Wyjazdy 2013

CHINY: Syczuan - Rekonesans wokół Chongqingu

15 04 - 25 04 2013

Uczestnicy: Ola i Mateusz Golicz, Andrzej Ciszewski (KKTJ), Adam Juchniewicz (niezrz.; w roli tłumacza); w części pobytu także Erin Lynch (Hong Meigui Cave Exploration Society), Zhang Hai oraz Shi Wen Qian (Instytut Geologii Krasu w Guilin)

Więcej informacji w dziale Wyprawy

CHINY: Na Jedwabnym Szlaku

14 04 - 26 04 2013

Uczestnicy: Damian Szoltysik, Krzysztof Hilus (b. cz. klubu)

Od Hami posuwamy sie na zachod. Trudno z dostepem do internetu. Praktycznie to niemozliwe dla obcokrajowcow. Nie mozemy wyslac maili. Ostatnie 12 dni obfitowalo w wiele ciekawych i zmiennych zdarzen. Od upalow zwirowo-piaskowych pustyn po sniezyce wysokich plaskowyzow. W dodatku powazne usterki rowerow (peknieta felga i opona, zatarte pedaly), ktore zaburzyly nasze plany i kalkulacje. Szosa G217 przedarlismy przez przelecz dobrze ponad 3000 m do doliny rzeki Kas. W gornych partiach wszystko w sniegach. Teraz jestesmy na drodze S315 i dolina rzeki jedziemy na zachod w strone granicy w Korgas (zostalo ok. 300 km). Nie mozemy sie zanadto spieszyc bo wizy kazachskie zaczynaja sie 8 maja.

Jedwabny Szlak

Kilkanascie ostatnich dni obfitowalo w wiele zaskakujacych wydarzen, zmiennych sytuacji, steresow i niespodzianek. Przedzierajac sie wzdluz dawnego Jedwabnego Szlaku na zachod nie sadzilismy ze czeka nas tyle "ciekawych" i ciekawyc zdarzen. Od upalow zwirowo-piasczystej pustyni do stepowych sniezyc na wysokich plaskowyzach i sniegow wysokich gor. Jak to nie pierwszy raz w tym kraju bywalo caly wahlarz skarjnych odczuc. Tu raczej trudno o jakas srednia. Komu sie chce poczytac wiecej to mniej wiecej tak to wygladalo:

Z Hami do Turphan (najwieksza depresja Chin -154 m.) probowalismy sie przedostac droga 312 wiodaca mniej wiecej rownolegle do autostrady G30. Zabralismy prowiantu na ok 3 dni i kilka litrow wody na glowe (brak tam miejscowosci). Za Hami zaczyna sie step przechodzacy w zwirowo - piasczysta pustynie. Po moze 37 km droga nagle konczy sie na autostradzie gdzie rowerami nie wolno wjechach. Obok wiedzie jakas piaszczysta droga ktora probujemy sie przedrzec dalej na zachod. Kilkanascie kilometrow brniemy w piachach co chwila zsiadajac i wsiadajac na rower. Droga jedna sie konczy, inna zaczyna. Wszystkie koncza sie nagle przy jakis zwirowiskach, slupach energetycznych lub prowadza do nikad. Motamy sie w tym pustkowiu (w srodku byla autostrada ale dla nas niedostepna). Przeciez przed nami co najmniej 300 km takich falszywych drog. Upal sie nasilal. Na polnocy widzimy jakies jezioro, ktore przeciez nie istnialo na zadnej mapie. To zwykla fotomorgana. Po ilus tam probach i nadziejach ze moze ta akurat sciezka wyprowadzi nas dalej na zachod przychodzimy po rozum do glowy. Musimy jechac alternatywna droga S305 wiodaca polnocna strona wysokich na ponad 4000 m gor. Tam nie ma ograniczen dla rowerzystow. Z ciezkim sercem wracamy do Hami. Niemal 100 km na daremno. Opuszczamy wiec definitywnie Hami kierujac sie na polnoc na S305. Droga ciagle sie wznosi w strone osniezonych gor. 20 km na N od Hami na pustkowiu nieopodal drogi stala stara, gliniana warownia strzegaca niegdys tego strategicznego traktu. Jedziemy ja zobaczyc. Byly tu 2 wojskowe namioty i kilku pracownikow renowujacych obiekt. Mozemy sie tu zatrzymac na nocleg. Daja nam dobry posilek i wode.

Nastepeny dzien to niemal nieprzerwany podjazd. 60 km ciagle w gore, nie stromo ale w gore. Droga skalistym wawozem przelamuje sie przez skaliste (piaskowce) gory wzdluz bystrej rzeki. W drugiej czesci dnia osiagamy potezny stepowy plaskowyz ograniczony z polnocy i poludnia zasniezonymi gorami o znacznych wyskosciach. Jest coraz zimniej. Krzysiek stwierdza w swoim rowerze peknieta felge (tylnie kolo) Pojawia sie coraz wiecej jurt a miejscowi to glownie Ujgurzy. Choc nie znamy chinskiego to z sluchania mozna wywnioskowac ze mowia innym jezykiem niz mandarynski. W drugiej czesci dnia (to setny dzien naszej wedrowki) zjadmy obiad za 100 Y. Za malym miasteczkiem zatrzymujemy sie na nocleg w gospodarstiwie Ujgurow. Gospodarz zaprasza nas do spania w lozkach w pokoju. Po kilkunastu minutach gdy wymienialismy lancuchy zjawia sie nagle policja i nakazuja nam powrot do "miasteczka". Kontrola i zdjecia dokumentow, gdzies dzwonia. W koncu wskazuja nam miezle miejsce na rozbiecie namiotu obok stacji wyciagu krzeselkowego. Przynosza nam nawet jedzenie. Noc zimna.

Rano odmeldowujemy sie na posterunku policji i ruszamy dalej na zachod. Step tu jeszcze zagospodarowany, czesto rozkopany, jakies gospodarstwa rolen, gliniane chatki, wielu konnych pasterzy z stadami owiec, bydla lub nawet wielbadow. Po ok. 60 km docieramy do miasteczka na stepie gdzie w tanim hoteliku zalatwiamy nocleg. W miejscowej internet cafe odmawiaja nam dostepu do neta. Zaopatrujemy sie w zywnosc.

Tak na marginesie to biwakowanie jest tu dla nas monsturalnym problemem. Miejscowi widocznie nie moga przyjmowac obcych. Jest tez chyba zakaz uzywania neta przez obcych. W hotelach mozna spac ale tylko w tych wyznaczonych. Ciezko nam to wszystko zrozumiec wiec caly czas mamy jakies obawy. Biwakowanie na dziko wchodzi w gre tylko jak nikt nie widzi. Ale jak to zrobic na stepie gdzie widac na dziesiatki kilometrow lub przy polach gdzie ciagle ktos chodzi, pracuje, mieszka. U ludzi rowniez trudno. To wszystko jest dla nas duzym obciazeniem psychicznym. Czujemy sie ciagle obserwowani, sledzeni. Ale coz mozna zrobic, jakos musimy tu przetrwac. Po za tym nocleg w tanim hotelu pozwala na wziecie cieplego prysznicu, upranie rzeczy i spokojniejszego wypoczynku. Jestesmy wiec czasem wrecz skazani na takie noclegi.

Dzien zapowiadal sie pochmurny. Nastepne "miasto" znajdowalo sie ponad 85 km dalej. Na tym odcinku nie bylo nic oprocz drogi i otwartego stepu. Bezmiar przestrzeni, szare, grozne niebo, sporadyczny ruch troche detrymujaco wplywalo na nasze nastroje. Lykamy jednak kolejne kilometry pustki by jak najszybciej przebyc ta biala plame na mapie. Po 3 godzinach stalo sie najgorsze czego mozna sie bylo spodziewac na stepie. Najpierw deszcz. Potem silny boczno-przedni wiatr i sniezyca. Zakutani w niemal wszystkie nasze ubrania walczymy z przeciwnosciami jak tylko idzie. Rece mamy zmarzniete ze nawet zrobienie zdjecia nie za bardzo wchodzi w gre. Sniezna kurpa sypala niemal poziomo a silny wiatr potegowal uczucie zimna. Nasze stopy wkrotce oklejala sie skorupami lodu. Przed nami jeszcze dobre 50 km niczego. Nie ma sie gdzie schronic. Jedyna stara warownia zostala dalego za nami. Jak okiem siegnac tylko pustka. Nagle Krzysiek stwierdza rozwalona juz bardziej felge. Schodzimy z rowerow. Dalej jechac nie mozna bo za chwile strzeli felga razem z detka. Najblizszym miejscem gdzie mozna kupic felge jest oddalone o ponad 400 km Urmuczi. Sytuacja beznadziejna. Ale to co dalej nastapilo jest happy endem jak z cudownej bajki. Widzac co sie dzieje Damian zatrzymuje nadjezdzajacego (o dziowo, samochody jezdza tu nader rzadko) traka. Musimy przedostac sie do jakiegos miasteczka gdzie autobusem musimy dotrzec do Urumczi. Co sie okazuje. Faceci jada (bylo ich 3) do Urumczi. Pakujemy sie jak 2 bryly lodu do cieplej szoferki a rowery laduja na pace. Co za szczescie. Jadac juz dalej trakiem obserwujemy niemal bezludny, smagany wiatrami nawilzatny sniegiem to deszczem teren. Na poludniu nadal wyskie i osniezone gory. Szczyty na ktore zapewne nikt nie wchodzil, doliny ktore bez wartosci dla dzialalnosci ludzkiej nikt nie odwiedzal. Brr. Po drodze zatrzymujemy sie kilka razy w tym 2 razy na posilek. Pozno w nocy dojezdzamy do Changi (to takie przedmiescia Urumczi). Za rada naszych wybawicieli zostajemy w wypasionym hotelu gdzie ceny byly rownie ostraszajace co pogoda na plaskowyzu. Facet jednak zalatwia nam tam nocleg w zupelnie przystepnej cenie (35 zl). Trudno sie dogadac wiec czasem jest wiele niedomowien. Jutro trzeba naprawic rower.

Nastepny dzien i nastepne niedpodzianki. Facet ktory nas przywiozl (dorzucilismy sie do paliwa) przychodzi rano do nas i kaze jechac do sklepu rowerowego. Niespodziewanie po okolo 3 godzinach Krzysiek ma przeplecione kolo z dobra felga a Damian wymienil pedaly, ktore sie zacieraly. Zegnamy sie juz definitywnie z naszym dobroczynca (niestety nie wiemy jak sie nazywal, chinskie imiona sa dla nas nie do wymowienia) i na wlasna reke pragniemy znalezc tanszy jeszcze hotel. Pomoc oferuje mila dziewczyna, ktora pracowala w sklepie rowerowym. Bierze swoj rower, my podozamy za nia mknac przez ruchliwe ulice miasta z ignoraancja wszelkich przepisow. 10 km i nie mozna znalezc konkretnego hotelu. Wkrotce dolacza przyjaciel tej dziewczyny. Koniec koncow znajduja jakis drogi hotel. Krzysiek idzie wybrac do banku pieniadze. Na domiar zlego wciaglo mu karte Visa a urzednik nie chcial jej wydac bez podania numeru karty, ktorego Krzysiek nie potrafil znalezc. W koncu jednak (tez dzieki tej Chince) udalo sie odzyskac karte a my hotel mielismy za darmo. Nie wiemy dlaczego ale dzieczyna powiedziala ze nic nie placimy (mowila nawet dobrze po angielsku). Bylismy im bardzo wdzieczni za tak nieoceniona pomoc. Wkrotece sie zegnamy.

