Wyjazdy 2022: Różnice pomiędzy wersjami
| Linia 1: | Linia 1: | ||
__NOTOC__ | __NOTOC__ | ||
{{wyjazd|Tatry - Kobylarzowy Żleb|<u>Mateusz Golicz</u>|13 03 2022}} | {{wyjazd|Tatry - Kobylarzowy Żleb|<u>Mateusz Golicz</u>|13 03 2022}} | ||
| − | Ach, to podejście do Litworowej! Zmora kursantów (z powodu Kobylarzowego Żlebu) i instruktorów (z powodu Skoruśniaka). Kobylarzowy Żleb jako cel wycieczki narciarskiej ma jednak swoje zalety. Długo zalega tam cień, a zimą mało kto tam idzie. Narciarzom się nie chce iść Skoruśniakiem, a piechurzy pocą się już na samą myśl o Żlebie. Moi lokalni informatorzy zarzekali się jednak, że warto tam pójść, bo jest świetny śnieg. I mieli sto procent racji. Zjazd rozpocząłem nieco powyżej ścieżki do Litworowej; wszedłbym na Małołączniak, ale naprawdę nie miałem już czasu... Grzbiet wprawdzie był wywiany, ale nieco na stronę Doliny Litworowej narty prowadziły się już super. Potem do łańcuchów odcinek chwilami trochę czujny, ale i dużo po miękkim. To tu właśnie zaliczyłem małą kraksę. Łańcuchy były wystarczająco zaśnieżone, żeby zjechać na nartach. A ten fragment poniżej łańcuchów - może i krótki, ale czysta bajka. Oczywiście co było dalej, to już szkoda gadać... I tak był to bardzo dobry dzień, a raczej pół dnia; dokładnie w trzy godziny zrobiłem ok. 1060 m przewyższenia. Od Przysłopu aż do grani spotkałem pojedyncze osoby. Niebo niebieskie. | + | Ach, to podejście do Litworowej! Zmora kursantów (z powodu Kobylarzowego Żlebu) i instruktorów (z powodu Skoruśniaka). Kobylarzowy Żleb jako cel wycieczki narciarskiej ma jednak swoje zalety. Długo zalega tam cień, a zimą mało kto tam idzie. Narciarzom się nie chce iść Skoruśniakiem, a piechurzy pocą się już na samą myśl o Żlebie. Moi lokalni informatorzy zarzekali się jednak, że warto tam pójść, bo jest świetny śnieg. I mieli sto procent racji. Zjazd rozpocząłem nieco powyżej ścieżki do Litworowej; wszedłbym na Małołączniak, ale naprawdę nie miałem już czasu... Grzbiet wprawdzie był wywiany, ale nieco na stronę Doliny Litworowej narty prowadziły się już super. Potem do łańcuchów odcinek chwilami trochę czujny, ale i dużo po miękkim. To tu właśnie zaliczyłem małą kraksę. Łańcuchy były wystarczająco zaśnieżone, żeby zjechać na nartach. A ten fragment poniżej łańcuchów - może i krótki, ale czysta bajka. Oczywiście co było dalej, to już szkoda gadać... I tak był to bardzo dobry dzień, a raczej pół dnia; dokładnie w trzy godziny zrobiłem ok. 1060 m przewyższenia (i zjazdu, ma się rozumieć). Od Przysłopu aż do grani spotkałem pojedyncze osoby. Niebo niebieskie jak rzadko. |
{{wyjazd|Beskid Śląski - Malinowska Skała|<u>Mateusz Golicz</u>, Aleksandra Skowrońska (WKTJ)|12 03 2022}} | {{wyjazd|Beskid Śląski - Malinowska Skała|<u>Mateusz Golicz</u>, Aleksandra Skowrońska (WKTJ)|12 03 2022}} | ||
Wersja z 22:28, 14 mar 2022
Tatry - Kobylarzowy Żleb
Ach, to podejście do Litworowej! Zmora kursantów (z powodu Kobylarzowego Żlebu) i instruktorów (z powodu Skoruśniaka). Kobylarzowy Żleb jako cel wycieczki narciarskiej ma jednak swoje zalety. Długo zalega tam cień, a zimą mało kto tam idzie. Narciarzom się nie chce iść Skoruśniakiem, a piechurzy pocą się już na samą myśl o Żlebie. Moi lokalni informatorzy zarzekali się jednak, że warto tam pójść, bo jest świetny śnieg. I mieli sto procent racji. Zjazd rozpocząłem nieco powyżej ścieżki do Litworowej; wszedłbym na Małołączniak, ale naprawdę nie miałem już czasu... Grzbiet wprawdzie był wywiany, ale nieco na stronę Doliny Litworowej narty prowadziły się już super. Potem do łańcuchów odcinek chwilami trochę czujny, ale i dużo po miękkim. To tu właśnie zaliczyłem małą kraksę. Łańcuchy były wystarczająco zaśnieżone, żeby zjechać na nartach. A ten fragment poniżej łańcuchów - może i krótki, ale czysta bajka. Oczywiście co było dalej, to już szkoda gadać... I tak był to bardzo dobry dzień, a raczej pół dnia; dokładnie w trzy godziny zrobiłem ok. 1060 m przewyższenia (i zjazdu, ma się rozumieć). Od Przysłopu aż do grani spotkałem pojedyncze osoby. Niebo niebieskie jak rzadko.
Beskid Śląski - Malinowska Skała
Dzień miał być piękny, ale wyjechać mogliśmy dosyć późno. Padł więc pomysł, żeby powtórzyć świetną wycieczkę z poprzedniej zimy. Moją ulubioną drogą wznoszącą się po północnych zboczach Kościelca docieramy na Malinowską Skałę. Zjazd do doliny Potoku Malinowskiego kończymy tuż przed zachodem słońca. Śniegu nadal dużo i dobrego. Do źródełka spokojnie dało się dojechać na nartach. Około 580 m przewyższenia.
Beskid Śl. - Zielony Kopiec
Po wczorajszej wyrypie należało się trochę wyluzować. Dołączył jeszcze Andrzej. Z Wisły Malinki a konkretnie z Rastoki przy przecudownej pogodzie podchodzimy leśnymi drogami, ścieżkami oraz na przełaj na Zielony Kopiec (1152). Stąd jeden z piękniejszych i urozmaiconych zjazdów w Beskidach. Początkowo rzadkim lasem, potem kawałek szlakiem a w końcu leśną drogą schodzącą doliną potoku aż do parkingu. 500 m deniwelacji i ok. 12 km dystansu.
Zdjęcia: http://foto.nocek.pl/index.php?path=.%2F2022%2FZielonyKopiec
Tatry Zach. - jaskinia Kasprowa Niżnia
Żeńskie wyjście do Jaskini Kasprowej Niżniej. Zbiórka w Katowicach o godzinie 4:30. Ruszamy. Droga mija szybko - musiałyśmy się nagadać, bo dawno w takim składzie się nie widziałyśmy. Na miejscu okazuje się, że zimno jest zimniejsze niż miało być, maszerujemy szybko żeby się rozgrzać. Trochę rozgrzewa nas informacja, że bilety wstępu do parku znowu podrożały!!! (8zł!) Pod jaskinią dochodzi do nas ekipa kursowa z innego klubu. Szybko się przebieramy i biegniemy poręczować. Idzie nam sprawnie, aż do długiego korytarza, który jest zalany wodą. Zrzucamy nadmiar ubrań, pakujemy szczelnie do worów i przechodzimy na drugą stronę starając się nie myśleć o zimnie. Za wiszącym jeziorkiem woda na szczęście była zlewarowana i przechodzimy na sucho. Za Zapałkami trochę wspomagamy się opisem, ale pomimo to droga idzie nam sprawnie. Dochodzimy do Komory Gwieździstej, z niej dalej w kierunku Szczeliny. Nim do niej dotarłyśmy wybija godzina, którą wyznaczyłyśmy sobie na odwrót. Grzecznie zmieniamy kierunek i zaczynamy wycof. Tym razem woda w długim chodniku jest zimniejsza, za to na dworze już cieplej.
Zdjęcia:http://foto.nocek.pl/index.php?path=.%2F2022%2Fkasprowa
SŁOWACJA: Niżne Tatry - Kralova Hola
Odludny teren, rzadko uczęszczany szlak z Liptowskiej Tepliczki na Kralovą Holę (1948) wskazywał 4,20 h podejścia. Na trasie nie spotkaliśmy żadnych turystów. Od pewnego momentu w ogóle nie przetarty. Najpierw dość nudne przejście doliną a potem ciekawy szlak lasem, kosówkami a na końcu otwartym terenem na "szklaną górę". Partie szczytowe były wywiane i zalodzone. Przy trochę większym nachyleniu bez raków ani rusz. Kombinując zakosami udaje nam się wejść na szczyt. Pogoda była jednak cudowna. Pełni obaw co do zjazdu po lodowej powłoce ruszyliśmy w dół trochę innym wariantem. Kanty nart ledwo trzymały śniegu jednak zjazd wbrew obawom okazał się całkiem przyzwoity, a niżej wspaniały i to z pięknym widokiem na sąsiednie Wysokie Tatry. Z końcem dnia docieramy do auta. Dystans 25 km, 1170 m przewyższenia.
Zdjęcia: http://foto.nocek.pl/index.php?path=.%2F2022%2FKralovaHola
Tatry Zach. - jaskinia Czarna
Klasyczna Czarna, wyjście dwuosobowe na dwie liny i 7 karabinków. Podejście zimowe, po udeptanych, aczkolwiek lekko przysypanych śladach. Łukasz nadał tempo, choć czasem, kiedy zwijał linę udawało mi się go wyprzedzić i wpiąć kilka karabinków. Do rekordu było daleko, ale zeszliśmy poniżej 6h. Zlotówka skuta lodem, a lodowe stalagmity i polewy znajdowały się jeszcze na końcu sali Ewy i Hanki. W drodze powrotnej piękne zimowe widoki, mało ludzi i przepyszny zjazd na worze.
