Wyjazdy 2010: Różnice pomiędzy wersjami
| Linia 3: | Linia 3: | ||
{{wyjazd|Beskid Śląski - wypad pieszo-skiturowy|dwójka piesza - <u>Damian Szołtysik</u>, Teresa Szołtysik, dwójka skiturowa - Mateusz Górowski, Damian Żmuda, transport - Ola Strach |24 01 2010}} | {{wyjazd|Beskid Śląski - wypad pieszo-skiturowy|dwójka piesza - <u>Damian Szołtysik</u>, Teresa Szołtysik, dwójka skiturowa - Mateusz Górowski, Damian Żmuda, transport - Ola Strach |24 01 2010}} | ||
| − | O ostatecznej trasie decydujemy tuż przed wyjściem z auta w Ustroniu Polanie. Na dworze -20 st. Ja z Teresą idę pieszo a Damian z Mateuszem na skiturach. Razem podchodzimy pod Orłową. Pogoda mimo mrozu cudowna a na dodatek im wyżej tym cieplej (wyraźna inwersja). Na przełęczy Beskidek się rozstajemy. Damian z Mateuszem | + | O ostatecznej trasie decydujemy tuż przed wyjściem z auta w Ustroniu Polanie. Na dworze -20 st. Ja z Teresą idę pieszo a Damian z Mateuszem na skiturach. Razem podchodzimy pod Orłową. Pogoda mimo mrozu cudowna a na dodatek im wyżej tym cieplej (wyraźna inwersja). Na przełęczy Beskidek się rozstajemy. Damian z Mateuszem górami doszli do Małego Skrzycznego skąd zjechali do Szczyrku (miała ich tem odebrać Ola) a ja z Teresą na Równicę. O dziwo na Równicy przy drzwiach schroniska termometr wskazywał +3 st. (może był uszkodzony a może świeciło na niego słońce). Jednak różnica temperatur jest zauważalna bo po zejściu na dół znów czujemy się jak w zamrażarce. Tu zdjęcia: http://foto.nocek.pl/index.php?path=.%2F2010%2FZimowy_Beskid |
<i>Resztę dopisze Damian Ż.</i> | <i>Resztę dopisze Damian Ż.</i> | ||
Wersja z 17:17, 25 sty 2010
Beskid Śląski - wypad pieszo-skiturowy
O ostatecznej trasie decydujemy tuż przed wyjściem z auta w Ustroniu Polanie. Na dworze -20 st. Ja z Teresą idę pieszo a Damian z Mateuszem na skiturach. Razem podchodzimy pod Orłową. Pogoda mimo mrozu cudowna a na dodatek im wyżej tym cieplej (wyraźna inwersja). Na przełęczy Beskidek się rozstajemy. Damian z Mateuszem górami doszli do Małego Skrzycznego skąd zjechali do Szczyrku (miała ich tem odebrać Ola) a ja z Teresą na Równicę. O dziwo na Równicy przy drzwiach schroniska termometr wskazywał +3 st. (może był uszkodzony a może świeciło na niego słońce). Jednak różnica temperatur jest zauważalna bo po zejściu na dół znów czujemy się jak w zamrażarce. Tu zdjęcia: http://foto.nocek.pl/index.php?path=.%2F2010%2FZimowy_Beskid Resztę dopisze Damian Ż.
Tatry Zach. - jaskinia Zimna
„Grotołajzy wszystkich klubów łączcie się” – kolejny wyjazd w Tatry odbywa się pod tym hasłem. Na przeprowadzoną w klubie kampanię reklamową wypadu do dziury odpowiedział jedynie (we właściwy sobie sposób) nasz forumowicz nr 1 czyli Buli. Idea integracji międzyklubowej potwierdza swoją słuszność. Tak więc w sobotę rano spotykam się w Krakowie na Westerplatte (siedziba KKTJ) z kierownikiem akcji. Kaja pobiera dla nas sprzęt… i tu następuje pierwsze zderzenie z kolorytem lokalnym. Z klubowej szafy dobywamy znakomite radzieckie karabinki „Irimiel” – naprawdę sprawdzony sprzęt ;-) Ładujemy go do bagażnika i ok. 11 docieramy do Kir. U Galicowej spotykamy znajomych z sylwestra, umawiamy się na wieczornego grzańca i ok. 14 dochodzimy pod dolny otwór Zimnej. W tatrach lampa, mrozu prawie nie ma a w ponorze wody po kostki – koncert życzeń. Schody zaczynają się na etapie podziału ról w zespole. Kaja wyraża pewną niechęć do wspinania w jaskini i proponuje mi możliwość prowadzenia wszystkich studni, stając się tym samym partnerką idealną – bez walki dostaję całe miodzio