Nareszcie slonce na niebie. Z ugla opuszczamy aglomeracje Urumczi kierujac sie na zachod. Wktrotce tez nienaganna nawierzchnia G312 nagle sie konczy, dalej trwa budowa drogi. Znow w pyle jedziemy budowana droga do miejsca gdzie dalej sie nie dalo. Robotnicy kieruja nas na wlasciwy kierunek jakas boczna droga. Przez Jinghzi przedzieramy sie ciagle w kurzu. Potem lepiej. Przed Manas zacieraja sie "nowe" pedaly w rowerze u Damiana. Zmieniamy je na stare. Troche dalej kolejna opona Shwalbe Maraton w rowerze Damiana peka na bocznym kordzie. Zmienamy ja na zapasowa brazylijska. W Manas kwaterujemy sie w podrzednym hotelu. Przypadkowo spotykamy w miescie Kazacha, ktory dobrze mowil po rosyjsku wiec bez problemu zalatwiamy sklep rowerowy (kupujemy opone) a takze internet (nam odmowili ale Kazach zalogowal sie sowja karta i moglismy wyslac poczte). Caly dzien spedzamy w Manas i dopiero nazajutrz ruszamy dalej.

Dosc monotonna droga S115 docieramy do Dushanzi. Najpierw obok jakichs hut wsrod nieciekawych budowli dojezdzamy do szerokiej drogi a nia do zupelnie innego niz otoczenie miasta Dushanshi. Miasto jest piekne, nowoczesne i czyste. Mlody czlowiek zaprowadza nas do taniego hotelu ale tu nas nie przyjma (obcokrajowcy). Pokazuje tez warsztat gdzie Damian od reki wymienia pedaly. Poprzednie wytrzymaly zaledwie 200 km). Wkrotce tez znajduje nas policja. Znowu na komisariat. Skrupulatna kontrola dokumentow. Dokladnie musimy tlumaczyc w jaki sposob przemierzamy Chiny i gdzie chcemy jeszcze jechac. Autostrada nie mozna wiec musimy znowu przedrzec sie przez gory droga 217. Potem ida nam pokazac hotel w ktorym mozemy spac. W asyscie kilku funkcjonariuszy podchodzimy pod wypasiony hotel gdzie jednak cen nie mozemy zaakceptowac. Gdzies dzownia, daja nam telefon w ktorym po angielsku slyszymy od babki ze jezeli chcemy tanszy hotel to musimy jechac do innego miasta. Coz. Policja nas wypuszcza a my pospiesznie robiac tylko niezbedne zakupy opuszczamy piekne Dushanzi kierujac sie na poludnie. Za miastem od razu zaczyna sie szeroki step z majaczacymi na poludniu wysokimi i bialymi gorami. Moze po 5 km zatrzymujemy sie przy 2 jurtach. Mieszkajacy (czy tez bardziej pracujacy) tu Kazachowie przydzielaja nam jedna jurte w ktorej spedzamy wygodnie noc.

Pogodny ranek zacheca do wysilku. Dziekujac gospodarzom za bezcenna goscinnosc ruszamy w droge. Kazachowie odradzaja nam ten kierujac pokazujac na migi ze droga jakoby jest nieprzejezdna. Nie mamy jednak wyjscia. Musimy sprobowac. Spotykamy tez 3 miejscowych bikerow podazajacych w naszym kierunku (daja nam snikersy). Zostawiamy ich wkrotce z tylu jadac naszym tempem. Potem mijamy jakies "pielgrzymki" glownie mlodzierzy podazajacej pieszo do oddalonego o 25 km "miasteczka". Dziewczyny znowu robia sobie z nami zdjecia. W "miasteczku" nie ma ani jednego sklepu. Znow "mowia" nam aby dalej nie jechac bo droga zablokowana. Nie mozna jednak zrozumiec co blokuje droge. Tylko wymowne krzyzowanie palca i dloni. Jedziemy dalej. Auta jezdza tu bardzo rzadko, jak juz to ciezarowki do pobliskiego kamieniolomu. Windujemy sie wysoko serpentynami. Droga w wielu miejscach zasypana opadajacymi ze stromych zboczy kamieniami. Z dosc wysokiej przeleczy ostry zjazd do nastepnej doliny gdzie zatrzymuje nas szlaban i posterunek policji. Tu jemy drogi posilek a funkcjonariusz zezwala jechac nam dalej twierdzac ze droga OK. Tu tez jeszczer raz spotykamy owych bikerow. Jechali jednak tylko do kamienia z chinskimi znakami a zawracali. My jedziemy dalej na poludnie. Tu ruch w zasadzie nie istnieje. Droga w wielu miejscach mocno uszkodzona. Prowadzi skalnym wawozem po wykutej polce w skalnej scianie. W dole w kanionie rwie jakas rzeka. Musimy sie strsowac jadac pod skalnymi scianami wiszacymi nad naszymi glowami. Na drodze pelno obsunietych fragmentow skal. Ciagle w gor i w gore. Wawoz jest bardzo piekny, wcisniety w niebosiezne gory, ktorych szczyty pokryte sa bialymi czapami. Mija nas kilka dzipow. Jeden kierowca sie zatrzymuje tlumaczac na migi bysmy wracali bo nie przejdziemy. Nie mamy jednak nic do stracenia, dla nas inna droga nie istniala. Chcemy dojechac do owej przeszkody i naocznie sprawdzic czy nie da sie np. przenies rowerow. Pojawia sie coraz wiecej platow sniegu, przez ktore musimy przprowadzac rowery. Doprawdy bardzo piekny i intrygujacy trkt. Juz u schylku dnia nagle wyprzedza nas rozklekotana bagozowka z materialami budowlanymi. Sadzilismy ze remontuja droge. Zatrzymali sie tuz przed nami. Oczywiscie zdjecia z bialymi to juz tu obyczajowy kanon. Twierdzili ze mozna przejechac na druga strone do Czarmy (miejscowosc w sasiedniej dolinie) ale my nie bylismy pewni czy dobrze rozumiemy. Nasza ciekawosc byla tak duza ze postanawiamy zabrac sie z nimi do gory i jak najszybciej zobaczyc gdzie droga sie skonczy. Jedzenia mielismy tylko na jeden posilek. Wrzucamy wiec sprzet na pake i malej szoferce sciskamy sie w 4 osoby. Doslownie po kilku kilometrach stromych serpentyn zaczynaja sie sniegi. Droga na szerokosc 2 kol jest jako tako przejezdna. Potem juz po sniegu do tunelu za ktorym zaczynala sie druga dolina. Widok nas zaskakuje. Tu po prostu panuje zima. Wszystko wkolo tonie w bieli. Buksujac to po lodzie to po sniegu, jadac w snieznym wawozie tracimy wysokosc. Na szczescie im nizej tym sniegu mniej. Dziesiatkami serpentyn tracimy wysokosc uciekajac z krainy sniegu i zimna. Niebawem wysiadamy bo droga sie konczy a bagazowaka skreca na jakas budowe. Od razu zjezdzamy do szerokiej trawiastej doliny gdzie w ostatnich poswiatach zachodu rozbijamy namiot. Uff. Bylismy z drugiej strony a to oznaczalo mozliwosci jazdy dalej na zachod. Bylismy bardzo zmeczeni. 90 km niemal nieustatnnego podjazdu, niesamowite krajobrazy, wrazenia, napecie i niespodziewany transport przez przelecz troche nas wypompowaly zarowno fizycznie jak i psychicznie. Noc spedzamy spokojnie. Jest tu bardzo zimno.

Sloneczny ranek, wspanialy krajobraz w bialo-zielone barwy. Wkolo nas buszowaly pieski ziemne (nie wiemy dokladnie jak zwierzaki sie nazywaja, przypominaly troche swistaki). Zjezdzamy do malutkiej Czarmy, osady skadajacej sie z kilku domow. Wszystko sie budzilo do zycia. W miejscowej knajpce zjadamy drogi posilek i robimy jeszcze drozsze zakupy zywnosci. Drozyzna (ok 100%) w tym zapomnianym zakatku jest zrozumiala przeto jak najszyciej wskakujemy na rowery i zaczynajaca sie tu droga S315 lagodnie zjezdzamy w dol. Szeroka dolina rozdziela dwa potezne pasma gorskie, pokryte sniegami gory siegajace nawet 5000 m. Srodkiem doliny plynie rzeka Kas, toczac swe wody do Ile a ta do wciaz odleglego jeziora Balchasz w Kazachstanie. Jest tu naprawde pieknie. Mozna by rzec ze pierwszy raz w Chinach mozna fascynowac sie w miare nie skazonym krajobrazem. Mija nas tu wiecej konnych niz zmotoryzowanych. W malutkiej wiosce jemy chinska zupke a za wioska w lesie nad rzeka biwakujemy w ladnym miejscu.

Zostalo nam ok. 300 km do granicy wiec nie musimy sie zanadto spieszyc. Postanawiamy byc dluzej na "lonie natury". Po 30 km zatrzymujemy sie obok 2 jurt kazachskich jak sie pozniej okazalo. Rozbijamy namiot nad potokiem (w poblzu ludzie wyzucali smieci). Rodzina zaprasza nas na obiad a pozniej kolacje. Maz kobiety ktora pozwolila nam sie tam rozbic dobrze mowil po rosyjsku. Czesto jezdzil do Kazachstanu a zajmowal sie pszczelarstwem. Posilek jedlismy siedzac na dywanach przy niskim stoliku. Bardzo sympatyczni ludzie. W nocy leje.

Nastepny dzien to tylko 10 km do "miasteczko" Tambla. "Hotel" za 15Y (ok 7 zl) na leb byl okazja nie do pogardzenia. Kwaterujemy sie, robimy zakupy zywnosci i odpoczywamy. Chcemy tu zostac 2 dni.

Rano idac na zakupy zatrzymuje nas miejscowa policja. Znow idziemy na komisariat. Tym razem siedzimy tam 3 godziny. Sprawdzaja nasze dokumenty, fotografuja, dzwonia gdzies. Daja nam telefon gdzie kobieta po angielsku wypytuje o nasza droge, cele itp. Okazuje sie ze nie mozemy spac w byle jakim hoteu tylko w wyznaczonym przez wladze. Po przesuchaniu funkcjonariusze prowadza nas do lepszego hotelu gdzie sa tez drozsze noclegi (30 zl). Opiekuja sie nami. Najwazniejsze ze zaprowadzili nas do cafe internet gdzie mozemy cos napisac. Stad wlasznie piszemy te slowa.