Zdjecia: http://foto.nocek.pl/index.php?path=.%2F2022%2Fczarna
Tatry Zach. - skiturowa wycieczka na Trzydniowiański Wierch
Po akcji w jaskini trochę mięśnie bolały lecz pogoda była piękna więc grzechem byłoby nie pójść w góry. Z Kir przez dol. Kościeliską na Ornak (Łukasz w jaskini stłukł kolano więc wyjście kończy przy schronisku) i dalej na Iwaniacką Przełęcz. Stąd zjazd do dol. Chochołowskiej w przepysznym puchu. Z Chochołowskiej podejście pierwszym czerwonym szlakiem na Trzydniowiański Wierch. Od razu widać było, że warun jest po prostu boski. Na grani wprawdzie było wywiane (na ostatnim podejściu założyłem nawet raki) lecz i tak nie zmieniało to wiele postaci rzeczy. Zjazd mniej więcej drogą podejścia lecz po nietkniętym puchu, który w zasadzie nie powodował oporu dla nart. Po stromych zboczach po prostu się spływało w rozkosznym poczuciu "nieważkości". Z Chochołowskiej jeszcze na koniec czarnym szlakiem podejście pod Diabliniec i zjazd dol. Lejową do Kir. 1842 m deniwelacji i 27 km dystansu.
Trasa: http://foto.nocek.pl/image.php?showall=&path=.%2F2022%2FZimna%2Ftrasa.jpg&startat= ,
Profil: http://foto.nocek.pl/image.php?showall=&path=.%2F2022%2FZimna%2Fprofil.png&startat=
Tatry Zach. - jaskinia Zimna
Idziemy z Iwoną do Zimnej. Zdecydowałyśmy, że nie chcemy towarzyszyć naszym kursantom, żeby móc się bardziej zmęczyć i samodzielnie wspinać oraz poręczować. W drodze do jaskini Towarzyszymy Rysiowi i kursantom z myślą, że wyprzedzimy ich w przebieraniu i pójdziemy przodem. Niestety! Przed nami wchodzi do jaskini ekipa kursowa z innego klubu, przez co znajdujemy się w ,,potrzasku” nie jesteśmy w stanie ani wyprzedzić, ani nie możemy się zbytnio ociągać bo za plecami słychać głosy ,,naszych”. Pod Progiem Wantowym idziemy zwiedzać Salę Gotycką i zerkamy do Syfonu Zwolińskiego. Liczymy, że uda nam się wyminąć ekipę idąc obejściem Czarnego komina. Przeliczyłyśmy się i dochodzimy do ekipy przed nami kiedy już wspinają Szklany Prożek.
I już miałyśmy po raz kolejny czekać w kolejce za kursem, ale szybka reakcja Iwony i wspólny spręż sprawiły, że udaje nam się uciec wspinając Beczkę w ekspresowym tempie. Wymieniamy się na kolejnych wspinaczkach prowadzeniem. Jeszcze w okolicach Chatki minięta ekipa depcze nam po piętach, ale dalej idziemy już same. I tak do końca. Kończymy razem z kursantami już po ciemku. Spod jaskini ruszamy przodem, żeby Iwona mogła jak najszybciej ruszyć w drogę do domu.
http://foto.nocek.pl/index.php?path=./2022/zimna2
Tatry Zach. - jaskinia Zimna
Kolejne w tym sezonie wyście kursowe do jednej z jaskiń zimowych odbyło się w sobotę 26 lutego. Tym razem w planie była Jaskinia Zimna i dotarcie do Chatki. Z bazy noclegowej wyruszyliśmy chwile po 8 rano i sprawnym krokiem przez dolinę Kościeliska dotarliśmy w okolice otworu. Na miejscu spotkaliśmy się z inna ekipa grotołazów, która właśnie kończyła przebierać się i wchodziła do jaskini tuż przed nami. Do jaskini weszliśmy chwile po 10 i bardzo sprawnie przemieszczaliśmy się przez różnej wielkości korytarze i szczeliny. Mijając Sale z Przepływem, a później Jeziorko z Zakrętem padały dwukrotnie pytania: „czy to już Ponor?”, za trzecim razem Rysiek w końcu już potwierdził tak to jest Ponor. Na nasze szczęście Ponor był drożny i obyło się bez brodzenia w wodzie. Niemniej jednak przebrnięcie przez zalane korytarze skutkowało tym, że po kolana byliśmy już w błocie. Nie dziwi więc nazwa pierwszego progu jaki napotkaliśmy. Trochę liczyliśmy że ekipa przed nami zostawi liny ułatwiając nam trochę zadanie jednak przez cala trasę de-poręczowali wszystko za sobą zmuszając nas do pokonania wszystkiego samemu. Błotny próg na ochotnika próbował przejść Lukasz, jednak bardzo szybko się poddał. W mgnieniu oka do akcji ruszył Rysiek, brawurowo pokonując Błotny Próg „metoda tradycyjna”, umożliwiając tym samym bezpieczne przejście dla kursantów. Do kolejnych wspinaczek przez Próg Wantowy na poziomie IV i Czarny komin (na poziomie V+) prawie „na ochotnika” wytypowaliśmy Tomka. Mimo jego dużego doświadczenia wspinaczkowego Tomka, dało się słyszeć kilka niecenzuralnych słów podkreślających poziom trudności wspinaczki. W między czasie jeszcze przed Progiem Wantowym Daniel udał się na zwiedzanie w stronę Syfonu Zwolińskich aż do momentu, w którym woda w gumiakach osiągnęła poziom alarmowy. Beczkę udało się pokonać całkiem sprawnie, w Białym Kominie ominęło nas poręczowanie, bo użyliśmy liny, która jest tam na stałe. Ostatnia wspinaczkę tego dnia poprzez Biały Komin również przekazaliśmy Tomkowi. Ostatni odcinek tuz przed Chatka zaporęczował Daniel wymijając się w tym momencie z powracającą ekipa grotołazów, która szła przed nami. Do Chatki dotarliśmy ok godziny 15:30, po chwili odpoczynku zebraliśmy się w drogę powrotna. Wszystkie liny powrotne de-poręczowaRysiek z Damianem. Wyjście z jaskini nastąpiło o godzinie 18:30.
Na bazie czekała nas przykra wiadomość. Zmarła pani Krystyna Glista, u której często "bazowaliśmy" przez szereg lat.
Foto: http://foto.nocek.pl/index.php?path=.%2F2022%2FZimna
Bieszczady - skitury
W bardzo słoneczny czwartek z dwoma psami wychodzimy na Duże Jasło (1153). Na szczycie wietrznie. Zjeżdżamy grzbietem w kierunku Szczawnika, a następnie do doliny potoku Pod Boweniem. Zjazd pyszny, w dużej mierze po przybyłym poprzedniego dnia puchu. Psy lubią ganiać za narciarzami po lesie, ale trzeba robić im przystanki dla złapania tchu. W sumie 480 m deniwelacji. Na trasie spotkaliśmy dwoje piechurów i dwóch drwali.
W piątek samotnie odbywam wycieczkę inspirowaną trasą tegorocznego Pucharu Połonin. Najpierw trawersuję ze Strzebowisk drogą rowerową, następnie podchodzę na grzbiet nieco na zachód od wierzchołka Fereczatej. Stąd zjeżdżam do doliny potoku Bystrego, po czym zakładam foki i wchodzę z powrotem na grzbiet, na Duże Jasło. Dalej zjeżdżam sprawdzoną trasą, jak poprzedniego dnia. Śnieg już nieco cięższy, ale nadal bardzo przyjemny. Wyszło niecałe 900 m przewyższenia. Nad głową przez cały dzień posępne chmury. Na trasie nie spotkałem nikogo.
W sobotę przed powrotem do domu wypuszczamy się na szybką wycieczkę z Jaworzca na północne zbocza doliny potoku Kobylskiego. Razem z Olą i Kawą wychodzimy na nienazwaną przełęcz w grzbiecie odchodzącym na zachód z Wysokiego Berda. Mimo północnej wystawy, śniegu w lesie jest dosyć mało. Na zjeździe miejscami walczymy ze zmrożonym podkładem i z gęstym poszyciem. Co ciekawe, jedyny upadek miał miejsce podczas wypinania się z nart. Deniwelacja raptem 350 m, ale to też był dobry dzień. Zażyliśmy słońca. Po drodze nie spotkaliśmy nikogo.
Beskid Żywiecki - Lipowska i Rysianka + Magurka Wilkowicka
Korzystając z możliwości załapania się na nocleg w schronisku na Hali Lipowskiej, rezerwuję go z rana. Zachęcają prognozy przewidujące solidny opad następnego dnia. Mam zamiar dotrzeć jak najszybciej. Być może uda się oddać jakieś kontrolne zjazdy. Niestety proza życia codziennego zajmuje zbyt dużo czasu. Na parking w Złatnej Hucie docieram około 18.00. Szybkie klejenie fok, przebieranie i start. Tuż po starcie zaczyna bardzo mocno wiać. Chcąc uniknąć "latających" drzew zmieniam plan na podejście i idę nie szlakami tylko przecinkami i polanami mniej więcej równolegle do żółtego szlaku. Na górze wieje mniej, wiec zbliżam się a na koniec dołączam do szlaku niebieskiego. W między czasie dokładnie przyglądam się warunkom na polanach i w lasach. A dobrze nie jest. Betony, lodoszreń, szreń łamliwa. Wszystkiego po trochę. Nie wygląda to dobrze. Po około 1h podejścia melduję się w schronisku. Na szczęście bufet jeszcze działa (jak się później okazało wyjątkowo długo tego dnia) a więc udaje się załapać na pierogi i złocisty nektar. Po zadomowieniu się w pokoju, siedzimy na posiadówie w jadalni tocząc debaty o planach na następny dzień. Ja akurat takowego nie mam. Założenie jest jedno - dużo zjeżdżania, mało chodzenia. Na spoczynek udajemy się około północy. Z częścią współlokatorów decydujemy się wstać wcześniej i udać się bejrzeć wschód słońca - najlepiej z Hali Rysianka.