Zimnej ;-) Jednak z uwagi na aspekt feministyczny żąda w zamian oddania wora. W efekcie kobieta i kierownik akcji przez niemal całą jamę idzie z ciężką kichą, a ja wieczny kursant, spaceruję sobie na lekko i spijam śmietankę. Już wiem dlaczego KKTJ ma na kursie takie tłumy ;-) Dzięki osiągnięciu tak korzystnego dla obydwu stron kompromisu, w wyjątkowo sympatycznej atmosferze szybko docieramy do syfonu krakowskiego. Okazało się, że nikomu przed nami nie chciało się go zlewarować, na co po cichu liczyliśmy i jeżeli chcemy osiągnąć zaplanowany korytarz rubinowy, to czeka nas przynajmniej 1,5h mało rozwijającego machania wiaderkiem. Wobec braku męskiej determinacji w zespole podejmujemy decyzję o realizacji wariantu „B”, czyli zrobieniu trawersu z dolnego do górnego otworu. Daje to okazję powspinania się w kominku za widłami, którym mnie trochę straszono przed wyjazdem. Wprawdzie pierwszy Batinox jest rzeczywiście dość wysoko – po jakiś 15 metrach, ale komin naprawdę nie jest trudny. Stąd już blisko do górnego otworu. Na zejściu śniegu prawie wcale, za to lód i ślisko, trzeba uważać. Udaje się jednak zejść bez przygód. W dolinie spotykamy wracający z Czarnej kurs WKTJ. Chłopaki zapraszają nas na poznańską bazę, gdzie zostajemy uraczeni zimnym browarem i pyszną zupą. WKTJ pozyskał nowego, bardzo uzdolnionego kulinarnie członka – sugeruję włączenie go w skład przyszłorocznej wyprawy ;-). W niedzielę robimy jeszcze powierzchniowy spacer, udaje nam się znaleźć miejsce gdzie nie byliśmy dotychczas (Wielki Kopieniec) i na tym kończymy. Bardzo udany wyjazd, acz oboje stwierdziliśmy, że tęsknimy już za akcją, która da nam porządnie w d… Cóż, perwersja…
Zawody skiturowe Pucharu Polski amatorów na Czantorii
Pierwszy raz w życiu wziąłem udział w takich zawodach by zobaczyć jak to jest. Wystartowało ok 80 zawodników (zawodowcy i amatorzy) w różnych kategoriach wiekowych. Jako "dziadek" startowałem w nestorach. Docelowo należało zrobić 4 pętle od dolnej stacji wyciągu na Czantorię, początkowo trochę przez las, następnie mały zjazd pod wyciąg. Dalej dość strome podejście pod wyciągiem, w którego górnej części narty należało zdjąć i założyć na plecak. Po ok. 100 m podejścia znów na nartach trawers do trasy zjazdowej poniżej górnej stacji wyciągu. Dalej zjazd niebieską nartostradą do mety. Zrobiłem 3 pętle bo więcej nie starczyło czasu. Ostatnią pętlę większość zawodników robiła przy czołówkach. Udało mi się zająć drugie miejsce (oczywiście w mojej kategorii wiekowej bo ogólnie 48)
Kilka refleksji: średnim pomysłem jest startować na zwykłym sprzęcie turystycznym (wiązania diamir z skistopami, buty scarpa i narty). Mój sprzęt jak zważyłem to na jedną nogę przypadało ponad 4,5 kg czyli o ponad 100% więcej niż "zawodniczy". Poza tym z "braku laku" miałem zbyt duży plecak. U kilku zawodników widziałem też ciężki sprzęt ale nie wiem jak wypadli w rankingu. Oprócz tego na stromych odcinkach podejścia nie trzymały mi foki (chyba już zbyt wytarte) i tam gdzie inni szli prosto ja musiałem robić zakosy co na wąskim trakcie (=przekładanie nart) wycisło ze mnie sporo sił. Warunki śniegowe i pogodowe były znakomite. Tak po za tym to fajna zabawa, dobra oprawa i ciekawe nagrody. Na dole spotkałem kol. z SBB: Jurka Ganszera (jego syn Michał też startował), Zosię Chruściel i innych.
Paweł w tym czasie odbył pieszą wycieczkę górską na trasie: Ustroń Polana - Orłowa - Równica - Polana.
Nocny wypad skiturowy na Czantorię
W nocy samotnie podchodziłem na Czantorię i zjeżdżałem nartostradą. Warunki śnieżne dobre.