Jura: wspinanie w Mirowie

14 04 2013

Uczestnicy: Damian Żmuda, Kasia(os.tow.), Karol Jagoda

Po sobotnim wspinaniu w Świątyni Czystego VI.1 (Rzędki) tym razem wybór pada na Mirów. Ludzi mimo obiecujących prognoz mało!!! Pogoda zdecydowanie gorsza niż w sobotę, strasznie wiało!!! Pomimo wysokiej temperatury wiatr nie pozwalał na komfortowy wspin (puchówka+czapka obowiązkowo). Zaczynamy wspinanie od Trzech Sióstr, gdzie pokonujemy Niebo w Gębie (-V), Pozdrowienia z podziemia (VI+), potem szybkie patentowanie i w pierwszej próbie padają Tragiczne marzenia (VI.3+/4) - wycena mocno zawyżona. Następnie przenosimy się na Szafę, gdzie można się powspinać się w słońcu. Na koniec dnia wracamy na Trzy Siostry, gdzie udaje się poprowadzić Koksownia Przyjaźń (VI.3) – wspin po krawądkach, jak dla mnie droga bardzo wymagająca, ale godna polecenia.

Jura: wspinanie w Rzędkowicach

13 04 2013

Uczestnicy: Łukasz Pawlas, Karol Jagoda

Po nieudanych próbach wyciągnięcia kogokolwiek na skitury czy rowery, około godziny 22:00 dostaje SMS-a z propozycją wyjazdu w skałki - zgadnijcie od kogo... Szybko sprawdzam prognozę na sobotę i nie jest zbyt optymistyczna, ale ile to już razy warto było zaryzykować. Na wszelki wypadek pakujemy też sprzęt jaskiniowy, aby w razie deszczu odwiedzić jaskiniowców w Piętrowej Szczelinie. Wyjeżdżamy niezbyt wcześnie, aby niepotrzebnie nie marznąć pod skałami, ale już o 8:00 jest ok. 10 st. Na parkingu w Rzędkowicach tylko 1 auto. Idziemy snieżno-błotną ścieżką, ale już po południowej stronie sucho. Cele wspinaczkowe okazują się optymalne: rozgrzewka na długiej i pięknej Nikodemówce za VI+, dalej 17 sekund za VI.2+ i Szatańskie Wersety za VI.4 (Karol). Cały czas obserwujemy niebo, ale z daleka widoczne deszcze szczęśliwie nas omijają. Wspinanie kończymy około 18:00 i po 2 minutach jazdy samochodem zaczyna lać. Sezon uważam za otwarty - pogoda wspinaczkowa, temperatura optymalna, skała sucha, nawet komary już gryzą:)

Beskid Śląski - kurs w 3 Kopcach i W Stołowie

13 04 2013

Uczestnicy: Ksawery Patryn, Joanna Przymus, Łukasz Majewicz, Łukasz Mazurek, Daniel „Buli” Bula

7 kwietnia 2013 odbył się pierwszy w ramach kursu wyjazd do jaskini. W planie: zwiedzanie Jaskini w Trzech Kopcach oraz W Stołowie.

W godzinach rannych (7:15) z centrum Bytomia wyjechaliśmy samochodem w kierunku Szczyrku. Po dotarciu na miejsce ruszyliśmy drogą pod górę na Przełęcz Karkoszczonkę. Po krótkiej przerwie spędzonej w ciepłym zaciszu Chaty Wuja Toma, skierowaliśmy się na północ wzdłuż czerwonego szlaku. W niecodziennej, jak na kwietniową porę, zimowej aurze dane nam było przeprawiać się w metrowym śniegu. Osiągając docelowe 972 m n.p.m. odnaleźliśmy otwór wejściowy Jaskini w Trzech Kopcach. Zwiedzanie bez większych niespodzianek przebiegło pomyślnie. Nowych partii nie odkryto. Dotarłszy w rejon Jaskini W Stołowie zlokalizowaliśmy trzy dobrze rokujące otwory które lokalizacją pasowały do namiarów. Niestety ze względu na brak sprzętu oraz trudne warunki zrezygnowaliśmy z zejścia. Z braku perspektyw na dalszą eksplorację zawróciliśmy w dół do samochodu. Jako dodatkową atrakcję mieliśmy przyjemność posilić się wyśmienitą szarlotką na gorąco w miejscowej kawiarni. Senni i zasłodzeni powróciliśmy do Bytomia.

Wszystkim uczestnikom serdecznie dziękuję za dobrą zabawę i miło spędzony czas w pięknych okolicach.

CHINY: Do Xi'an i dalej

07 04 - 13 04 2013

Uczestnicy: Damian Szoltysik, Krzysztof Hilus (b. cz. klubu)

Po drugim noclegu w "hotelu fryzjerskim" ruszamy w dalsza droge tym razem przy niesmialo swiecacym sloncu. Za Siquan droga skreca raptownie na N-E w wysokie pasmo gorskie. Znow sie wznosimy coraz wyzej. Teren jednak jest troche dzikszy. Obszar wciaz krasowy. Widzimy kilka duzych otowrow jaskin. Potem przewazaja skaly krystaliczne. Mniej ingerencji czlowieka w srodowisko. Nawet w miare czysta woda w rzece. Wioski z mniejsza iloscia smieci i jakos tak spokojnie. W jednej z wiosek pytamy o rozbicie namiotu. Udaje nam sie go rozbic na malym podworku w pobizu zagrody dla swin. Miejsce bylo bardzo spokojne i dobrze sie spalo.

W Chinach plusem wedrowania jest mozliwosc kupienia zywnosci (slaby wybor ale jest) w wszdeobylskich "sklepach" oraz 'barach" przydroznych. Oczywiscie w takiej UE bary te nie maly by racji bytu m. in. z powodu przepisow sanitarnych i innych glupot. Tu zawsze mozna kupic ryz lub zupe z makaronem w rozny sposob przyprawione. Po za tym jest zawsze duzy termos z goraca woda. Korzystamy przy zalewaniu kawy czy herbaty. Bardzo malo sami gotujemy chyba ze spimy na dziko. Ceny posilkow sa podobne do polskich w tych barach taniej (zupa ok. 2 zl, ryz z dodatkami 4 - 8 zl). Bardzie oplaca sie cos zjejsc w barze niz marnowac kase na gotowanie na benzynie. Nawet spiac w poblizu zabudowan w najgorszym wypadku zawsze dostawalismy wrzatek. Tak bylo i tym razem. Po sniadaniu ruszamy w 25 km podjazdu. Teren ciekawy a na drodze w zasadzie ruch nie istnieje. Po kilku godzinach osiagamy przelecz na wys. 2300 m. Jest bardzo zimno. Ubieramy sie wiec stosownie do dlugiego zjazdu. Znow plus minus te 25 km w dol do drugiej doliny i historia sie powtarza. Po drodze jednak spimy za rzeka (trzeba bylo przejsc po rozlatujacym sie wiszacym moscie). Za duzym glazem rozbijamy namiot i jak zwykle odwiedzaja nas poblismy mieszkancy by zobaczyc bialych dziwakow. Jeden facet (chyba byl troche uposledzony) dlugo z nami "rozmawia". Widzac ze nie bardzo rozumiemy pisze nam "krzaczki" na kartce. Krzysiek pokazuje mu nasza ksiazeczke obrazkowa. To byl blad. Gosc kartka po kartce przeglada i zgaduje co jest na obrazku. Cieszy sie jak dziecko jak to potwierdzamy. Najbardziej nas jednak rozbawil gdy doszdl na strone z sprzetem do nurkowania. Pletwy skojarzyly mu sie z kopaczkami. Chwalil sie ze takim sprzetem pracuje. Gdy widzial wspinacza na skale pokazal na nas myslac ze wspinacz lezy na ziemi a my tez bedziemy lezec w namiocie. Gdy odszedl oddetchlismy z ulga. Odwiedzil nas jeszcze w pozno w nocy z latarka ale udawalismy ze spimy wiec odszedl.

Nastepny ranek i nastepny podjazd. Znow ok. 30 km ostro w gore. Moze pol dnia zajmuje podjazd przez najwyzsza przelecz gor Qin Ling (2700). Na przeleczy platy swiezego sniegu. Wieje lodowaty wiatr. Ubierajac niemal wszystkie ciuchy. Pedzimy w dol do dolin i wawozow osiagajac powoli kotline w ktorej lezy ogromne Xi'an. Ten odcinek drogi mozna zaliczyc do ciekawszych pod wzgledem roznorodnosci krajobrazu. Nie byl tak zdewastowany przez "industrializacje" jak inne czesci tego kraju. Im nizej tym cieplej. Wkrotce znow jedziemy w letnim ubiorze. Gory tez nagle znikaja za nami a my wjezdzamy w charakterystyczny do wielkich aglomeracji obszar zabudowy. Tu w tanim hoteliku spedzamy noc by nie wpakowac sie wieczorem w centrum.

Po kalkulacjach i analizach naszych planow doszlismy wspolnie do wniosku ze nie mamy duzych szans w ramach waznosci wiz dotrzec do granicy z Kazachstanem jadac gorskim terenem na rowerach. Musimy znow skorzystac z publicznej komunikacji. Dodatkowym powod to rozleglosc aglomeracji Xi'an. Cala kotlina jest zajeta przez roznego typu zabudowania, przemysl itp. Wydostac sie stad to tez strata czasu.

Tak wiec przygotwani mentalnie na dalsze wydarzenia osiagamy przed poludniem mury legendarnego Xi'an. To tu zaczynal sie lub konczyl Jedwabny Szlak wiodocy tysiacami kilometrow do Azji Srodkowej i dalekiej Europy. Setki lat zjezdzaly sie tu karawany z roznych stron Azji i nie tylko. Miasto mialo swoje lata swietnosci a istnieje juz tych lat 3000. Mury otaczajace miasto nadal stoja choc ich rola z obronnej zmienila sie w turystyczna. Jest tu kilka szacownych budowli ale to mozna poczytac lub wybrac sie na wycieczke zorganizowana. Spodziewalismy sie spotkac tu bialych ale nic z tego. Prawie miesiac nie widzielismy zadnego. My natomiast niczym amanci filmowi musimy sie co rusz fotografowac z roznymi ludzmi bo to okazja zrobic sobie zdjecie z tak odmiennym i egzotycznym czlowiekiem. Zwlaszcza dziewczyny chca miec pamiatki. Czasem jest to juz meczace.

Probowalismy kupic bilet kolejowy do Hami (to juz prowincja Xinyang). To co dzieje sie na stacji jakos mi trudno opisac (w skrocie jeden wielki harmider w wydaniu chinskim). Wszystko napisane po chinsku. Przypadkowo zaczepia nas facet z slaba znajomoscia angielskiego i widzac nasza nieporadnosc proponuje zalatwienie biletu na autobus. Byl to strzal w "10". Kupujemy bilet na nastepny dzien a popoludnie spedzamy na zwiedzaniu Xi'an. Duzym ciosem byla utrata 2 kluczowych map. Stracilismy je przy kupowaniu biletow. Noc spedzamy niestety znow w hotelu (35 zl).

Nasz przejazd z Xi'an do Hami to temat na dluzsze opowiadanie ale zamkniemy sie tylko w kilku zdaniach.