20.02.2022
Godzina 6 minut 30, kiedy pobudka zabrzmiała... Jakoś nikomu nie chce się wstać na ten wschód. Wszyscy zgodnie twierdzą, że pogoda kiepska, że widoków nie ma. Ale skoro już wstałem - postanawiam skorzystać z dnia od samego rana. Wskakuje w schroniskowy dresik, skiturowe buty i postanawiam sprawdzić tą kiepską pogodę. Dołącza do mnie Agnieszka z Poznania. Szybkim tempem (z buta) udajemy się na Rysiankę. Pogoda okazuje się piękna, a wschód nad wyraz ładny. Zadowoleni, że jednak ruszyliśmy się wracamy do schroniska na śniadanie, bogatsi o kilka niezłych fotek tego zjawiskowego wschodu. Niestety opadu - dla którego tak naprawdę tu przyszedłem dalej nie ma. Zaczynam myśleć nad planem B. W między czasie czekając na śniadanie. Aż tu nagle zaczyna się. To prawdziwy śnieżny armagedon. Kładzie, aż miło. Śniegu przybywa w oczach. Gdy wszyscy boją się warunków (niestety poruszają się pieszo) i uciekają jak najszybciej, ja odkładam wyjście do koło 9.30. Pierwszym celem jest Rysianka - szczyt. Warun podejściowy bardzo dobry, szybka przepinka do zjazdu i odpalam pierwszy zjazd najpierw halą, później rynną w stronę Sopotni. Warunki może nie idealne ale co najmniej bardzo dobre. Zakładam pierwszą linię. Zjeżdżam do połowy rynny - czyli najlepszy fragment tego zjazdu. Szybko przepinam się do podejścia i szybkim tempem udaję się z powrotem na górę. Tym razem odpuszczam szczyt. W między czasie wiatr bardzo się wzmógł. Szkoda jednak tak dobrego warunu. Błyskawicznie przepinam się więc do zjazdu. Tym razem pada na zjazd w stronę Złatnej. Ten fragment Hali znam najlepiej, więc dobrze wiem jak wybrać linię zjazdu, żeby jechać w pięknym nawianym puchu, z dala od przewianych lodowych poletek. Zjazd jest piękny. Niemal idealny. Śnieg chyba najlepszy w tym roku! Udaję się wyrzucić spod nart kilka firan. Zjeżdżam halę i fragment lasu - dalej nie ma sensu męczyć. Ponowna przepinka i w górę na Rysianke. Wiatr dalej szaleje, a ja już trochę zmęczony postanawiam wrzucić do organizmu trochę kofeiny. Więc robię sobie małą przerwę w schronisku. Niestety mój czas szybko się kończy. Trzeba zjeżdżać do Złatnej. Tu zostawiłem sobie perełkę na deser. Zjeżdżam Halę Lipowską, dalej słupami i lasem. Ten zjazd to bajka. puch, nawiane prawie metrowe dropy. Stawiam kilka potężnych firan. W lesie trochę mało śniegu na wylodzonym podkładzie. Poruszam się więc troszkę bardziej zachowawczo (niestety zjeżdżam samotnie). Odpuszczam więc dwie nastromione ścianki na rzecz bardziej wypłaszczonych wariantów. Wkrótce docieram do pożarówki i Łąk w Złatnej. Niestety widać tam duże działania związane ze zrywką. Nie chcę ryzykować, zwłaszcza, że po ostatniej odwilży na dole śniegu nie ma aż tak dużo. Wybieram więc wariant klasyczny czyli do mostka i końcówkę zjeżdżam czarnym szlakiem. |To był chyba najprzyjemniejszy zjazd tego sezonu. Oj gdyby było +10cm świeżego śniegu w lesie to było by bajecznie. Na dole szybko się przebieram i udaję się do Bielska Białej na obiadową pizzę ze znajomą. Pizza zjedzona - czas więc troszkę ją spalić. Zabieramy więc psa Szrotkę i udajemy się na Magurkę Wilkowicką. Podejście szybkie od Przełęczy Przegibek. Śniegu zostały śladowe ilości. Jednak podejście śliskie, mocno wylodzone. Podchodzimy pożarówkami i stokówkami. Na górze jesteśmy tuż przed zachodem słońca. Nie wchodzimy do schroniska tylko szybkim tempem schodzimy w dół. Tym razem wybieramy zejście niebieskim szlakiem. Szybka akcja - pomimo, że tempo wycieczki było raczej spacerowe. To był zdecydowanie dobry weekend.
Foto: http://foto.nocek.pl/index.php?path=.%2F2022%2FLipowska%2BMagurka
Beskid Żywiecki - Rysianka + Lipowska
Środa, a więc czas na tradycyjną skiturową grupówkę. Tym razem pada na Rysiankę i Lipowską. Z parkingu w Złatnej Hucie startujemy około 19. Tym razem podchodzimy bezpośrednio na Halę Rysianka czarnym szlakiem. Pogoda dość dobra. Bardzo ciepło. Na górze po mimo alertów wiatr znośny. Docieramy do schroniska i zaglądamy do środka aby coś przekąsić. Następnie udajemy się na Halę Lipowską. Mijamy schronisko i udajemy się pod wyciąg. Tu przepinka do zjazdu. Jedziemy najpierw wzdłuż starego wyciągu, następnie na wprost lasem. Przecinamy niebieski szlak i wzdłuż potoku dojeżdżamy do porażówki, którą (miejscami oczywiście skracając drogę przez łąki ) dojeżdżamy do czarnego szlaku na wysokości mostku. Warunki śniegowe do zjazdu grubo średnie. Na górze mocno zmarznięty śnieg, później kawałek cukrów, a na koniec ciężkie mokre śniegi, mocno łapiący. Przyjemność ze zjazdu jedynie mieli Ci, którzy mieli narty 100+ pod butem. Tura ciekawa, pogoda dopisała. Jazda w bukowych laskach po nocy zawsze na plus. Mam nadzieję, że śniegi się jeszcze długo utrzymają.
Foto: http://foto.nocek.pl/index.php?path=.%2F2022%2FRysianka
Mały Szlak Beskidzki
M. in. trójkowe zagrożenie lawinowe w Tatrach i konkretne opady śniegu w Beskidach (po drodze było jednak ocieplenie) nasunęły plan narciarskiego przejścia tzw. Małego Szlaku Beskidzkiego (MSB). Szlak ten wiedzie wierzchowinami Beskidu Małego, Makowskiego i Wyspowego. Wysokości niewielkie bo najwyższy punkt to 1022 m (Luboń) lecz w kilku miejscach zejścia do dolin rzecznych zwiększają całą deniwelację. Przejście z Bielska Białej Straconki do Rabki Zaryte zajęło 5 dni. Pokrywa śnieżna bardzo niejednolita lub całkowity jej brak. W Beskidzie Małym śniegu dość sporo zwłaszcza w górnych partiach więc przejście typowo narciarskie. Beskid Makowski to tragedia z śniegiem co przekładało się na niesienie nart. Tylko kilka zjazdów po zlodowaciałym śniegu lecz też całkiem fajny zjazd z Lubomira. Beskid Wyspowy to głównie zeskorupiały, twardy śnieg więc narty także użyte tylko do zjazdów. Fajne i dość emocjonujące zjazdy były z Lubogoszcza do Mszanej Dol. i z Lubonia do Rabki. Przebyty dystans to 141 km i 6160 m deniwelacji. Pogoda generalnie nie zbyt zimowa. Pochmurno, raz nawet deszczowo ale również 3 dni ze słońcem przy małym minusie. Na pewno przy większych śniegach szlak warty uwagi.
Zdjęcia: http://foto.nocek.pl/index.php?path=.%2F2022%2FMSB
Beskid Żyw. - Redykalny Wierch
Pogoda super. Miało wiać ale nie wiało. Pełne słońce. Zacząłem w Złatnej niebieskim szlakiem kierunek na Hale Lipowską. Wybrałem ten szlak bo jest mało przechodzony, dość długi, pięknie widokowy i tak też było. Spotkałem po drodze 2 turystów. Szedłem sam, swoim tempem, sam z moimi myślami. Wszystkie piękne widoki były tylko dla mnie, ja sam, śnieg, narty i góry. Co może być piękniejsze. I tak przez kilka godzin. Nie wchodziłem do schroniska. Gdy doszedłem na grań do Hali Lipowskiej i żółtego szlaku skręciłem w lewo - kierunek na Boraczy Wierch. Dalej do Radykalnego Wierchu a tam kończy się dla mnie grań. Tam zaczynam zjazd do dołu doliny. Trzeba się już trochę pośpieszyć, słońce zaczyna zachodzić a chciałbym zjechać jeszcze za dnia. Gdy byłem na Zapolance zrobiło się całkiem ciemno, a tam bez szlaku zjechałem do samochodu gdzie 7 godzin temu zacząłem wycieczkę.