SŁOWACJA: Tatry Wys. - biwak zimowy
Bodaj po raz 16 Jurek Ganszer z Speleoklubu Bielsko Biała zorganizował biwak zimowy. Tym razem była to Dolina Białej Wody a dokładnie taborisko taternickie na Polanie pod Wysoką (1310). Jest to jedyne takie miejsce biwakowe w całych słowackich Tarach. Dojście na miejsce zajmowało ludziom do 2 do 4 godzin. Jak się na miejscu okazało w Rudzie było może trzy razy więcej śniegu niż na Łysej Polanie z której zaczynaliśmy podejście. Jako jedyny z naszej grupki podchodziłem na nartach, właściwie po lodzie i wodzie. Czym wyżej tym mniej śniegu. W połowie doliny musiałem już narty nieść. Pocieszałem się jedynie faktem, że większość biwkowiczów tachało też narty na plecach. Ostatnie fragmenty szlaku pokonujemy w deszczu. Na taborisku jest na szczęście wiata, gdzie koledzy już rozpalili ognisko i wesoło dźwięczała gitara. Namioty rozbijamy na drewnianym podeście w prawdziwej ulewie. W sumie zjawiło się 66 dziwaków. Jurek wygłosił jak zwykle mowę. Całą noc deszcz z śniegiem walił o ściany namiotu. Drugi dzień nie zmienił znacząco sytuacji. Po zrobieniu tradycyjnego zdjęcia grupowego wszyscy zaczynają schodzić w dół. Nasze plany wyjścia wyżej (jest to wg mnie najpiękniejszy zakątek Tatr) z uwagi na pogodę nie wchodziły w grę. W połowie doliny zakładam narty i mknę po lodzie w dół, czasem w rozbryzgach wody. Błyskawicznie docieram do auta w Łysej Polanie gdzie prawie godzinę czekam na kolegów idących z buta. Wszyscy szczęśliwie doszli na dół. Dla nas było to ciekawe doświadczenie i lekcja pokory. Deszcz zimą jak się okazuje może dać bardziej w dupę niż mróz. Cała Europa walczy z zimą a w Tatrach trawy. Cóż kolejna ciekawa przygoda z nami. I tak jesteśmy szczęśliwi. Szczegóły na stronie SBB. Tu zdjęcia: http://foto.nocek.pl/index.php?path=.%2F2010%2FBiwak%20zimowy
Tatry - Jaskinia Zimna
Szybkie, wieczorne wyjście na wspinanie Czarnego Komina. Uwagi o pogodzie jw. - podejście w mżawce, stąpając po rozchlapującym się śniegu. Dotarliśmy ostatecznie do Chatki, co razem z wyjściem zajęło niecałe trzy godziny. Powrót w regularnej zlewie.
Klimczok - wycieczka skiturowa
Ignorując podający deszcz i zamrożony śnieg wybraliśmy się w sobotę z rana do Bielska. Na miejscu zrobiliśmy trasę Dębowiec – Szyndzielnia – Klimczok – Szyndzielnia - Dębowiec. Do góry trasę robimy zielonym szlakiem na Szyndzielnie i dalej przez szczyt idziemy na ciepłą zupę do schroniska na Klimczoku. Śnieg po drodze głównie występował w dwóch wersjach: albo zmrożona wierzchnia skorupa albo prawie woda…. Mimo tego szło się nie najgorzej. Wracamy trasą czerwonej nartostrady, której jakość- jeśli chodzi o warunki śniegowe - była całkiem niezła jak na zastaną w górach pogodę. Po wycieczce Mateusz wraca do domu, ja zostaję w Bielsku do niedzieli.
Biwak zimowy na Babiej Górze
Już od dawna mieliśmy pomysł na biwak zimowy. W godzinach popołudniowych podchodzimy szlakiem Perć Akademików. Brodząc po pas w śniegu po przekroczeniu granicy lasu zaczyna nam się gubić szlak. Z racji nadchodzącego zmierzchu decydujemy się na biwak jeszcze przed ejściem w poręczówki. W nocy na zewnątrz mróz, hulający wiatr i zawiewany śnieg. Kolejnego dni podchodzimy do góry. Początkowo zakosami brniemy w śniegu po pas, dalej krok za krokiem żlebem. Ostatnie metry na grań to walka z silnym zwalającym z nóg wiatrem i zawiewanym w twarz zmrożonym śniegiem. Bardzo szybko podejmujemy decyzje że schodzimy. Był to ostatni moment na zrobienie tego przejścia przed agrożeniem lawinowym a i tak pod samym szczytem spuściliśmy sobie deskę śnieżną na siebie. W drodze powrotnej odwiedzamy schronisko. Pod wieczór wracamy do domu.
Jura - na nartach biegowych
Mroźna pogoda, lotny, puszysty śnieg to warunki, w których odbyliśmy wędrówkę narciarską w okolicach Przewodziszowic. W tej wsi zostawiamy auto i na biegówkach obchodzimy ruiny pobliskiej warowni a następnie idziemy lasami i polami. Po drodze o dziwo spotykamy 2 narciarki i narciarza na biegówkach z którymi zamieniamy kilka zdań. Następnie robimy błąd nawigacyjny i lądujemy w Leśniowie. Po korekcie, częściowo na przełaj docieramy do Pustenlni w Czatachowej (uroczy kościółek na skraju lasu) i stamtąd ładnym zjazdem docieramy do głównego rowerowego szlaku jurajskiego i nim wracamy do auta. Pokonaliśmy kilkanaście kilometrów na nartach. Zdjęcia: http://foto.nocek.pl/index.php?path=.%2F2010%2FJura-narty