Tak wiec bojac sie czy nas nie oszukano udajemy sie o wyznaczonej godzinie (12.00) na dworzec skad rzekomo autobus mial odjechac o 16.30. 3 godziny wczesniej istotnie podstawiono maly autobus i bez wiekszych problemow (odkrecilismy tylko pedaly i wyjelismy kola) wstawilismy bagaz do luku. W autobusie siedzielismy 3 godziny (dzialala klima). Przed planowanym odjazdem doszlo do jakis przepychanek bo nie zgadzala sie liczba pasazerow. Jak spozniony ruszyl to w korku stalismy moze pol godziny a potem dojechalismy do wlasciwego dworca gdzie trzeba bylo przesiadz sie do wiekszego autobusu. To sie tez udalo. Po moze 2 godzinnym wyjezdzaniu z centrum na stacji benzynowej okazalo sie ze autobus jest zepsuty i trzeba bylo sie przesiadz znow do innego autobus. Potem juz jechalismy 28 godzin. Oczywiscie jako jedyni biali. Plucie i charkanie w autobusie na podloge to rzecz tak normalna jak oddychanie. Trzeba tylko troche uwazac by nie zostac przypadkowo trafionym. Taka jazda to tez ciekawe przezycie. Co by nie powiedziec o Chinach autostrady maja swietne. Przejechalismy setki kilometrow w tunelach i wysokich wiaduktach. Bylismy pelni podziwu do tego co zrobili. To obecny Jedwabny Szlak. Step jest przeorany w roznych konfiguracjach. Tysiace slupow energetycznych, wiatrakow, masztow i innych budowli przemyslowych szpeca krajobraz. W koncu tez osiagamy wyzynny obszar z polnocy i z poludnia zamnkniety wysokimi gorami (ponad 5000 m i pokrytymi sniegiem). Dalsza droga wiedzie przez bardziej lub mniej rozlegly step. Wiele kilometrow jedziemy wzdluz pozostalosci wielkiego Chinskiego Muru. Mijamy obronne bastiony. Zatrzymujac sie co kilka godzin na przerwy przejezdzamy cala prowincje Gansu i po ponad dobie juz w nocy docieramy do Hami. Wysiadamy po ciemku przy jakiejs stacji benzynowej i tu w ustronnym miejscu za jakimis gratami spimy pod golym niebem.

Do granicy zostalo 1300 km. W Hami znajdujemy tani "hotelik" i tu spedzimy 2 dni na przygotowaniu do dalszej drogi rowerami przez pustynie.

Beskid Śląski: Skitour na Klimczok

07 04 2013

Uczestnicy: Mateusz Golicz + os. tow.

Z Szczyrku-Biłej przez Przełęcz Karkoszczonka podchodzimy na Klimczok. Trasę dobieramy tak, aby skontrolować odbywający się równolegle wyjazd kursowy do jaskini w Trzech Kopcach. Gdy ostatni kursant znika już pod ziemią, kierujemy się w stronę schroniska. Po posileniu się, zjeżdżamy następnie ciekawym wariantem przez Skałkę do Brennej Bukowej i podchodzimy z powrotem na Karkoszczonkę. W sumie wyszło ponad 950 m.

Beskidy o tej porze roku okazały się terenem bardzo przyjaznym narciarzom. Warunki śniegowe bardzo dobre (w lesie jest metr jak nic). Turystów dużo mniej niż w Tatrach, a i ludność lokalna miła i dużo bardziej gościom przychylna.

Tatry Wysokie: Skitour na Kozią Przełęcz i Zawrat

06 04 2013

Uczestnicy: Michał Ciszewski (KKTJ), Mateusz Golicz

Z Kuźnic, przez Halę Gąsienicową podchodzimy na Kozią Przełęcz. Z niej zjeżdżamy do Doliny Pięciu Stawów, a następnie podchodzimy na Zawrat i zjeżdżamy z powrotem do Murowańca.

Śniegu w Tatrach dużo i warunki śniegowe generalnie dobre. Zjazd utrudniają miejscami wielkie lawiniska (nie świeże, a raczej ze starego opadu). W dniu naszej wycieczki dodatkowym kłopotem była gęsta mgła, która utrudniała orientację i odczuwanie nachylenia stoku. Na szczęście, dzięki GPS, nie spadliśmy w żadną przepaść.

Duża wilgotność powietrza skutkowała także bardzo słabym działaniem ludzkiego systemu chłodzenia i przez prawie cały czas było nam okrutnie gorąco. Co też warte odnotowania, mimo słabej pogody, w Tatrach były tłumy. Murowaniec i Betlejemka pękają w szwach od uczestników szkoleń z turystyki zimowej. Przy niemal każdym kawałku lodu przy szlaku stoi ekipa i wkręca śruby lodowe. Dużo także skiturowców, wielu na wypożyczonym sprzęcie.

CHINY: Na polnoc od Jangcy

01 04 - 06 04 2013

Uczestnicy: Damian Szoltysik, Krzysztof Hilus (b. cz. klubu)

Zostawiamy powoli za soba doline Jangcy z jej metnymi wodami i chaotyczna zabudowa miast. Zostawiamy powoli gdyz droga z doliny piela sie setkami zakretow w kolejny gorski masyw. Blade slonce, blada mgielka i szarawy krajobraz. Jadac kilka godzin w gore ciagle widzimy doline Jangcy. Troche to frustruje ale co zrobic. Najblizszym celem jest Wuxi do ktorego wg naszej mapy ma byc 29 km. Faktycznie jest niemal 100. Mapa, ktora posiadalismy (skala 1:2 000 000) musi byc niezbyt dokladana ale odleglosci mogli podac solidniej. 4 razy przeklamanie bylo na nasza niekorzysc a 1 raz na nasza korzysc. Przklamania te siegaja jednak wiecej jak 100% wiec burzy to czasem nasze kalkulacje i plany. W jednej z wiosek w poblizu chatki dostajemy pozwolenie na rozbicie namiotu, tuz obok kilku grobowcow. Jak Krzysiek tlumaczyl gospodarzowi o co nam chodzi (polozyl sie na trawie) to gosc polozyl sie obok niego. Jak rozbilismy namiot to przychodzi nas ogladac kilkanascie osob z pobliskich chat. Patrza na namiot, jak jemy, jakie mamy rowery. Wszyscy zwyczajowo charkaja i pluja. To akurat jest pikus w porownaniu z "dogadaniem" sie. Denerwuje nas ze jak widza iz nie potrafimy ich zrozumiec to pisza to "krzaczkami" na kartce i daja nam do czytania. Liczby na palcach podaja w inny sposob niz my. Widzac ze ich nie rozumiemy dalej mowia do nas ale glosniej. Co by jednak nie powiedziec sa z reguly bardzo uczynni, goscinni ponad miare. Tak wiec noc uplywa spokojnie choc pozniej padal deszcz.

Ranek mokry. Dalej setkami zakretow, podjazdow, zjazdow docieramy do duzego Wuxi. Tu zatrzymuje nas patrol policji (mowia dobrze po angielsku) w celu sprawdzenia naszych wiz. Z tego miasta wjezdzamy do klejnego wawozu o stromych wapiennych scianach pelnych jaskin a nizej wykutych sztolni, ktorego dnem plynela rzeka. W jednej z takich opuszczonych sztolni zostajemy na noc.

Kolejny dzien i kolejny podjazd. Juz policjanci w Wuxi ostrzegali nas przed poteznym podjazdem. Gdy na rozstaju drog (nazwy miast uczylismy sie z mapy zapamietujac szczegoly poszczegolnych "krzaczkow") zatrzymalismy sie do wytyczynia dalszego kierunku nagle podjezdza facet truckiem i zapraszajacym gestem pokazuje na pusta pake. Jedzie na druga strone przeleczy (gory Daba Shan)zgodnie z naszym kierunkiem. Dlugo nie myslimy. Wkrotce tez siedzimy w szoferce dziekujac opatrznosci za takie zrzadzenie losu. 25 km non stop stromo w gore. Przez goscia zaoszczedzilismy co najmniej pol dnia podjazdu. Na przeleczy Chinczyk prowadzi nas do miejsca gdzie rzekomo znajdowal sie srodek historycznego panstwa chinskiego. Zjezdzamy razem do Zhemping. To juz prowincja Shanxi. Z tego miasta juz na rowerach za rada naszego "zbawiciela" jedziemy inna droga do Pingli. Okazalo sie to dobrym posunieciem. Noc spedzamy w "hoteliku" (13 zl) gdyz nie bylo innej mozliwosci noclegu. Tak wogole to przynajmniej w tej czesci Chin jest bardzo trudno znalezc miejsce na biwak. Wszedzie znajduja sie albo tarasy albo zabudowania. Trzeba wiec biwakowac w poblizu domow a w miastach zostaja tylko "hotele". Na szczescie sa tanie.

Dalsza droga najpierw w gore a potem przez prawie 30 km bardziej lub mniej w dol sprowadza nas do Pingli. Stad na zachod znow przez monotonny teren w szerokiej dolinie. W dodatku sie rozpadalo. W jednej z malych miescowosci rozbijamy namiot przy domu gdzie byly same dziewczyny. Na szczescie w szkole maja angielski wiec jakos sie dogadujemy. Cala noc leje.

Dalej leje. Dziewczyny zapraszaja nas na chinskie sniadanie skladajace sie z ryzu z dodatkami. Bylo to akurat dobre. Ciagle w deszczu osiagamy Ankang. Droga na zachod to ciagle wieksze lub mniejsze miejscowosci. Po 108 km zatrzymujemy sie za Hanyin w malym miasteczku gdzie u fryzjera znajduje sie pokoj goscinny. Doprowadza nas tu dziewczyna, ktora jak sie okazalo byla w miejscowej szkole nauczycielka angielskiego. Co za traf. Pomaga nam wszystko zalatwic. Za 15 zl na leba mamy strzyzenie, golenie, mycie wolsow i nocleg. Siedzac juz przy kolacji nagle do naszego pokoju zapukala policja. Sprawdzaja paszporty i wizy. Kaza nam jechac z nimi na komisariat. Radiowozem wiec dojezdzamy na szczescie nie dalego do budynku policji. Oczywiscie w zaden sposob nie mozemy ich zrozumiec. Z pomoca przychodzi owa "Angielka". Tlumaczy nam ze to rutynowe postepowanie. Po dokladnych ogledzinach naszych dokumetow, otrzymujemy je spowrotem i mozemy spokojnie odejsc i wroci do naszej kolacji.

Robimy tu dzien restu wiec stad pisze te slowa.

UWAGI DOT. EWENTUALNEJ EKSPLORACJI

M.in. celem naszego wyjazdu do Chin jest rozpoznanie terenu pod wzgledem eksploracji jaskiniowej. Kraj ten posiada rozlegle tereny gdzie potencjalnie istniec moga glebokie jaskinie. To co zaobserwowalismy:

Teren: Na polnoc od Jishou az do Pingli szczegolnie zas miedzy Enshi a Wuxi znajduje sie obszar wapiennych gor o duzych deniwelacjach miedzy partiami szczytowymi a dnem rzecznych dolin. Wg naszych szacunkow to roznico grubo ponad 1000 m. Czesto warstwy wapienia uksztaltowane pionowo. W scianach skalnych wiele widocznych otworow. Watpliwe by zbadanych.