Foto: http://foto.nocek.pl/index.php?path=.%2F2022%2FRedykalnyW
Tatry Zach. - Jaskinia Miętusia
Ostatnie próby wyjścia do jaskini były zakłócane przez decyzje administracyjne wydawane przez stosowne organy państwa na kolejnych naszych klubowiczów, w tym również na mnie. W związku z czym bezowocnie mijały kolejne weekendy. W między czasie udało się skontaktować z wyprawowym kolegą, któremu obiecałem pomoc w reporęczu/deporęczu zdeponowanych w jaskini Miętusiej lin, które pozostały w jaskini po odcięciu ich przez zalany z powodu odwilży Wiszący Syfonik. Postanowiliśmy urozmaicić akcję o biwak w jaskini, co było też wymuszone późnym wyjazdem Kacpra z Poznania (albo chcieliśmy zaoszczędzić na noclegu u Gaździny, typowe poznańskie podejście ;) ). Po odebraniu Kacpra z dworca PKP w Katowicach i dojeździe do Kir, docieramy ok. 23 pod otwór Miętusiej, a w samej jaskini meldujemy się 30 min później. Do Błotnych Zamków docieramy przed 1 w nocy i zastanawiamy się do co robić, czy próbować zrobić Wielkie Kominy, czy zakładać nasz biwak. Pora była już późna, percepcja z każdą minutą gorsza, to rozsądnie było się najpierw przespać. Biwak rozbiliśmy w Błotnych Zamkach na jedynej płaskiej platformie pomiędzy Kominami a Prożkiem Beaty, która była idealna pod mój namiot - klasyczne dwuosobowe iglo. Zasnęliśmy po 2 w nocy i wstaliśmy 6h później. Po śniadaniu i porannej toalecie zawitaliśmy na dnie Wlk. Kominów (byłem w nich pierwszy raz, bo na kursowym wyjściu było zdecydowanie więcej wody, a na dworze temperatura ok. -25C i podjęliśmy kolegialną decyzję, aby się wtedy nie moczyć lub jednoosobowo taką decyzję podjął Instruktor - nie pamiętam;) ). Następnie po spakowaniu klamotów do worów, ruszyliśmy w stronę wyjścia, zbierając po kolei liny Kacpra. Po drodze w Kaskadach mijamy ekipę z Krakowa. Idzie w miarę sprawnie, tylko w Rurze więcej trzeba było się napocić, pomimo tego, że Kacper dał mi fory i nierówno podzielił liny pomiędzy nas. Na zewnątrz jesteśmy po 14. Po przepakowaniu i przebraniu się wyruszamy do auta. W dolinie tłumy, co nie było dziwnym zjawiskiem, bo pogoda była cudna w ten weekend.
Tatry Zach. - Jaskinia Kasprowa Niżna
Wyjście kursowe. Jaskinia leży blisko. Sprzętu trzeba niewiele. To też tym razem kursanci zebrali się silnym składem. Sprawny dojazd. Krótkie dojście w dobrych warunkach śniegowych. Po chwili całą ekipą meldujemy się pod otworem jaskini. Przebieramy się w środku i po chwili ruszamy w głąb. totalnie suche najniższe miejsce korytarza wlotowego dobrze rokuje. Całość idzie nad wyraz sprawnie. Szybko docieramy do Gniazda Złotej Kaczki - jest sucho. W Długim Chodniku jest woda - ale tylko do kolan - więc obywa się tylko na zdjęciu skarpet i przechodzimy bez zbędnych kąpieli. Ostatecznie kursanci docierają do Zapałek. Po krótkim zwiedzaniu wracamy. Powrót również bardzo sprawny. W dobrych nastrojach meldujemy się około 15 przy samochodach.
Foto: http://foto.nocek.pl/index.php?path=.%2F2022%2FKasprowaNizna
Beskid Śl. - Magurka Wiślańska
Śniegu moc. Doliną Kameszniczanki od leśniczówki Na Golechowce startujemy w głębokich śniegach. Wkrótce słoneczny pejzaż zmienia się w stosowną do pory roku kurniawę. Nie przetartymi ostępami po pokonaniu strumienia wydostaliśmy się na grzbiet wyprowadzający na szczyt Magurki Wiślańskiej (1140). Smagani śniegiem szybko śmigamy w dół w lekko zsiadłym puchu. Zjazd piękny aż do doliny. Niżej temperatura oscylowała około zera więc na ostatnich metrach kleił mi się śnieg do nart ale to szczegół nie zmieniający wrażenia pięknej skitury. Deniwelacja - 565 m, dyst. - 10 km w śnieżycy i głębokim śniegu.
Foto: http://foto.nocek.pl/index.php?path=./2022/MagurkaWislanska
Beskid Śl. - Skrzyczne
Takich warunków na skitur w Beskidzie Śląskim się nie odpuszcza. Startujemy od Hotelu Zimnik i podchodzimy niebieskim szlakiem do schroniska. Śniegu niesamowicie dużo. Niestety wiatr okazał się bezlitosny-jego porywy niemalże przewracają mnie na podejściu. Wyziębnięci docieramy do schroniska tuż po 10. Zjazd w puchu to marzenie i nawet wiatr już mi nie przeszkadza. Końcowy odcinek już troszkę gorszy ale i tak zaliczam ten wyjazd do bardzo udanych.
Beskid Śl. - Malinowska Skała
W piątek po pracy postanawiamy zrobić krótkie wyjście kondycyjne. Pada ma Malinowską Skałę. Tym razem planujemy podejść od strony Ostrego. Parkujemy w dolinie Zimnika. Zapinamy narty i najpierw asfaltem, następnie pożarówkami, później stokówkami a na końcu totalnie na azymut docieramy na szczyt Malinowskiej Skały. Do podejścia warunki bardzo dobrze. Śniegu kupę (w niektórych miejscach wchodziły całe kijki). Na grani i szczycie bardzo silny wiatr. Do przepinki zjeżdżamy więc kilka metrów poniżej, aby schować się za świerkiem. Po przepince zjeżdżamy najpierw do żółtego szlaku, następnie wzdłuż niego dojeżdżamy do ruin, gdzie odbijamy w lewo na stokówkami, a następnie pożarówkami zjeżdżamy do asfaltu, by ostatni odcinek przełyżwować do samochodu. Zjazd totalnie bez emocji (można było usnąć). Śniegi na samej górze bardzo przyjemne, z każdym metrem w dół jednak coraz bardziej mokre i ciężkie. Wypad totalnie kondycyjny.
Beskid Żyw. - Pilsko
Zachęcony wczorajszym warunem rzucam propozycję turowania Bartkowi. Jest decyzja pozytywna. A więc w niedzielę nieco później wyjeżdżamy w stronę Korbielowa. Prognozowany silny wiatr nas nie zniechęca. Szybko się przebieramy i ruszamy w górę. Niemal już tradycyjnie wybieramy podejście przez Byka i Solisko. Niemal od razu podejmujemy decyzję, że odpuszczamy szczyt, a nawet nie będziemy wychylać nosa z lasu. tak więc dochodzimy przez Solisko do czerwonego szlaku. Warunki śniegowe doskonałe. Cały czas pada śnieg. Ślady są zasypywane w tempie błyskawicznym. My udajemy się bezpośrednio w górę na granicę lasu. Kiedy docierają do nas coraz mocniejsze podmuchy postanawiamy się przepiąć do zjazdu. W bardzo głębokim, świeżym śniegu, leżącym na solidnym podkładzie zjeżdżamy do podnóży Soliska. Tu przepinamy się do podejścia. Kolejnym celem jest Hala Miziowa. Niestety przekraczając ostatnie żeberko schodzące z Pilska uderzają w nas tak mocne podmuch, że postanawiamy zawrócić. Tu najpierw zjeżdżamy na fokach, następnie w dogodnym miejscu dokonujemy kolejnej przepinki do zjazdu. Tym razem objeżdżając Solisko zjeżdżamy mniej więcej droga naszego podejścia, by po chwili odbić mocno w prawo. Teraz dość stromym i szybkim zjazdem mniej więcej z lewej strony Potoku Glinne zjeżdżamy do Jaworzyny. tu niestety po dotarciu do drogi kolejna przepinka i tym razem poboczem drogi 945 udajemy się w stronę Korbielowa. Na obrzeżach Korbielowa odbijamy w lewo i wzdłuż stoków obchodzimy z lewej strony lasek, później przez polankę i jeszcze kilka metrów zjazdu na fokach drogą i jesteśmy na parkingu - skąd startowaliśmy. Wypad bardzo udany. Warunki rewelacyjne i jedne z najlepszych zjazdów tej zimy w pięknym białym, świeżym puchu.
Foto: http://foto.nocek.pl/index.php?path=.%2F2022%2FPilsko3
Beskid Żyw. - Hala Lipowska
W sobotnie popołudnie udajemy się do Złatnej celem podziałania skiturowego w regionie i biwaku. Ogólnie mamy zostać na dwa dni i zrobić tyle, na ile starczy sił. W drodze decydujemy, że biwakujemy na dole. Po przyjeździe robimy więc szybki przepak, alby pierwsze i ostatnie podejście tego dnia zrobić jak najbardziej na lekko. Nasz linia podejścia to esencja tego wyjazdu. Udajemy się na wprost, wzdłuż (a właściwie wręcz korytem) potoku. Nie raz musieliśmy przekraczać potok to na jedną, to na druga stronę. Śniegu mnóstwo. Przeprawy ułatwiają śnieżne mostki, z których ochoczo korzystamy. Dość szybko zdobywamy wysokość. W końcu docieramy do najwyższej drogi pożarowej. Drogą tą dochodzimy do słupów, wzdłuż których udajemy się przez Halę Lipowską. W końcu docieramy do starego wyciągu i wzdłuż niego do szlaku żółtego i niebieskiego. Stąd już tylko chwila i jesteśmy w schronisku. Tu przy gorącej czekoladzie i złocistym nektarze prosto z cieszyńskiego browaru omawiamy plan na dzień następny. Tak mija nam około półtorej godziny. W końcu przyszedł czas, aby zjechać na biwak. Wybieramy zjazd wzdłuż niebieskiego szlaku aż do żółtego, by na koniec dojechać do szlaku czarnego i nim dotrzeć na parking - gdzie mieliśmy spędzić noc. Niestety już po kilku metrach staje się rzecz najgorsza. Koledze rozpada się jedno wiązanie. Na szczęście tylko tył. Wiemy już, że tym samym nasz biwak właśnie się skończył. Na szczęście dopadały ogromne ilości śniegu, co strasznie spowalnia zjazd, ale dzięki temu udaje nam się bezpiecznie zjechać na dół. Właściwie to cały zjazd wykonujemy na wprost. Skręcamy jedynie aby wyminąć dość nie licznie wysiepujące przeszkody. Warunki zjazdowe bardzo dobre. Śniegu wręcz za duże. Po dotarciu na parking nie pozostało nic innego jak spakować sprzęt i wrócić do domów. Szkoda bo warun perfekcyjny.