Mozliwosci: W dolinach i w wszystkich nadajacych sie do egzystencji miejscach znajduja sie wioski, miasta, tarasy z uprawami lub cmentarze. Doslownie wszedzie. Dopoki gora nie jest tak stroma by po niej isc jest zagospodarowana. Nie ma zadnych siezek czy szlakow w naszym rozumieniu. Czlowiek bardzo ingeruje w srodowisko.

Ludzie: Jak wszedzie na swiecie tacy i tacy. Tu jednak istnieje potezna bariera w komunikacji. Miejscowi moga znac polozenie otowrow ale jak im to wytlumaczyc. Bez tlumacza chinskiego chyba lepiej nie brac sie tu za robote. My od opuszczenia Guilin nie spotkalismy zadnego bialego.

Organizacje: Przypadkowo w Guilin widzielismy budynek instytutu krasu. To jednak kraj gdzie jaskinie wykorzystuje sie glownie do odprowadzania wody, sciekow, smietniki. Kilka razy w kamieniolomach widzielismy jaskinie. Watpliwe by ktos sie tym przejmowal. Biorac sie za organizacje ewentualnej wyprawy najlepiej miec poparcie jakiejs organizacji. Po prostu wyprawa nie pasowala by do krajobrazu.

Jedzenie: W duzych miastach mozna jeszcze cos kupic. W malych dla bialego z Europy a zwlaszcza z Polski jest juz gorzej. Najbardziej dotkliwy jest brak chleba. Trudno kupic konserwy.

Transport: Oczywiscie najlepiej posiadac wlasny srodek lokomocji. Kursuja autobusy, pociagi itd. ale nie wyobrazalne jest transportowanie wiekszej ilosci sprzetu takim transportem.

Poprzednie relacje są dostępne w artykule na temat wyprawy Damiana i Krzysztofa, w dziale Wyprawy

AUSTRIA: Krótki skitour w Tennengebirge

30 03 2013

Uczestnicy: Ola i Mateusz Golicz

Z Abtenau (wys ok. 700) przeszliśmy najpierw wzdłuż wyciągów na Karkogel do tzw. Berliner Kreutz (ok. 1600). Miła i szybka wycieczka w dobrej pogodzie. Pod koniec zjazdu śnieg mokry.

AUSTRIA: Ski-turling na trawie w okolicy Nauders

27 03 2013

Uczestnicy: Ola i Mateusz Golicz

Przy okazji rodzinnego wyjazdu na święta wybraliśmy się na krótki skitour. W doskonałej pogodzie (słońce) z Nauders podeszliśmy w stronę szczytu Köpfle. Po przejściu ok. 700 Hm, z wysokości 2 100 m wycofujemy się. Pokonał nas śnieg, klejący się okrutnie do fok. Wycof był jedyny w swoim rodzaju. Zaczęliśmy zjeżdżać stokiem skierowanym niestety na południe i w efekcie po może 200 metrach trafiliśmy na zieloną trawę. Ćwiczyliśmy na niej nową dyscyplinę pod nazwą ski-turling na trawie. Polegało to na wykonywaniu ewolucji (przewroty, salta) na śliskiej trawie, z nartami w ręku. Obyło się bez urazów.

Włochy: narty w dolinie Aosty

08 - 16 03 2013

Uczestnicy: Łukasz Pawlas, Ala Kucharska, Tomek Pawlas, Ala Wandzel i inni

Wyjazd z nastawieniem na jazdę rekreacyjną - jeździmy po przygotowanych trasach i ... uwaga, do góry wjeżdża się wyciągiem, a nie zapycha z buta:) Codziennie szusujemy w innym ośrodku. Pod Monte Rosą, grupa Słoweńców zabiera mnie na wycieczkę freeriadową po okolicznych dolinkach, z pięknymi widokami, opuszczonymi sezonowo wioseczkami i zacnymi zjazdami. Generalnie wyjazd wypoczynkowy ze świetnymi widokami na najwyższe szczyty Alp.

AUSTRIA: Wysokie Taury, Kitzsteinhorn 2013

10 - 17 03 2013

Uczestnicy: Mateusz Golicz oraz, w trakcie mojego pobytu, z KKTJ: Andrzej Ciszewski (kierownik wyprawy), Michał Ciszewski, Ewa Wójcik, Bartłomiej Berdel, Jakub Nowak, Jan Wołek, Mirosław Pindel; z STJ KW Kraków: Mariusz Mucha; z SW Piotr Słupiński; z WKTJ Urszula Kotewa; momentami także Miłosz Dryjański z KKS. W chatce pod Lampo spotkaliśmy także Agnieszkę Gajewską i Krzysztofa Recielskiego (SW) z córką oraz bliżej nieznanego mi Podobasa

Po raz czwarty już miałem przyjemnosć krótko uczestniczyć w wyprawie eksploracyjnej Krakowskiego Klubu Taternictwa Jaskiniowego do jaskini Feichtnerschachthöhle. Jaskinia ta znajduje się na terenie kurortu narciarskiego na lodowcach pod górą Kitzsteinhorn (3203). Dzięki uprzejmości firmy Gletscherbahnen Kaprun AG, zarządzającej tym kurortem, baza wyprawy KKTJ zlokalizowana jest w centrum usługowo-gastronomicznym dla narciarzy na wysokości 2452 m npm. W podziemnej cześci tego obiektu, stanowiącej infrastrukturę socjalną dla pracowników całej stacji narciarskiej, dla uczestników wyprawy dostępne są ogrzewane pomieszczenia do spania, ubikacje, prysznic oraz sieć WiFi. Z całą pewnością jest to jedna z najbardziej komfortowych zimowych wypraw jaskiniowych na świecie. Co warte uwagi, specyficzny jest także rodzaj skały, w której rozwinięte są tutejsze jaskinie. Jest to tzw. margiel mikowo-wapienny, skała z jednej strony dosyć słabo rozpuszczalna przez wodę, a z drugiej bardzo twarda i niszczycielska dla sprzętu. Zimą otwory są zasypane śniegiem i trzeba je odkopywać. Na szczeście głównie przy użyciu ratraka.

Działalność jaskiniowa w tym roku skupiona była (jest) na wspinaczce w kominach nad tzw. Kryształową Galerią oraz w tzw. Galerii Srebrnej Wody. Obydwa te tematy potencjalnie mogą prowadzić do nowych otworów jaskini. Ja, w zespole z Bartkiem Berdelem z biwaku na głębokości ok. -450 m atakowałem ten pierwszy. W założeniu mieliśmy deporęczować te kominy, ale okazało się, że możliwa jest dalsza wspinaczka do góry. Była to dosyć męska przygoda, bo z biwaku było dosyć już daleko na "przodek". Na każde z dwóch wyjść musieliśmy podejść ok. 370 metrów do góry na linach. Łącznie podczas pobytu pod ziemią wspięliśmy 35 m, prawie całkowicie hakowo (wiertarka). Z pomiarów w jaskini oraz dostępnego nam trójwymiarowego modelu powierzchni terenu wynikało, że znajdujemy się praktycznie parę metrów pod powierzchnią ziemii. Coż, nie udało się nam przebić, ale nie jest to niczym dziwnym. W rejonie, w którym potencjalnie miałby znajdować się nasz "nowy otwór" jest znanych od powierzchni kilka lejów, które jednak kończą się zawaliskami. O tej porze roku na dodatek zasypanych paroma metrami śniegu. Wracając do niszczycielskiego charakteru tutejszej skały - na wyjściu na powierzchnię ja przetarłem croll'a, a mój partner gdzieś po drodze wytarł aluminiową rolkę Petzl'a "do śrubki".

Ze względu na dosyć krótki pobyt, w zasadzie po wyjściu z biwaku zostały mi niecałe trzy dni na powierzchni. Miałem ze sobą narty skitourowe, ale nie zdołałem zbytnio ich użyć. Chociaż Furek wymyślił bardzo ciekawą trasę na pobliski szczyt Hocheiser, ze względu na duże zagrożenie lawinowe poprzestałem tylko na solowej, tradycyjnej już popołudniowej wycieczce na szczyt Grosser Schmiedinger, górujący nad wschodnią częścią terenów narciarskich (500 Hm).

Tymczasem wyprawa cały czas jeszcze trwa. Kolejna ekipa, wspinając dalej komin, dotarła do zawaliska i tym sposobem definitywnie zakończyła naszą wspinaczkę. Jaskinia "puszcza" jednak ciągle w tym rejonie obejściami, a także wspominaną już Galerią Srebrnej Wody. Trzymam kciuki. No i trochę mi szkoda, że już mnie tam nie ma... Oby udało się znowu za rok.

AUSTRIA: Wysokie Taury, skitour w Goldberggruppe

08 - 10 03 2013

Uczestnicy: Ola i Mateusz Golicz i os. tow.

Ola wpadła na świetny pomysł, żeby mój wyjazd na wyprawę połączyć z szybką akcją ski-tourową. Na bazę wybraliśmy położoną na wysokości 2446 mnpm Hagener Hütte. Jest to schronisko Alpenverein położone w Wysokich Taurach, w okolicy szczytu Goldberg. Chatka stoi na przełęczy, przez którą rzekomo starożytni Rzymanie poprowadzili niegdyś drogę. W zimie główny budynek schroniska jest zamknięty, ale dla skiturowców i ambitniejszych turystów Alpenverein udostępnia otwarty dla wszystkich schron zimowy, czyli sypialnię na ok. 20 osób, stół i ławę. Czegóż więcej trzeba? Jak okazało się na miejscu, schron był chwilowo w remoncie. Co miało i pewne minusy (zdemontowany piecyk i brak możliwości ogrzewania), ale i poważne plusy (nocleg za 0 EUR).

W piątek podeszliśmy do tej upatrzonej uprzednio chatki z parkingu w Bad Sportgastein. Był dosyć twardy śnieg i zaliczyliśmy parę wywrotek na podejściu, ale przynajmniej dopisała nam ładna pogoda. Ponieważ byliśmy dosyć zmęczeni po nocnej podróży i morzył nas sen, pierwszego dnia poprzestaliśmy jedynie na dotarciu do chatki (860 Hm) i błyskawicznej wycieczce na upatrzony z chatki, nienazwany pik (może parędziesiąt metrów przewyższenia). Za to sobota upłynęła nam na całodniowej naciarskiej przygodzie, i to "na lekko". Najpierw zjechaliśmy niejako na drugą stronę przełeczy do schroniska Jamnig Hütte (nieczynnego, 1748), skąd następnie weszliśmy na przełęcz Ulschartl (2491), zjechaliśmy po miękkim śniegu do wysokości ok. 2 000 m, a dalej za namową Oli jeszcze podeszliśmy na Greilkopf (2579), aby potem granią zjechać z powrotem do naszej bazy. Wszystkiego razem wyszło ok. 1350 m przewyższenia. Choć pogoda trafiła się lepsza niż w prognozach, okna w chmurach z ładnymi widokami pojawiały się tylko na chwilę. W każdym razie, przez większość czasu nic się z nieba na nas nie lało ani nie sypało i z tego się cieszyliśmy.