Beskid Śl. - Magurka Radziechowska
Trochę opóźniony start z Lipowej (zakopaliśmy się samochodem na parkingu) doliną Leśnianki a potem bez szlaku boczną dolinką na szczyt Magurki Radziechowskiej (1108). 560 m deniwelacji lecz od doliny w zupełnie nieprzetartym terenie a śniegu było dużo. Pogoda nie zła. Ludzi po za szlakiem nie spotkaliśmy żadnych. Zjazd przepiękny bo w cudownym puchu.
Zdjęcia: http://foto.nocek.pl/index.php?path=.%2F2022%2FMagurkaRadziechowska
Jura - Jaskinia na Tomaszówkach Górnych oraz Jaskinia Biała Dziupla
Plan był prosty. Po pracy jedziemy zwiedzić jaskinię Biała Dziupla. Spotykamy się na parkingu pod Łabajową i po przebraniu i spakowaniu wesołą gromadką udajemy się w kierunku Tomaszówek Górnych. Na miejscu rozpoczynamy poszukiwania otworu. Jest ciemno, a nie chcąc drażnić miejscowej ludności działamy bez czołówek. Najpierw szukamy otworu wspólnie, później każdy na własną rękę, aż w końcu samoistnie dzielimy się na dwie grupy. Jakub działa wspólnie z Anią, a Łukasz z Emilem. Pierwsza grupa szybko odnajduje otwór i rozpoczyna odkopywanie. Natomiast Łukasz z Emilem natrafiwszy na otwór jaskini na Tomaszówkach Górnych. Jaskinia krótka ale bardzo obszerna. Z wielkim otworem wejściowym - ale dla nas mało interesująca zwiedzanie zajmuje kilka minut i już po chwili obie grupy spotykają się pod otworem celu właściwego. Ania z Jakubem odgruzowali już całkiem sporo. Łukasz z Emilem przyłączają się do odkopywania otworu. Już po chwili wejście do jaskini Biała Dziupla jest otwarte. Wiążemy linę do drzewa. Pierwszy wchodzi Łukasz. Za ciasnym otworem znajduje się mały korytarzyk/salka. Za Łukaszem idzie Ania następnie Emil i Jakub. Następnie ciasnym przełazem przechodzimy do obszernej salki. Łukasz i Ania cisną przodem, Emil i Jakub gonią. Kolejnym ciasnym przełazem wchodzimy do małej salki, której ściany i strop pokryte są mlekiem wapiennym, które również w sporych ilościach zalega na spongu. kolejnym ciasnym przełazem wchodzimy do ostatniej sali w jaskini. Właściwie jest to wielka salostudnia. Najpierw schodzimy bardzo śliską, gliniastą pochylnią, następnie zjeżdżamy 8 metrową studnię. Na dnie meldujemy się w kolejności Łukasz, Emil, Ania. Jakub stając nad progiem studni postanawia poczekać na górze. Na dnie szybka przekąska. Jak to z Emilem na wyjazdach bywa radlerek też musiał być :). No to do góry. Najpierw idzie Łukasz. Na górze salostudni spotyka czekającego Jakuba. Razem przechodzą do obszernej sali. Ponieważ na dworze śnieg i wiatr, to tu się rozszpejamy, zwijamy liny i szykujemy do odwrotu. Następnie dochodzą Ania i Emil. Gdy wszystko już jest gotowe wychodzimy na zewnątrz. Teraz tylko zakopać otwór jaskini, zamaskować i wrócić do samochodów. Jaskinia Biała Dziupla jeste bardzo ładnym, stosunkowo nowym obiektem na jurze. Jeszcze nie zadeptanym. Szczerze polecam wszystkim odwiedzenie tej jaskini
Foto: http://foto.nocek.pl/index.php?path=.%2F2022%2FBialaDziupla
Beskid Żyw. - Pilsko nocą
Środa to dobry dzień na tury. Po problemach z dojazdem udaje nam się w końcu w stawić w komplecie na parkingu w Korbielowie. Razem jest nas 6 osób. Spokojnym towarzyskim tempem udajemy się w górę. Trasa - to moje ulubione podejście przez Byka i Solisko. Śnieg jest. Nastroje dopisują. Po drodze toczą się różne dyskusje na tematy sprzętowe, śniegowe, najlepsze zjazdy w Beskidach, ale również zostają poruszone tak ważne problemy jak wyższość ogórków mętnych nad tymi nie mętnymi. Bez pośpiechu idziemy do góry. Jest wyjątkowo ciepło. Niestety nic co dobre nie trwa wiecznie... W górnych partiach widoczność na maks 10-15m. Wiatr dość silny. Zgodnie stwierdzamy, że na szczyt nie ma co iść. Trawersujemy więc pod kopułą szczytową do czarnego szlaku. Przepinamy się w dość komfortowych warunkach między choinkami - około 200m od polskiego wierzchołka. Pierwszy odcinek pokonujemy poza trasami narciarskimi. To była esencja tego wyjazdu. Zjazd w bardzo przyjemnych śniegach, końcówkę pod schronisko na Hali Miziowej pokonujemy trasą. Do parkingu zjeżdżamy nartostradą przez Buczynkę, a następnie stokiem. Warunki śniegowe bardzo dobre, ale w kilku miejscach można się było natknąć na niespodzianki. Integracje kończymy około północy i rozjeżdżamy się do domów. Zdecydowanie udany wyjazd.
Zdjęcia: http://foto.nocek.pl/index.php?path=.%2F2022
Beskid Śl. - Czantoria
Słonecznie, bezwietrznie i z lekko kąsającym mrozikiem, czyli idealne warunki pogodowe i nie złe śnieżne. Z Polany podchodzimy początkowego doliną Suchego Potoku a później wbijamy się z grzbiet Kończana, którym bez szlaku podchodzimy aż na szczyt Czantorii nie spotykając nikogo. Finalne podejście dość strome. Z szczytu bardzo rozległe widoki. Zjeżdżamy najpierw szlakiem a potem nartostradą gdyż w lesie pokrywa śnieżna jest jeszcze bardzo zmienna. Zrobiliśmy ok 10 km i 610 m deniwelacji.
Tu zdjęcia: http://foto.nocek.pl/index.php?path=./2022/Czantoria2
Beskid Żyw. - Pilsko
Przez tydzień spadło nawet sporo śniegu. Tym razem z Korbielowa podchodzimy doliną Buczynki leśnymi drogami oraz na przełaj bez szlaków na Halę Górową. Stąd już szlakami na Halę Miziową (krótki postój w schronisku) i dalej na szczyt polskiego Pilska (1534). Warunki śniegowe na wyjściu nie złe choć śniegu do zjazdu w lesie ciut za mało (ale tylko ciut bo da się zjechać). Z szczytu zjazd nartostradami do Korbielowa a ostatni odcinek wzdłuż drogi do parkingu. Pogoda raczej mglista. Zrobiliśmy 960 m deniwelacji i ok. 14 km dystansu.
Tu zdjęcia i mapka: http://foto.nocek.pl/index.php?path=.%2F2022%2FPilsko
Beskid Żyw. - Pilsko
Podejście przez Byka i zjazd nartostradą. Zrobilismy ok.12 km i 800 m prz.
Tatry Zach. - jaskinia Miętusia Wyżnia + szkolenie lawinowe
W końcu jest pierwszy zimowy wyjazd kursowy. Kursanci długo na niego czekali, bo wcześniej zawsze coś wypadało. Spotykamy się w piątek o 18.00 i razem ruszamy w stronę Tatr. Niestety ale cel główny - Jaskinia Kasprowa Niżnia jest zalana. Pozostaje skupić się na celu rezerwowym - Jaskini Miętusiej Wyżniej. Po dotarciu na kwaterę, szybka kolacja podczas której omawiamy strategię działania i plan na następny dzień. Później jeszcze szybkie rozdzielenie sprzętu, pakowanie i do spania.
15.01.2022 - Jaskinia Miętusia Wyżnia
Około 7.30 kursanci pod przywództwem Mateusza wyrusza na akcję. Po drodze nie zabrakło odpytki z topografii (może o jej wynikach nie będziemy się rozpisywać). Za grupą, na lekko goni Iwona, która tego dnia pełni funkcję dodatkowej pary oczu Mateusza - a zdecydowanie została bohaterem akcji, ale o tym za chwilę. Iwona dogania grupę, podczas lekcji topografii, na chwilę przed zejściem ze szlaku. Teraz wspólnie ruszamy w dalszą drogę. Na Wyżniej Równi Miętusiej jeszcze jedna lekcja topografii. Pogoda nas rozpieszcza. Słonko świeci. Śniegi idealne. Nie ma potrzeby zakładania raków. W dobrym tempie kierujemy się do żlebu i już po chwili jesteśmy na Małej Świstówce, a po chwili pod ścianą podejściową do jaskini. Tu przebieramy się. Tomek H. - zdecydowanie nasz najlepszy wspinacz na kursie na ochotnika deklaruje, że wywspina to podejście. Asekuruje Tomek B. Po kolei ładujemy się pod otwór. Stawkę, zamyka Łukasz, którego zadaniem jest podmianka liny na podejściu pod otwór. Pierwszym celem akcji jest Suche Dno. To zadanie dla Daniela, który poręczuje. Za nim oczywiście porusza się Mateusz a kolejny zjeżdża Łukasz. W między czasie Tomki i Iwona zwiedzają jaskinię. W końcu całą ekipą meldujemy się na dnie. Teraz czas na nasz kolejny cel - przejście za syfony. No to lecimy do góry. Łukasz, miał dziś swój dzień reporenczowania, więc wychodzi ostatni, zawijając za sobą sznurki. Po kilku minutach spotykamy się pod Błotnym Syfonem. Mateusz stara się namówić nas na przenurkowanie syfonu. Niestety solidarnie twierdzimy, że morsowanie to nie jest coś, za czym przepadamy. No nic trzeba czerpać. Rozstawiamy łańcuszek. I tu szok. Pierwszy wór - dziurawy. Drugi wór - dziurawy. Dopiero trzeci trzyma wodę. Żeby jednak nie tracić czasu czerpiemy na trzy wory. a więc wygląda to tak. Iwona czerpie. Tomek H. odbiera wór od Iwony i podaje do Daniela. Daniel do góry do Łukasza. Łukasz podpina wór do liny. Tomek B. wyciąga wór pod rurę i podaje do Mateusza, który opróżnia. Czerpanie idzie całkiem sprawnie. Po około 30 minutach Iwona stwierdza, że przechodzi na drugą stronę i zlewaruje resztę wody do syfonu Paszczaka. Nie wierzymy w to co słyszymy, a w największym szoku jest chyba Mateusz. Iwona szybko dociera na drugą stronę. Jednak nie wszystko idzie zgodnie z planem. Lewar nie chce działać. Nie ma wyboru. Mateusz rusza z odsieczą. Udaje się. Chwila walki i woda leje się w dól. Po chwili jest praktycznie sucho. Podajemy naszym bohaterom rzeczy pozostawione po naszej stronie i linę, a sami po kolei ładujemy się do syfonu. W międzyczasie Iwona i Mateusz są już przy syfonie Paszczaka. No to zabawa zaczyna się od nowa. Trzeba opróżnić kolejny syfon. Teraz wygląda to tak. Iwona trzyma wór, który jest napełniany przez Mateusza. Na górze Tomek H. i Łukasz wyciągają wór i podają do Tomka B. i Daniela, którzy go opróżniają. Poziom wody w syfonie Paszczaka szybko się obniża, natomiast Błotny syfon szybko ponownie napełnia się wodą. W końcu jest - Syfon Paszczaka praktycznie opróżniony. Można przechodzić. Kolejno zjeżdżamy na dół i przeciskamy się przez syfon. Mateusz, Iwona i Tomek H. Docierają za Syfon Salome. Łukasz schodzi pochylnie i spotyka wracających Mateusza Iwonę i Tomka H. i zawraca razem z nimi. Tomek B. i Daniel czekają za syfonem Paszczaka. No to wracamy. Pod błotny syfon wychodzą Daniel, Tomek B., Iwona oraz Mateusz. Łukasz i Tomek H. zostają na dole jako obsługa lewarów do opróżnienia Błotnego syfonu. Idzie bardzo sprawnie. Spuszczamy wodę na cztery lewary. Po dość krótkim czasie wszystko gotowe. Pierwsi zawodnicy przechodzą z powrotem Błotny Syfon. Iwona, która musi szybciej wracać idzie przodem. Za nią Daniel. Łukasz i Tomek H. zamykają grupę wykonując reporęcz. Mateusz i Tomek B. wracają przez Mylną Rurę, natomiast Łukasz i Tomek H. cisną Ciągiem Głównym. Okazuje się, że czasowo wychodzimy tak samo, gdyż spotykamy się ponownie przy wylocie mylnej rury. Teraz ostatnie krótkie podejście po linie. i już po chwili jesteśmy pod otworem. Mateusz z Tomkami zjeżdżają w dół. Łukasz natomiast przygotowuje linę do zciągnięcia i deporenczuje. Mamy dość dobry czas. Pogoda dalej sprzyja. Jest piękna księżycowa noc, która rozświetla szczyty otaczające Dolinę Miętusią. Śniegi dalej przyjemne. Większość decyduje się na schodzenie bez raków. Na Wyżniej Równi Miętusie co chwilę zerkamy w stronę rozświetlonych blaskiem Księżyca szczytów. Jest tak jasno, że po osiągnięciu szlaku decydujemy się na wyłączenie czołówek. Bardzo fajna, dość lekka akcja. Na pewno to było coś innego niż do tej pory. Wszyscy choć cali ubłoceni jesteśmy zadowoleni. Poszło całkiem nieźle. Super warunki na dojściu i zejściu. Krótkie podejście pod otwór i niewiele sprzętu, który trzeba było wnieść i znieść zdecydowanie podniosły morale kursantów. To był dobry rozruch po przerwie przed kolejnymi akcjami, które już wkrótce. Teraz jeszcze prysznic i zmywanie z siebie przyjemnego jaskiniowego błotka, a po powrocie oprowadzenie sprzętu do stanu ponownej używalności.
16.01.2022 - szkolenie lawinowe
Po wczorajszej akcji pozwalamy sobie pospać troszkę dłużej. Rano jeszcze szybkie pakowanie i w osłabionym składzie (niestety Daniel musiał wcześniej wracać) udajemy się poćwiczyć troszkę obsługę sprzętu lawinowego. Udajemy się w pewne tajne miejsce, gdzie uchowało się jeszcze trochę śniegu. Po drodze Mateusz sprawdza wiedzę kursantów z zakresu lawinoznawstwa. Kursanci postanowili chyba trochę się zrehabilitować po wczorajszej wtopie z topografią gdyż okazuje się, że coś tam jednak wiedzą. Na treningowej polanie, chwila praktyki z poszukiwań detektorem, sondowania, kopania i zachowań podczas zdarzeń lawinowych. Nie obyło się jednak bez wtop i przygód. Łukasz zakopuje wyłączony detektor... Jednak ćwiczenia z przerzucania wody, jakie mieliśmy wczoraj w jaskini przydały się i dziś. Stan skupienia wody nie ma znaczenia. Szybko przewalamy śnieg i znajdujemy wyłączony detektor. No to wracamy. Po drodze napotykamy sympatycznego pana Rangera TPN'u z którym odbywamy krótką pogawędkę przyrodniczo jaskiniową. U samego wylotu doliny Kościeliskiej spotykamy jeszcze ekipę z KKTJ, z którymi zamieniamy kilka słów - oczywiście w tematach jaskiniowych. No to pozostało tylko wrócić na Śląsk, co o dziwo poszło równie sprawnie.
Foto: http://foto.nocek.pl/index.php?path=.%2F2022%2FMietusiaWyznia
Beskid Żyw. - biwak zimowy na Brożkach
Mróz tężał. Z Nędzówki przejeżdżamy autem pod Mosorny Groń. Stąd nocne podejście leśnymi drogami, dróżkami a na końcu bezdrożem na polanę Brożki (1200). Śniegu mało więc narty prawie ciągle niesiemy na plecach. Na polanie dość sporo namiotów i tyleż osób z różnych klubów speleo i nie tylko. Rozbijamy namiot i idziemy do ogniska. Jak zwykle o 22-giej Jurek Ganszer wygłasza mowę. Atmosfera bardzo wesoła. Noc była przepiękna. Pełnia księżyca i błyszcząca Babia Gora na przeciw. Po tych rytuałach kładziemy się spać. Nazajutrz zdjęcie grupowe i powrót. Na nartach idziemy przez Pólko (1248) na Kiczorkę (1298). Stąd próbujemy zjeżdżać lecz w końcu śniegu jest tak mało, że narty wędrują znów na plecy. Dość stromym zejściem osiągamy bardziej płaski teren gdzie ponownie zakładamy narty i zjeżdżamy do naśnieżonej trasy z Mosornego Gronia (1047). Nartostradą w kilka chwil jesteśmy przy aucie. Tym razem tylko 130 m w górę i 630 w dół na 6 km dystansu.
Zdjęcia: http://foto.nocek.pl/index.php?path=.%2F2022%2FBiwak-zimowy
Tatry Zach. - jaskinia Śpiących Rycerzy
Jakoś tak się zdarzyło, że nigdy wcześniej nie było okazji odwiedzić tej małej (choć sala w jaskini bardzo duża) acz urokliwej na swój sposób dziury. W Tatrach twardo, przeto podejście żlebem od doliny do jaskini przy pomocy różnego sprzętu zimowego. W jaskini sporo lodowych nacieków. Trochę czołgania i krótki zjazd na dno sali (brak plakietek!). Po zejściu na parking jedziemy prosto na biwak zimowy organizowany przez SBB w Beskidzie Żywieckim. W tym dniu sumarycznie zrobiliśmy ponad 1000 m deniwelacji i 17 km dystansu.
Foto: http://foto.nocek.pl/index.php?path=./2022/Rycerze
Znikające rzeki Jury
Terenowa przejażdżka przez środkową Jurę. Rzeki Sztoła, Biała i Baba w zasadzie przestały istnieć. Przez szereg lat zasilane były wodami pompowanymi z kop. Pomorzany. Obecnie kopalnia kończy działalność więc i zasilanie w wodę uległo przerwaniu. Naturalne źródła tych rzek przez lata również uległy znacznemu zniszczeniu przez działalność człowieka.