Sytuacja zmieniła się podczas ostatniej nocy naszego pobytu. Już pod wieczór zaczęło intensywnie śnieżyć i na twarde podłoże nasypało ok. 20 - 30 cm świeżego puchu. Celem na niedzielę stał się wobec tego tylko zjazd z powrotem do samochodu. Mimo tak prostego planu, najedliśmy się sporo strachu. Słaba widoczność z rana zmusiła nas do zjeżdżania z GPS-em w ręku. Na dodatek towarzyszyły nam grzmoty schodzących nieopodal lawin. Nie przesadzam. Z pewnością gdybyśmy byli w dolinach, a nie wysoko na przełęczy, tego dnia nie wybralibyśmy się w góry. Na szczęście znowu się udało. W około godzinę pokonujemy 800 m zjazdu, a następnie samochodem udajemy się gościńca pod jaskinią Lamprechtsofen. Tam, po uczczeniu naszego szczęśliwego powrotu z gór wysokokalorycznym kakao z bitą śmietaną, rozdzielamy się - Ola wraca do Polski, a ja czekam w chatce pod Lamprechtsofen na przyjazd ekipy z KKTJ-u.

Tatry Zachodnie: Skitury w dol. Chochołowskiej

17 02 2013

Uczestnicy: Łukasz Pawlas, Ola i Mateusz Golicz

Ze względu na kiepskie prognozy pogodowe planujemy krótką wycieczkę na Bobrowiec przez Grzesia, ale jeszcze przed schroniskiem, na niebie ani chmurki. Jednogłośnie stwierdzamy, że tako pogodę trzeba wykorzystać. Cel pada na Wołowiec - góra prezentuje się przepięknie, zresztą jak i wszystkie szczyty otaczające dolinę. Niestety, już przed Rakoniem mgła gęstnieje, skutecznie ograniczając widoczność. Widzimy też jak grupka narciarzy katuje siebie i krawędzie nart na zlodowaciałym śniegu zboczy Wołowca. Zjazd zaczynamy więc z Rakonia. Nie jest on wymagający technicznie i może właśnie dlatego, że trochę go zlekceważyłem, zaliczam solidną glebę, koziołkując parę ładnych metrów. Po wydłubaniu śniegu z nosa i uszu, spostrzegam niekompletność mojego sprzętu, który częściowo dociera do mnie za pomocą Oli. Niestety odkrywam usterkę wiązania (chyba jakieś fatum - ostrzegam przed wyjazdem z Państwem G., jeśli zależy wam na waszym sprzęcie). Co prawda za pomocą zabawek Mateusza udaje się naprawić wiązanie, ale już na miękkich nogach zjeżdżam w dół. Odcinek ten prowadzi przez las, głównie wzdłuż ścieżki pieszej. Las wokół jest zbyt gęsty żeby zboczyć w bok. Ścieżką tą docieramy na dno doliny i zaczyna się odcinek, do pokonania którego trzeba głównie siły rąk i mnóstwa cierpliwości. Do auta docieramy gdzieś między 15 a 16. Muszę przyznać, że główny okres sezonu skiturowego właśnie się rozpoczął. W Tatrach mnóstwo śniegu, zagrożenie niewielkie, dzień jest ju dłuższy i puchówki też nie trzeba ze sobą taszczyć. Wyjazd udany:)

Tatry Zachodnie: skitour

02 03 2013

Uczestnicy: Ola i Mateusz Golicz, Michał Ciszewski (KKTJ)

Nareszcie weekend ze znośną pogodą w Tatrach. Najpierw podeszliśmy na Ciemniak przez Adamicę i Piec, a następnie zjechaliśmy z Twardej Kopy do Doliny Tomanowej. Było jeszcze dosyć wcześnie, wobec czego Furek zaproponował "szybkie" wejście na Ornak. W każdym razie, to nie ja na to wpadłem! Na początku szlaku na Iwaniacką Przełęcz dopadł mnie lekki kryzys energetyczny, ale od Przełęczy już jakoś poszło i w promieniach zachodzącego za górami słońca osiągnęliśmy i ten szczyt. Było tam naprawdę malowniczo. Niezła widoczność, gra słońca i chmur i brak ludzi. Warunki zjazdowe umiarkowanie dobre. Na ogół były betony, ale czasami pokryte cienką warstewką na której narty "jakoś łapały". Szczególnie początek zjazdu z Twardej kopy był bardzo miły. Jak można się domyślić, cała wycieczka zmęczyła nas konkretnie. Zabrakło nam raptem 50 metrów do przejścia 2 km deniwelacji. Dzień zakończyliśmy zasłużonym, uroczystym obiadem w "Adamo".

Na marginesie. Ciekawe były słowa ostrzeżenia przed lawinami, które otrzymaliśmy od mijanych po drodze na Ornak turystów. Północny stok Ornaku, którym prowadzi szlak, rzekomo pękł w poprzek (w pionie) i, jak nam opowiadano, mamy uważać, bo czort wie, co tam się może zdarzyć. Po bliższej inspekcji potwierdziło się nasze wstępne podejrzenie że to przecież wszystko tak nie działa. Pionowe pęknięcie okazało się być śladem po zjeździe z czekanem po betonowym śniegu, co stwierdziliśmy obserwując wyraźny odcisk od czterech liter w jego górnej części.

Tatry Wysokie: wspinanie

02 03 2013

Uczestnicy: Damian Żmuda,Karol Jagoda

Wyjeżdżamy późno bo o 3.00, chciałem wyjechać o 1.00 ale Damian przekonał mnie, że nadrobimy te 2 godzinki podczas wspinaczki, bo na podejściu raczej to niemożliwe:). Pogoda i warunki śniegowe idealne, szybki odpoczynek w schronisku i obowiązkowy wpis w książce wyjść. Przed nami na drogę Potoczka (III) wyruszyły 2 zespoły, miały one nad nami godzinę przewagi. Niestety okazało się pod ścianą, że jesteśmy w kolejce dopiero na 4 miejscu. Czekamy cierpliwie jakieś 20-30min., ale widząc ,,szybkość’’ 1 zespołu decydujemy się zaatakować sąsiadkę czyli drogę Głogowskiego (III). Była to zdecydowanie bardzo dobra decyzja, piękne i wymagające wspinanie na 2 pierwszych wyciągach wynagrodziły wszystkie wcześniejsze trudy(brak snu i dłuuugie podejście). Droga ta pokazała mi, że także ze wspinania zimowego można czerpać sporo przyjemności.

Beskid Śląski - Skrzyczne, skitour

24 02 2013

Uczestnicy: Ola Golicz, Michał Osmałek (os. tow.)

Skrzyczne stało się w tym sezonie najmodniejszym klubowym celem zimowym w Beskidach :). Tym razem na odpoczynek w schronisku docieramy zielonym szlakiem z centrum Szczyrku. Nadchodząca wiosna daje się mocno odczuć, niestety...Śnieg stał się już dość mokry i znikał w oczach.Przez całą wycieczkę było b.ciepło, czasem nawet słonecznie. Początkowo zjeżdżamy trochę lasem, ale dość szybko wracamy na nartostradę (na której warunki do zjazdu fatalne...). Zgodnie z planem była to "szybka akcja" - o 14.30 zaparkowałam pod domem.

Beskid Śląski: Skrzyczne, skitour

16 02 2013

Uczestnicy: Ola i Mateusz Golicz

Ponieważ musieliśmy po południu wrócić do domu, zdecydowaliśmy się na szybką akcję w Beskidach. Weszliśmy na Skrzyczne "z tyłu", startując spod Małej Palenicy. Widoczność była bardzo słaba, ale przynajmniej nie padał na nas żaden deszcz czy śnieg. Warunki na zjedzie były zmienne - pod szczytem przyjemny puch, poniżej cięższy i trudny do manewrowania śnieg. Niestety dodatnia temperatura skompresowała istotnie warstwę świeżego opadu. Cała akcja zajęła nam nieco ponad dwie godziny (tempo treningowe), dzięki czemu z koła nie zeszło nam całe powietrze i zdążyliśmy jeszcze podjechać do wulkanizatora.

Beskid Śląski - Skrzyczne

12 02 2013

Uczestnicy: Krzysztof Atamaniuk

Przy okazji wypoczynku z rodzinką w Szczyrku postanowiłem zrobić sobie wycieczkę na Skrzyczne. Pogoda całkiem całkiem - przebijające się przez wysokie chmury słońce w związku z czym widoczność bardzo dobra. Wyruszyłem szlakiem z centrum. Początkowo przetarty szlak lecz po późniejszym połączeniu z czerwonym całkowicie zasypany. W większości nawianym śniegiem. Miejscami naprawdę spore zaspy. Targane na plecach rakiety nareszcie okazały się niezbędne. W pewnym momencie szlak zostaje przecięty trasą fis. Po zalesieniu jakiejś dziury w siatkach zabezpieczających kawałek mozolnie idę trasą (momentami stromo). Na szczycie dość mocno wieje. Grzaniec w schronisku i wracam. Szybkie zejście pod wyciągiem i powrót do hotelu.

Beskid Żywiecki-Hala Boracza

10 02 2013

Uczestnicy: Dariusz Rang

Plan zakładał podejście z Żabnicy Skałki na Halę Boraczą i dalej niebieskim na Prusów i zjazd do Żabnicy. Przed wyjazdem zastanawiałem się, na ile jest to realne do wykonania. Nie miałem nart skiturowych z fokami, więc całą trasę pod górę musiałem pokonać z nartami przytroczonymi do plecaka. Początkowo szlak czarny prowadzi boczną drogą dojazdową, więc idzie się nieźle. Potem droga odbija w prawo a szlak na Halę Boraczą idzie prosto. Na szczęście są ślady i śnieg nie zapada się głęboko więc idzie się w miarę sprawnie. Nie śpiesząc się osiągam schronisko w czasie wyznaczonym przez znaki. Tu zatrzymuję się na jakieś pół godziny by posilić się i nabrać sił. Połowa podejścia za mną. Niestety cały czas pada drobny śnieżek i nie ma widoczności na dalsze pasma. Dalsza trasa prowadzi grzbietem na Prusów. Do schroniska wchodzi grupa osób w rakietach. Pytam skąd przyszli. Mówią, że z Węgierskiej przez Prusów, że po ich przejściu jest już przetarte. Jest jeszcze w miarę wcześnie, więc postanawiam spróbować. Kilkaset metrów za schroniskiem spotykam osobę, która idzie z tamtego kierunku. Przedziera się po pas w śniegu. Pyta którędy najlepiej do schroniska, a ja pytam o warunki na szlaku. Dowiaduję się, że najgorsze jest tylko parę metrów przede mną. Tu wiatr cały czas nawiewa nowy śnieg i tworzą się zaspy. Dalej, choć śniegu jest przynajmniej z metr, to nie zapada się on specjalnie i nie ma problemu z przejściem. Idę dalej. Idzie się łatwo i przyjemnie. Poza paroma krótszymi odcinkami śnieg nie jest uciążliwy. Dookoła pięknie ośnieżone lasy i mniejsze polany. Idąc rytmicznym krokiem na szczyt Prusowa docieram szybciej, niż informowały znaki dotyczące czasu letniego. Teraz przede mną już tylko droga w dół. Przypinam narty i rozpoczynam zjazd. Początkowo planowałem zjechać na przełaj polanami miedzy Boruczem a Palenicą, ale ostatecznie jechalem cały czas szlakiem niebieskim aż do Żabnicy. Większa część odcinka bardzo przyjemna, tylko ostatni odcinek szlaku prowadził zarastającym młodym lasem, gdzie nie dało się za bardzo poszaleć. Lepsza powinna być chyba opcja nieco wcześniejszego odbicia ze szlaku i zjazdu szeroką Polaną Pasionki, ale to już ewentualnie opcja na inny wyjazd.