Tu zdjęcia: http://foto.nocek.pl/index.php?path=.%2F2022%2FJura-rzeki
Beskid Śl. - Czantoria na skiturach
W okolicy warun do bani. Zostaje więc jedynie skituring przystokowy. Umawiamy się z dziewczynami na 18.00 pod Czantorią. Jak to zwykle bywa najpierw krótkie porównanie sprzętu, macanko dech i wiązań i czas ruszać. Ja (nie wiem czym sobie zasłużyłem) mam pozwolenie od Pana z ochrony na jedno wejście i zjazd. Cała reszta, która tego dnia chciała wejść na stok ma problem. No, ale jako, że jestem z dziewczynami więc zostajemy całą trójką wpuszczeni. Reszta chętnych musiała jeszcze trochę powalczyć :) Zapinamy sprzęt i w górę. Śnieg jak to sztuczny - tragedia. Foki nie trzymają i samo podejście (zwłaszcza na buli) sprawia trochę problemów - no dobra to było moje najgorsze podejście na Czantorię. Bula totalnie wylodzona. Poważnie rozważałem założenie harszli. W połowie wynika mały problem... Jedna z koleżanek ma totalnie przestawione wiązania bez szans na wpięcie, czy chociażby skorzystanie z podpórek. Niestety, tym czym tego dnia dysponujemy (a były to super nożyczki z mojej apteczki) nie jesteśmy w stanie zmienić zakresu. Nikt też z napotkanych podchodzących, ani zjeżdżających nie dysponuje śrubokrętem (no bo i kto normalny na taką śmieszną turę po stoku zabiera ze sobą zestaw serwisowy...). No nic jakoś będziemy musieli dać radę. W najgorszym wypadku będzie zjazd na fokach. Docieramy do górnej stacji wyciągu i tu z odsieczą przychodzi kolejny Pan z ochrony (jakoś tego dnia mieliśmy do nich szczęście), który częstuje nas śrubokrętem. Szybki serwis (no może nie aż taki szybki bo trzeba było przestawić pełny zakres wiązania), przepinka i można zjeżdżać. Niestety wyjście powyżej trasy jest niemożliwe. Pogoda tego wieczoru wyśmienita. Przejrzystość powietrza ukazuje piękna panoramę okolicy, którą raczymy się podczas zjazdu. W dodatku dobra wiadomość zaczął padać śnieg. Zjazd całkiem przyjemny. Dolna część wyratrakowana. Stok mocno ubity i nie rozjeżdżony. Ja muszę kilak razy stanąć, bo buty, które są w trakcie rozbijania dają mi nieźle popalić. Cała akcja typowo towarzyska. Wszystko zajęło nam około 1,5h. Tura króciutka ale bardzo przyjemna i w fajnym towarzystwie. No i pierwsze podejście na Czantorię w tym roku odhaczone. Może jak do sypie uda się zrobić trawers obu Czantorii.
Foto: http://foto.nocek.pl/index.php?path=.%2F2022%2FCzantoria
AUSTRIA - Tennengebirge - Bierloch
Akcja badawcza do Bierlocha, jednego z otworów legendarnego systemu Berger-Platteneck. Choć byłem już w kilku jaskiniach, w których można się nieźle spocić nie używając sprzętu, to znowu zostałem zaskoczony. Może zmyliła mnie opowieść o 350 metrowej długości Drei-Nationen-Gangu o szerokości dochodzącej do 12 m. Rzeczywiście wielki gang był, ale co się musieliśmy naczołgać żeby do niego dotrzeć, to nasze. Zresztą - nie wpatrując się szczególnie w plan - człowiek wyobraża sobie, że takim korytarzem to przecież się pobiegnie jak po chodniku. A tymczasem jeśli duży gang - to i duże góry osadów... trzeba się na nie wdrapywać, trawersować, czujnie z nich schodzić. W tej części jaskini (wschodniej) dotarliśmy na dno do ok. 25 m studni pod zawaliskiem kończącym Drei-Nationen-Gang. Wcześniej byliśmy też na zachodzie, ale tam zawróciliśmy w Ciasnym Meandrze. Błoto, ciasnoty, woda - z każdym z tych jaskiniowych żywiołów da się żyć. Ale kiedy wszystkie się spotykają, trzeba zazwyczaj okazywać wysoki poziom poświęcenia dla sprawy. Zardzewiałe spity nie pomagały nam go w sobie odnaleźć, a zresztą z perspektywy celu naszej akcji partie wadyczne nie były aż tak interesujące.
AUSTRIA - Untersberg - Oberer Winzling
Poprzez swoje nowe kontakty w Austrii, Jacek wkręcił nas w projekt eksploracyjny na Untersbergu. Niedawno znaleziona jaskinia Oberer Winzling znajduje się 15 minut drogi od małego parkingu na zakręcie i ma szanse być dolnym otworem jednego z wielkich systemów Untersbergu. Do Riesendingu lub Kolowrata wprawdzie daleka jeszcze droga, ale położenie, przewiew i ogólne wrażenie skali zachodzących zjawisk krasowych pozwalają mieć nadzieję na połączenie.
Po krótkim zjeździe i tradycyjnej, początkowej ciasnocie, jaskinia przywitała nas ciągiem drabin i sztyftów. Wielu grotołazom w Polsce wydaje się, że tego typu sprzęt należy do technik archiwalnych, ale tymczasem na Zachodzie eksploratorzy wychodzą z założenia, że należy sobie ułatwiać życie. Plan, którym dysponowaliśmy (zresztą skądinąd bardzo dobrze opracowany) doprowadził nas do sali, ze stropu której zwisała kilkumetrowej długości lina. Dalej pomiary nie zostały jeszcze wykonane. Naszym zadaniem było wejście "kawałek po linach", a następnie wspinaczka na najbardziej perspektywicznym przodku, w najwyższej części jaskini. Okazało się, że nieskartowanych partii jest znacznie więcej, niż sobie wyobrażaliśmy i upociliśmy się jak dzicy, jak to już chyba bywa w jaskiniach biegnących "pod górę". Ostatnie ślady bytności ludzi (w postaci stanowiska z dwóch HSA) znaleźliśmy na kruchej platformie na około +70 (... a tak przynajmniej twierdził mój zegarek). Z początku trochę ubolewaliśmy nad brakiem naszego ulubionego ekwipunku ułatwiającego haczenie - tzw. pały - ale wkrótce okazało się, że w górę puszcza klasycznie i zapieraczką, a parę metrów przecież zawsze można wyhaczyć na stópce i taśmach.
W dwóch akcjach (w czwartek z Olą, w piątek już tylko we dwóch) wspięliśmy najpierw mały próg, potem meander, a potem założyliśmy trawers do kolejnej wygodnej półki. Stamtąd następny próg doprowadził nas do krótkiego poziomego korytarza, skąd następnie wspięliśmy obszerny komin, a dalej jeszcze przeszliśmy piechotą w meandrze ze 30 metrów. W sumie według altimetru przebyliśmy w pionie kolejne 70 metrów. Po wspinaczkach wszystko zostało oczywiście metodycznie zaporęczowane po Marbachu, z trawersami i odciągami uciekającymi od wody.
Warunki naszego udziału w przedsięwzięciu były, tak się nam wydawało, bardzo korzystne dla nas. Mogliśmy do woli używać sprzętu zdeponowanego w jaskini - ok. 400 m liny, całe beczki kotew HSA, plakietki, maillony - wnieść trzeba było właściwie tylko młotek i wiertarkę. Obowiązywał nas całkowity zakaz kartowania czegokolwiek. Wydawało się, że to gospodarze robią nam uprzejmość, a nie na odwrót. Tym bardziej trochę zdziwiły nas wylewne podziękowania kierowniczki projektu - Pezi - która w sobotni wieczór zaprosiła nas do swojego mieszkania w Hallein na kolację. Podano pyszną, pieczoną karkówkę z pieczonymi warzywami, Knödlem i kawałkami kalafiora panierowanymi w cieście naleśnikowym. Dla gospodyni nie było to niczym nadzwyczajnym, ale my rozglądaliśmy się z ciekawością po jej lokum, urządzonym w budynku dawnego rynku solnego. Ma się rozumieć, że po posiłku uruchomiony został komputer z planami jaskini, mapami geologicznymi i nastąpiły długie dyskusje o tym, w którą stronę i jak Oberer Wizling potencjalnie może "puszczać". Syte akcje i miła atmosfera wokół projektu sprawiły, że szybko nabraliśmy trochę emocjonalnego przywiązania do tej jaskini i mamy wszyscy nadzieję, że jeszcze będziemy mogli tam wrócić.
Bieszczady - wędrówki skiturowe i piesze
Na początku tygodnia Łukasz M. rzucił propozycję wyjazdu skiturowego w Bieszczady, niestety panująca pogoda i spływający ze wszystkich pasm śnieg, skutecznie zraził klubowiczów do wyjazdu. Łukasz M. w poszukiwaniu warunu zaczął już sprawdzać sytuację śniegową w Rumuni. Nagle w środowe popołudnie telefon. Dzwoni Asia. "To jak jedziesz w te Bieszczady? Bo my byśmy się też wybrali". Krótkie pytanie o warun (Łukasz M. dostał w poniedziałek zdjęcia od znajomych z okolic Rawek - tam było z 1,5m śniegu. Nie możliwe, że przez 3 dni wszystko spłynęło. Prognozy są optymistyczne. Szybka decyzja - jedziemy sprawdzić stare chińskie przysłowie narciarskie - "jak nic innego nie daje rady - jedź w Bieszczady".
06.01.2022
Wyjeżdżamy z Rudy w czwartkowe popołudnie. Jedziemy, a nasze nastroje są coraz słabsze.... Jesteśmy już 80km od celu a tu ani śladu śniegu. W końcu wjeżdżamy w Bieszczady i jest! Pierwszy śnieg leżący na poboczach. Z każdym kilometrem śniegu przybywa. W końcu wjeżdżamy w naprawdę zimowy klimat - i totalnie ośnieżoną drogą docieramy do naszej bazy na ten wyjazd - limatycznej, typowo bieszczadzkiej miejscówki - Przystanek Smerek. W bazie dostajemy niepocieszające info... "Śniegu mało, foczyć się nie da, to co spadło to efekt opadu, który miał tu miejscę przed godziną". Jakoś nie chcemy się z tym pogodzić i postanawiamy zaryzykować. Wieczorem przeglądamy przewodnik Wojtka Szatkowskiego - Skiturowa Polska, ustalamy cele wycieczek i robimy odział na podgrupy. Łukasze idą zrobić skiturowy zwiad śniegowy, Asia z Rufusem idą na pieszą wycieczkę poza teren Bieszczadzkiego Parku Narodowego.