Beskid Śl.: skitury

10 02 2013

Uczestnicy: Mateusz Górowski, Damian Żmuda i Łukasz Pawlas

My natomiast z braku czasu i zbyt dużego zagrożenia, wybieramy pobliskie Beskidy. W planie był zjazd przecinką na Szyndzielni. Niestety podjeżdżając pod Szyndzielnię okazuje się, że śniegu w lesie jest z jakieś 10 cm! Szybko weryfikujemy plany i stwierdzamy, że Szczyrk leży trochę wyżej. No i rzeczywiście różnica w grubości śniegu kolosalna - na Skrzycznem ilości śniegu... no nie wiem, lekko ponad metr. Podchodzimy na Małe Skrzyczne starając się omijać trasy narciarskie. Przed szczytem spotykamy Krakusów, z którymi zdobywamy Skrzyczne i grzejemy się w schronisku. Zjazd również wybieramy wspólnie i trafiamy w 10! Początek zjazdu to naprawdę bardzo stromy żleb, dalej stary rzadki las. Warunki bardzo dobre - lekko zsiadły puch. Na nartach docieramy pod sam samochód.

Tatry Wysokie: Skiturki

08 - 10 02 2013

Uczestnicy: Aleksandra i Mateusz Golicz

Z powodu trudnych warunkow (gleboki i ciagle padajacy snieg, 3-ci stopien zagrozenia lawinowego, slaba widocznosc) cele trzeba bylo dobierac czujnie.

W sobote z Brzezin doszlismy droga do Psiej Trawki, skad skrecilismy w strone Polany Panszczyca, mimo nart na nogach torujac do pol lydki, a miejscami po kolana. Z Polany przeszlismy nastepnie na Wolarczyska i podeszlismy kilkadziesiat metrow Zadnim Uplazem w kierunku Zoltej Turni. Z wysokosci ok. 1700 zjechalismy do Doliny Gasienicowej (super, gleboki puch!) i dalej droga do auta.

Niedzielna ski-turka rozpoczela sie z Toporowej Cyrhli. Poszlismy na Wielki Kopieniec (hurra, przetorowane!!) i zjechalismy bardzo przyjemnie na Polane Kopieniec i dalej na Polane Olczyska. Stamtad dotarlismy do nartostrady do Kuznic i podeszlismy nia na Krolowa Rowien. Pysznym zjazdem, znow mijajac Wywierzysko Olczyskie, osiagnelismy Jaszczurowke i po uiszczeniu niewielkiej oplaty (3 zl / os.) wrocilismy do samochodu.

Jak na panujace w Tatrach warunki, byl to bardzo udany weekend. Snieg pada caly czas. Czy to nie cudownie?

Tatry Wysokie: Zmarzły Staw

03 02 2013

Uczestnicy: Mateusz Golicz, Michał Ciszewski (KKTJ), Ewa Wójcik (KKTJ)

Warunki w Tatrach bardzo trudne. Musieliśmy redukować plany. Najpierw miała być Żółta Turnia, potem jednak Zawrat, a w końcu zawróciliśmy spod Zmarzłego Stawu. Padało całą noc i przez cały dzień. Zimno, nic nie widać, lawiny. W czasie naszej wycieczki (ok. 8h) na samochód spadło 20 cm śniegu. Zjazd do Czarnego Stawu Gąsienicowego mieliśmy przez większość trasy po pas w puchu (nie przesadzam) - trzeba przyznać, że to było ciekawe doświadczenie. Dużo mniej ciekawe było natomiast napotkane po drodze na Halę Gąsienicową zasłabnięcie starszego turysty. Staraliśmy się pomóc w reanimacji, a przynajmniej nie przeszkadzać, aż do przybycia ratowników TOPR. Niestety nie udało się go uratować...

AUSTRIA: Niskie Taury

26 - 28 01 2013

Uczestnicy: Ola i Mateusz Golicz, Michał Wyciślik

Poświęciłem nieco czasu, aby zaplanować trzydniową wycieczkę narciarską w Totes Gebirge, z noclegami w zimowych chatkach Alpenverein. To jeden z najbliższych nam alpejskich masywów (617 km!). Wyjechaliśmy nocą z piątku na sobotę. Po niedługiej, ale jednak męczącej podróży, okazało się... że w tych górach nie ma śniegu. Jak ci Austriacy mogli do tego dopuścić? Przecież oni z tego żyją!!! No i chyba specjalnie nie odśnieżają miasteczka, żeby na kamerce internetowej wydawało się, że jest zima...

Trzeba było szybko wdrożyć plan awaryjny. W trzecim z kolei miasteczku nabyliśmy stosowną mapę i udaliśmy się w rejon Niskich Taurów, odwiedzanych przez nas niedawno, przy okazji świąt Bożego Narodzenia. Tam śniegu było ciągle dość, i to nawet miękkiego, lekko tylko zsiadłego. Były pewne wady tego miejsca. Położone najdogodniej miasteczko, Obertauern, jest wielkim kombinatem narciarskim. Chatki Alpenverein są w większości zimą zupełnie zamknięte (oprócz tych bardzo trudno dostępnych), a noclegi w pensjonatach zaczynały się od 52 EUR za osobę. Musieliśmy więc improwizować także jeśli chodzi o zakwaterowanie.

W każdym razie, udało się nam odbyć trzy jednodniowe wycieczki skiturowe. Przez pierwsze dwa dni dopisywała nam bardzo ładna pogoda. W sobotę (zaczynając późno, bo będąc świeżo po kosztującej jednak nieco czasu zmianie planów) zrobiliśmy trochę ponad 500 m wysokości, wchodząc na jeden z wierzchołków grani Sichelwand (ok. 2200). W niedzielę odbylismy bodaj najlepszą wycieczkę wyjazdu, na Lackenspitze (2459), z ok. 1200 metrami przewyższenia. Obydwa zjazdy były bardzo przyjemne (praktycznie brak twardego śniegu), a przy tym przy stosunkowo stabilnej sytuacji lawinowej.

Niestety nie obyło się bez przykrych (i kosztownych) niespodzianek. Już pierwszego dnia wyjazdu Michałowi pękło wiązanie w sposób raczej nienaprawialny. Ostatni odcinek na szczyt Michał wchodził pieszo. Dobrze, że udało się jakoś zjechać na tym wiązaniu. Szczęściem w nieszczęściu było w tej sytuacji właśnie to... że znajdowaliśmy się w kurorcie narciarskim. W związku z czym wypożyczenie sprzętu skitourowego na kolejne dwa dni nie sprawiło żadnych trudności. Gdyby to stało się podczas trzydniowej "wyrypy" jaką oryginalnie planowaliśmy, nie byłoby tak łatwo...

W poniedziałek pogoda wyraźnie pogorszyła się i wiedzieliśmy, że nie możemy oczekiwać od ostatniego dnia wypadu zbyt wiele. Niebo zachmurzyło się zupełnie, widoczność była słaba plus padał intensywnie śnieg. Udało się nam podejść kawałek (ok. 400 Hm) w stronę szczytu Glockerin. Niestety trochę pogubiliśmy drogę i wpakowaliśmy się w bardzo stromy i dosyć jednak groźny w tych warunkach żleb. Ostatecznie udaje się nam trafić do jeziorka Wildsee (ok. wys. 1925), przynajmniej tak wynikało z mapy i GPS, bo jeziorka dostrzec się nie udało. Być może dlatego, że widoczność spadła do 30 - 50m. Zjechaliśmy na szczęście bezpiecznie, przez niezwykle stromy, ale przyjemnie dla narciarza rzadki las. Wczesnym popołudniem zdaliśmy wypożyczony sprzęt i wróciliśmy do domu, zahaczając po drodze o nieśmiertelną restaurację w czeskich Lechovicach.

Tatry - Rysy

26 - 27 01 2013

Uczestnicy: Asia Wasil, Daniel Bula,Karol Jagoda

Od jakiegoś czasu planowałem wejście zimowe na Rysy, ale jakoś zawsze ekipa wykruszała się jak tylko przypominała sobie o 9 kilometrowym morderczym odcinku do Morskiego Oka. Któż zatem mógł podjąć te niezwykle śmiałe wyzwanie??? Jedynym sensownym rozwiązaniem było wskrzeszenie sławnej ,,szybkiej trójki’’(dla przypomina ta ekipa zapisała się w historii wczesnozimowego alpinizmu śmiałą próbą zdobycia Triglava) Akcja pod kryptonimem ,,polski Triglav’’ rozpoczęliśmy od sobotniego posiłku w nieśmiertelnym Mcdonaldzie . Zdrowo odżywieni sprawnie pokonaliśmy najtrudniejszy odcinek do schroniska. Mimo wielogodzinnej dyskusji nie udało mi się namówić Asie i Daniela do zobaczenia świtu na szczycie. Oboje chcieli się wyspać, więc wstaliśmy dopiero o 4.00:P (trza być twardym a nie miękkim). Podejście było przetarte jedynie do Czarnego Stawu, resztę drogi trzeba było torować. Pomimo nienajlepszych warunków spotkaliśmy na szlaku sporo turystów w tym dwóch szczególnie ciekawych. Pierwszy wybrał się na Rysy bez czekana i rękawiczek!!!(przy temperaturze -15 C) , drugi zgubił swój środek lokomocji - niebieskie jabłuszko. Z innych ciekawostek: dopiero w niedziele podczas zejścia z Moka spotkaliśmy samotnego przedstawiciela sekty skiturowej- czyżby narciarze w tym sezonie przerzucili się na szachy??? Kończymy wyjazd oczywiście w Mcdonaldzie, uzupełniając stracone kalorie (duże frytki 475kcal, Big Mac 520 kcal).

Beskid Żywiecki - Oszust

23 - 25 01 2013

Uczestnicy: Krzysztof Atamaniuk, Marek Reimann (os. tow.)

Zimowy biwak w Beskidach był już zaplanowany na wcześniejszy weekend ale w związku z chorobą Tomka Zięcia trzeba było pozmieniać trochę plany. A że od tygodnia byłem już spakowany i napatoczył się kuzyn wiec ustaliliśmy nowy termin. Wyjeżdżamy w środę rano. Lecz przedarcie się przez Śląsk przy porannym szczycie trochę trwało. Wiec z Soblówki wychodzimy dopiero grubo po 11 i idziemy na Przełęcz Przysłop. Może jak na warunki zimowe to śniegu nie było jakoś mega dużo, ale szlak nie przetarty i poruszanie się w rakietach obowiązkowe (na koniec wyjazdu doszliśmy do wniosku, że bez rakiet przejście tego odcinka trwałoby przynajmniej kilka godzin dłużej). Na przełęczy krótki odpoczynek i ruszamy na Świtkową. Podejście na tą górkę robi naprawdę jak na warunki Beskidu wrażenie - długie i strome, . Po godzinie 15 na spokojnie rozbijamy biwak przed Pańskim Kamieniem. Następnego dnia budzi nas piękna pogoda - słoneczko i błękitne niebo. Po śniadaniu ruszamy na Oszust i dalej do drogowego przejścia granicznego ze Słowacją. Tam odbierają nas znajomi z Torunia i nockę spędzamy z nimi w prywatnym schronisku Gawra na końcu świata w Złatna gdzieś niedaleko starej Huty. Następnego dnia w piątek spokojnie ruszamy do domu.

Radzionków- biegówki na Księżej Górze

20 01 2013

Uczestnicy: Łukasz Pawlas, Ania Bil, Sławek Musiał

Z powodu ciągle niedogodnych warunków skiturowych trenujemy kondycje na nartach w Parku Księża Góra. To był mój drugi raz na biegówkach więc szło mi jako tako, ale zabawa przednia. Za tydzień amatorskie zawody, więc jak warunki skiturowe się nie zmienią to może się skuszę - ktoś chętny?

Tatry, Kopa Kondradzka- skitoury

19 01 2013

Uczestnicy: Mateusz Górowski, Mateusz Golicz

Miałem zrobić sobie krótką wycieczkę w Beskidzie Sądeckim ale po telefonie Mateusza szybko zmieniłem plany - cel: Tatry. Spotkaliśmy się o 9.00 u wylotu doliny Małej Łąki. Szybko się zebraliśmy, narty na nogi i koło 9.20 rozpoczęliśmy podejście. Krótki popas zrobiliśmy przy odbiciu do Snieżnej, okazało się że wyżej nie ma żadnych śladów. Na szczęście śniegu nie było specjalnie dużo więc nie trzeba było torować, ale i tak po dojściu na Przełęcz Kondradzką miałem lekko dosyć. Krótka przerwa, obejrzenie trasy zjazdu i ruszamy dalej. Jak dotarliśmy na Kopę miałem już nogi z kamienia, na szczęście został nam już tylko zjazd :). Najpierw granią na Małołącką Przełęcz a następnie już w dół pod Śnieżną (całkowicie zasypany otwór) i przez Przechód. Dla mne był to najcięższy zjazd jaki do tej pory robiłem. Do parkingu dojechaliśmy po 5 godzinach. Całą wycieczkę nie spotkaliśmy praktycznie nikogo.

BESKIDY - Pilsko

12 01 2013

Uczestnicy: Agnieszka Solik (KS Kandahar), Małgorzata Czeczott (UKA), Marek Wierzbowski (UKA), Ola i Mateusz Golicz

Agnieszka poprowadziła nas w nowe, nieznane nam rejony masywu Pilska. Wycieczka odbywała się tempem treningowym, Agnieszka i Małgosia startowały bowiem poprzedniego dnia w Pucharze Czantorii i będąc chyba niezadowolonymi z osiągniętych wyników musiały odreagować. Ola z kolei najwyraźniej chciała się sprawdzić i po paru minutach rozbiegu zawodniczki kadry czuły na plecach jej oddech. Wyglądało to więc dosyć ciekawie: dwóch facetów starających się, wyziewając ducha, dogonić trzy dziewczyny. Starałem się zapamiętywać trasę, ale ponieważ musiałem koncentrować się na tempie, nie szło mi to najlepiej. Na pewno wystartowaliśmy z parkingu pod wyciągami. Potem chyba poszliśmy leśną drogą a dalej ścieżką przez Solisko, w rejon kopuły szczytowej Pilska. Wobec wiatru i słabych widoków, na sam wierzchołek nie weszliśmy, ale mieliśmy do niego może z 200 m. Dalej Agnieszka poprowadziła nas świetnym, puchowym i momentami całkiem stromym zjazdem w lesie. Ze szczytu jechaliśmy na zachód i dalej na północny zachód do Potoku Cebulowego w Dolinie Sopotniej. Stamtąd na fokach podeszliśmy najpierw na przełaj przez las, a potem zielonym szlakiem na Halę Miziową. Posililiśmy się w schronisku i ruszyliśmy z powrotem na kopułę szczytową Pilska. Pogoda poprawiła się (wyszło słońce i zrobiła się umiarkowanie dobra widoczność), ale ponieważ trochę się nam już spieszyło, znowu minęliśmy wierzchołek i zjechaliśmy najpierw szerokimi halami a potem przez las trasą naszego pierwotnego podejścia. Cała wycieczka zajęła niespełna 4.5h. W większości była to pyszna, puchowa przygoda. Nareszcie jest zima, hurra!

BESKIDY - Skrzyczne i Czantoria

12 01 2013

Uczestnicy: Marek Wierzbowski (UKA), Mateusz Golicz

Rano wychodzimy szybko na szczyt Skrzycznego zielonym szlakiem, z centrum Szczyrku. Pogoda w czasie naszej wędrówki była przyjemna, choć pod wierzchołkiem zastaliśmy mgły i opad śniegu. Ponieważ w lesie było nieco za mało śniegu na zjazd, po herbatce w schronisku zjeżdżamy trasą narciarską. Całkiem zresztą kamienistą - jak oni mogą na coś takiego wpuszczać narciarzy zjazdowych? Po zjeździe, przemieszczamy się przez Salmopol do Ustronia i jeździmy dwie godziny wyciągowo na Czantorii. Tego dnia, po zamknięcu kolejki, odbywały się tam pierwsze w tym sezonie zawody skiturowe PZA. Po południu zostajemy więc na miejscu kibicować bliskim i znajomym, aż do zakończenia zawodów.

Ustka - krajoznawczo

3-5 01 2013

Uczestnicy: Łukasz Pawlas

Korzystając z okazji, chciałem przedłużyć sobie wyjazd służbowy w okolice Ustki. Plan był bliżej niesprecyzowany i nieco chaotyczny. W grę wchodziło m. in. jedno lub dwudniowy spływ Słupią, wycieczka rowerem po okolicach Słowińskiego Parku Narodowego itp. no i oczywiście tak się poumawiać z klientem żeby starczyło mi na to czasu. Niestety wymagania klienta były dość wygórowane, a i on sam nie wykazał się zbytnią elastycznością, dlatego pozostało mi pospacerować po wyludnionych plażach i zobaczyć Słupię z brzegu (zresztą nikt nie chciał mi wypożyczyć kajaka na 1 dzień w "szczycie" sezonu). Pomimo tych niepowodzeń udało mi się zdobyć wszystkie najwyższe okoliczne wydmy (prawie jak Rysy), zajrzeć do kilku bunkrów Bluchera (prawie jak Śnieżna), no i natrafiłem też na ul. Zaruskiego (wątek z historii taternictwa). Można by wziąć ten opis za dość żałosny, ale póki co tylko to mi pozostaje. PÓKI CO!

Tatry Zachodnie - doroczny trawers Jaskini Czarnej

5 01 2013

Uczestnicy: Karol Jagoda i Mateusz Golicz

Czas akcji 4h 20m.

Zakopane i okolice

29 12 2012 - 01 01 2013

Uczestnicy: Ania Bil, Damian Żmuda, Paulina Piechowiak (WKTJ),Karol Jagoda oraz Asia Wasil, Łukasz Pawlas, Marcin, Sławek (os.tow.)

Babia Góra – wschód słońca : Logistycznie sobota była mocno skomplikowana, gdyż ja z Damianem, Asią i Marcinem na przełęcz Krowiarki dojeżdżaliśmy ze Śląska, natomiast Sławek, Ania oraz Łukasz z Wisły. Żeby było ciekawiej po wejściu na Babią, ja z Anią i Damianem ruszamy do Zakopanego, natomiast Sławek z Asią i Marcinem jadą do Szczyrku a Łukasz wraca do Wisły. Generalnie historia zawiła jak losy bohaterów Mody na Sukces. Sama Babia przywitała nas idealną pogodą , zero chmur, brak wiatru i było w dodatku ciepło, jedyny minus to zalodzony szlak. Na szczycie było nieco tłoczno około 30 osób wraz z nami przywitało wschód słońca. Szybki przepak i ruszamy mocno zaspani do Zakopca, gdzie jest już ekipa z Poznania.

Na bazie dzielimy się na dwa zespoły Damian z Anią wyruszają do Wielkiej Śpiworowej, ja z Pauliną idziemy na jaskiniowy spacer doliną Kościeliską, zwiedzamy m.in. jaskinię Raptawicką, Obłazkową oraz Mylną. Wieczorem ruszamy na narty na stok w Witowie, śniegu (oczywiście sztucznego) sporo podobnie jak i ludzi. Pomimo dużych obaw nie zabiłem się , ani żadnego innego narciarza. Sukces ten z pewnością jest zasługą moich instruktorów narciarstwa. W niedzielę Ania z Damianem idą do pięknej niedalekiej jaskini, którą można pokonać bez sprzętu, Paulina zwiedza wraz z kursem jaskinie Śpiących Rycerzy, ja natomiast eksploruje Wielką Śpiworową. Wieczorem wszyscy wybraliśmy się do term w Szaflarach. Korki na drogach + mało atrakcji + dzikie tłumy = porażka, krótko mówiąc zdecydowanie nie polecamy tego miejsca. W sylwestra budzimy się o nieludzkiej porze, aby wejść na Krywań. Prawie dwie godziny dojazdu i jesteśmy na miejscu, podchodzimy zielonym szlakiem z Trzech Źródeł. Śniegu więcej niż po polskiej stronie, szlak okazał się przetarty dzięki czemu nie mieliśmy problemów z orientacją. Od wysokości około 1600 m n.p.m. podchodzimy w gęstej mgle na szczęście wychodzimy ponad poziom chmur jeszcze przed przełęczą. Na szczycie widoczność idealna, zero ludzi po prostu genialnie. W drodze powrotnej udaje się nam trafić na otwartą jeszcze restauracje i zjeść zasłużony obiad. Nowy rok witamy przy wylocie doliny Kościeliskiej. Ze względu na obawę przed gigantycznymi korkami wracamy na Śląsk z samego rana (czytaj jak tylko się obudziliśmy:))

Beskid Śl. - nocny rajd sylwestrowo - noworoczny na skiturach

31 12 2012 - 01 01 2013

Uczestnicy: Damian Szołtysik i Teresa Szołtysik

Zabawa przednia. Z Wisły Nowej Osady podchodzimy zielonym szlakiem generalnie wzdłuż pustej nartostrady na szczyt Grapy - 711 m.n.p. (w zasadzie tylko tu jest śnieg). Na sam wierzchołek nie ma szlaku, śniegu zresztą też brakło. Kryjemy więc narty pod liśćmi i na szczyt wychodzimy na lekko. Góra porośnięta bukami ale niezła widoczność na sąsiednie wzniesienia. Potem tylko krótki zbieg do nart i piękny zjazd po przygotowanej przez ratrak "specjalnie dla nas" nartostradzie. Przy pustym bufecie na stoku witamy rok 2013 (w dole rozbrzmiewa ognista feeria) a w chwilę później mkniemy w dół do auta. Jeszcze przed świtem jesteśmy w domu. Tu kilka zdjęć: http://foto.nocek.pl/index.php?path=.%2F2012%2FStaryRok