07.01.2022
Podgrupa 1 Łukasz P. i Łukasz M. Paportna (1199)
Startujemy z Wetliny. Niestety morale szybko spada. Nie ma szans na foczenie od samego dołu. Wprawdzie świeżego śniegu leży dobre 20cm, ale podkładu 0... Narty na plecy i bez większego entuzjazmu w górę. Decyzja jest prosta. Idziemy na Jawornik (1021). Jest źle... najpierw 700m npm, później 800m npm a po podkładzie ani śladu... Nie poddajemy się idziemy dalej w górę. Łukasz M. zauważa, że powyżej 800m npm warun zdecydowanie się poprawia. W końcu jest podkład. Na 900m npm Łukasz M. zakłada narty. Łukasz P. na szczy dociera "z buta". Na polanie podszczytowej Jawornika, z pięknym widokiem na Połoninę Wetlińską, krótka narada. Łukasz P. chce wracać, Łukasz M. który ma już założone narty oferuje, że zjedzie na przełączkę i sprawdzi jak sytuacja wygląda dalej. Jest zgoda na taką opcję. Łukasz M. zjeżdża kilka set metrów. A tu dopiero zaczyna się warun. Szybka informacja do Łukasz P. , który chyba nie do końca wierzy w to co słyszy i dalej chce wracać. A więc Łukasz M. podchodzi na Jawornik. Łukasz P. wychodzi mu na przeciwko i jest nowa decyzja. Idziemy dalej w stronę pasa granicznego czyli Rabiej Skały i zobaczymy co da się zrobić. Wiemy, że po drodze mamy Paportną i jeden z najlepszych Bieszczadzkich zjazdów. Oby tylko warun dopisał również i tam... I dopisuje. Niezbyt stromymi zakosami docieramy na Paportną. Na podszczytowej polanie z pięknym widokiem na Tatry i Połoninę Welińską. Pogoda rozpieszcza. Słonko mocno grzeje. Postanawiamy sobie urządzić popas i zastanowić się co dalej. Z jednej strony chciało by się iść dalej... Z drugiej po podejściu obaj mamy świadomość - jaki to będzie piękny zjazd. Tego dnia jeszcze nietknięty nartą. A przecież o to właśnie chodzi w narciarstwie pozatrasowym... Wiemy również, że Asia z Rufusem dotarli na Fereczatą i będą powoli wracać. A więc podejmujemy decyzję - zjeżdżamy. Pod dość sporą warstwą świeżego śniegu gruba, niestety mocno zmrożona warstwa podkładu. Zjazd najpierw polaną, następnie bardzo rzadkim bukowym lasem zachwyca! Już wiemy czemu ludzie tak zachwycają się tymi bieszczadzkimi zjazdami! Po chwili meldujemy się na przełęczy pod Paportną. Zakładamy foki i dalej w stronę Jawornika. Pierwszych turystów spotykamy dopiero pod Jawornikiem. Z Jawornika zjeżdżamy jeszcze około 1km na fokach miej więcej do wysokości 800m npm. Tu niestety trzeba odpiąć narty i do samochodu pociągnąć z buta. Wracamy do bazy, gdzie czeka już na nas Asia z Rufusem.
Podgrupa 2 Asia i Rufus Fereczata (1102)
Po powrocie obiadek, następnie sjesta. A wieczorem idziemy zabieszczadować i ustalić plan na następny dzień.
08.01.2022 Asia i Łukasz M. - trawers Rawek
Niestety noc nie przyniosła ani milimetra śnieżnego opadu. Jednak po wczorajszym dniu wiemy już, że się da. Tym razem decydujemy się na trawers Rawek. Ruszamy z parkingu przy niebieski szlaku. Tu miłe zaskoczenie. Da się foczyć od samego parkingu. Niestety już po kilku metrach trzeba odpiąć narty i podejść kilka metrów po schodach z buta. Dalej idzie już gładko. Powoli zdobywamy metry. Czasem musimy wykonywać zakosy. Czasem w dość trudnym mocno wymrożonym terenie. Jednak cały czas idziemy w górę. Tuż przed górną granicą lasu urządzamy sobie mały postój. Wiemy, że wyżej może nieźle wiać. Pogoda nie jest tak ładna jak dzień wcześniej. Po chwili meldujemy się na ostatniej polanie przed szczytem Wielkiej Rawki. Tu naszym oczom ukazują się potężne nawisy wiszące na grani Wielkiej rawki i pozostałości wielkiego obrywu, jaki całkiem niedawno tamtędy zszedł. Uzbrojeni w lawinowe ABC wkraczamy w teren zagrożenia lawinowego. Pniemy się powoli do góry zakosami, najpierw po głębokim puchu, następnie po mocno wymrożonych polach. W końcu zarośla robią się tak gęste, że nie ma gdzie robić zakosów. Narty lądują na plecach, a my z buta wchodzimy na podszczytową polanę. Tu ponownie zakładamy narty i wchodzimy na szczyt. Wiatr jest bardzo silny. Jest mroźno. Lepiej nie zdejmować rękawic. Szybko robimy kilka zdjęć i dalej w drogę. Na fokach zjeżdżamy mocno wymrożoną i wywianą granią, uważając, żeby nie najechać na nawisy, na przełęcz między Rawkami. Teraz jeszcze chwila podejścia i jesteśmy na szczycie Małej Rawki. Teraz przed nami legendarny zjazd pod drzwi Bacówki pod Małą Rawką. ze szczytu udaje nam się zjechać do rynny. Niestety, ta jest mocno wymrożona i wydeptana. Poza tym ogromny ruch turystyczny uniemożliwia zjazd rynną. Nie ma też szans na objechanie tej przeszkody. Odpinamy narty i schodzimy około 100m na granicę bukowego lasku. Ponownie zapinamy narty i długimi skrętami przemykamy pomiędzy bukami. Górna część bardzo przyjemna, miętka, niestety od połowy zaczyna się teren mocno mieszany. Z puchu wpadamy na śnieg mocno wymrożony, by po chwili znowu wpaść w głęboki puch. Dolna część bardzo mocno zmrożona. Docieramy pod bacówkę, gdzie robimy sobie chwilę przerwy. Zgodnie stwierdzamy, że zjazd całkiem dłuższy to jeszcze byłby tego dnia dużo przyjemniejszą opcją. Teraz jeszcze kilka minut zjazdu i meldujemy się na parkingu na Przełęczy Wyżniańskiej gdzie czeka na nas już Łukasz z Rufusem.
Jeszcze tylko powrót na Śląsk.
No cóż trzeba tam wrócić, jest jeszcze tyle zjazdów do zrobienia, tyle szlaków do turowania. Zdecydowanie to była dobra opcja. No i potwierdziliśmy przysłowie! Bieszczady nie zawiodły.
Foto: http://foto.nocek.pl/index.php?path=.%2F2022%2FBieszczady
Tatry Zachodnie - J. Czarna
Udało mi się nawiązać kontakt z Darkiem z KKS z którym miałem nie jedną przyjemność wspólnie eksplorować na naszych gollowskich wyprawach. Dał mi znać, że klubowo idą na trawers j. Czarnej. Nie mając nic do stracenia dołączyłem do nich. O 7 rano odebrałem chłopaków od Truchanowej, a o 9 zjechaliśmy zlotówkę. Dalej szło gładko i w okolicach 17 byliśmy po drugiej stronie. Po drodze mijaliśmy kursantów z KKS, którzy od północnego otworu, szli do Szmaragdu. To co zauważyłem nowego w Czarnej, to w kilku miejscach dobito nowe punkty asekuracyjne. Wspólny wyjazd dał okazję do zawarcia nowych znajomości, mam nadzieję, że w przyszłości zaowocuje to kolejnymi pomysłami na wspólne akcję, bo chłopaki mają chęć na więcej :)
Beskid Śl - Mł. Skrzyczne
Trzy dni deszczu i temperatury w okolicach + 10 skutecznie pozbawiły śniegu Beskidy a nawet Tatry. Skoro jednak wstałem wcześniej, a plecak od 2 dni jest spakowany.... Trzeba jechać, przecież buty się same nie rozchodzą. Dodatkowo motywuje fakt, że żaden wyciąg w stronę Małego Skrzycznego dziś nie pojedzie - jest szansa uniknąć tłumów. Prognozy pierwszy raz od kilku dni nie przewidują deszczu. Jedyna szansa, na kilka km podejścia i zjazdu to Szczyrkowski Lodowiec - Małe Skrzyczne. Jadę. Pod gondolą melduję się kilak minut po 8. Parking pusty. Szybki rekonesans, zbrojenie i rekreacyjnym tempem w górę. Pogoda - wyśmienita. Nawet nie wieje aż tak mocno jak zapowiadali. Po około 30 minutach docieram na Halę Skrzyczyńską. Po nieco ponad godzince melduję się na szczycie Małego Skrzycznego. Tu szybki batonik i na spokojnie przepinam się do zjazdu. Szczyrkowski lodowiec ledwo daje radę... Ale jeszcze się da. Słonko dobrze operuje na stoku. Temperatura +8. Zapowiada się całkiem przyjemny zjazd. Tak też jest. Tyko kilka zmrożonych miejsc. Cała reszta przyjemny firn. Cieszę się, że chociaż tyle śniegu udało się złapać w ten długi weekend. Mam nadzieję, że następny będzie dużo lepszy i cele ambitniejsze.
Zdjęcia: http://foto.nocek.pl/index.php?path=.%2F2022%2FMS
Beskid Śl - Błatnia
Sylwestrowo-noworoczny rajd na Błatnią. Warunki bardzo kiepskie, deszcz, mżawka. Na szczycie ognisko, które jednak potem zgasło w deszczu. Po pobycie w schronisku zejście i kolejna impreza w wiacie przy parkingu. Śpimy w aucie i dopiero w środku dnia wracamy do domu.
Tu kilka zdjęć: http://foto.nocek.pl/index.php?path=.%2F2022%2FBlatnia
