Relacje:Damian 2013
Spis treści
- 1 NOWA ZELANDIA: Wyspa Polodniowa - przez gory Poludniowej Wyspy
- 2 NOWA ZELANDIA: Wyspa Polodniowa - tereny krasowe
- 3 NOWA ZELANDIA: Wyspa Polnocna
- 4 AUSTRALIA: krotki epizod
- 5 CHILE: Andy - w Cordiliera Central
- 6 ARGENTYNA: Na Paso Paramillo
- 7 ARGENTYNA: Z Corrientes do Mendozy
- 8 ARGENTYNA: Przez prowincje Missiones
- 9 PARAGWAJ: W poszukiwaniu wodospadu Nacunday
- 10 ARGENTYNA: Wodospady Iguazu
- 11 PARAGWAJ: Maniana znaczy jutro
- 12 BRAZYLIA: Rowerami przez stan Parana
- 13 BRAZYLIA: w jaskiniach Ponta Grossa
- 14 BRAZYLIA - Przeprawa do Curytyby
- 15 BRAZYLIA - rowerowa konkwista
NOWA ZELANDIA: Wyspa Polodniowa - przez gory Poludniowej Wyspy
Kilka dni pobytu u Neala, troche odpoczynku i urozmaicenia dobrze wplywa na nasze nastroje. W sloneczny, niedzielny ranek razno ruszamy w dalsza droge. Za rada Neala kierujemy sie rzadko uczeszczana droga do Nelson Lake National Park. Mamy tydzien na dojechanie do Christchurch wiec nie musimy sie zanadto spieszyc. Pierwszy biwak wypada w iglastym lesie nieopodal strumienia gdzie mozna sie bylo fajnie wykapac. Pewnym minusem jest fakt, ze w NZ jest wiele miejsc gdzie lata miliony malych muszek, ktore daja nie gorzej w kosc niz nasze komary.
Ranek wita nas znow sloncem. Jak zwykle po codziennych, powtarzajacych sie czynnosciach (zwijanie obozowiska, mycie, sniadanie, kawa, pobierzny przeglad rowrow) ruszamy sloneczna dolina na poludnie. Pogoda doslownie nas rozpiescza. Swieci slonce ale nie ma skwaru, lekki zefirek muska nam twarze, niebo lazurowe. Moze w 3 godziny osiagamy miejscowosc St Arnaud i jezioro Rotoiti. Wspanialy polodowcowy krajobraz. Jest tu zaledwie kilka ludzi. Spedzamy kilka godzin nad jeziorem kapiac sie i odpoczywajac. Przed nami bowiem wyzwanie w postaci gorskiego szlaku Rainbow Road. Jest to glownie szutrowa droga wiodaca 112 km dolina rzeki Wairau, nastepnie pokonujaca dzial wod na przeleczy Island Saddle (1347) a potem opadajaca do doliny rzeki Clarence. Na koniec przez Jack Pass opada do miejscowosci Hanmer Springs. Wszystko w otoczeniu dwutysiecznych szczytow (najwyzszy Una Peak - 2301). Tresc broszury w informacji turystycznej nakazywala z powaga podejsc do sprawy niczym przed wyprawa na Everest (zadnych miejscowosci, brak zasiegu w lacznosci, trudny teren, mozliwosc odciecia przy przyborze wod w rzekach etc.). Zaopatrzenie w ostanim sklepie na 2 dni w zywnosc pierwsza noc spedzamy nieopodal pastwiska dla owiec u wylotu doliny Wairau.
Ranek tym razem byl mglisty a nawet mokry. Wszystko jednak po moze 2 godzinach wraca do normy. Mgly opadaja przysparzajac tylko kolorytu budzacego sie dnia. Szlak przypomina nam amerykanski Great Divide. Przejezdzamy kolejne strumienie w brud, pokonujemy ostre podjazdy prowadzac czasem rowery. Nawierzchania szutrowa, czasem kamienista, czasem drobny zwir. Najgorsze sa poprzeczne rowki, ktore strasznie utrudniaja jazde. W dole rwaca Wairau. Podazamy na poludnie szeroka dolina otoczona to strzelistymi szczytami, to piarzystymi zboczami lub po skalistych platformach. Wiele roznych mostkow i przepraw przez boczne strumienie. Szlak jest niesamowicie atrakcyjny. Troche krajobraz szpeci linia wysokiego napiecia dzieki ktorej ta droga powstala ale i tak jest fajnie. Sporadycznie przejdzie jakis jeep lub cross (droga dostepna jest tylko 4 miesiace w roku, poniewaz szlak przebiega przez teren prywatny offroadowcy musza zaplacic za przejazd 25 $ a rowerzysci 2 $, wszyscy musza sie wpisac do specjalnego zeszytu podajac przyblizonu czas przejazdu). To jak dotad najpiekniejszy szlak jaki przemierzamy na Nowej Zelandii. Pod koniec dnia wznosimy sie dosc stromo na Island Saddle. Krajobraz staje sie dosc surowy, wiatr wznosi tumany kurzu wiec my i nasze rowery sa ze tak powiem troche przykurzone. Z przeleczy (1347) droga opada poczatkowo dosc mocno w dol. To dolina Clarence. Tylko trawy, brak drzew. Przwaza kolor brazu, zolci i tylko wiszacy nad tym wszystkim lazur nieba wspaniale przydaje kontrastu tej cudownej krainie. Na biwak dojezdzamy do malowniczego jeziora Tennyson (1200). Tu spotykamy biwakujace strarsze malzenstwo. Samo jezioro jest przepieknie polozone u zbiegu dwuch poteznych dolin. Jest tuz wspaniale miejsce biwakowe.
W nocy przymrozek, Rano jezioro paruje a wschodzace slonce szybko roztapia biala powloke szronu pokrywajacego wszystko wkolo lacznie z naszym namiotem. Jak tylko robi sie cieplej ruszamy w droge. Po przejechaniu zaledwie 200 m Damian lapie gume. Szybko jednak ruszamy dalej po wymianie detki. Wiecej zjezdzamy jak podjezdzamy. Przez doline przetaczaja sie masy powietrza czasem utrudniajac jazde. Na wielkim zakolu doliny szlak odbija w gore na przelecz Jack. Wjazd do gory nie przysporzyl trudnosci. Natomiast bardzo ciekawy okazal sie zjazd. Hanmer Springs lezy bowiem w glebokiej dolinie. Musimy na krotkim odcinku wytracic szybkosc co sprawia ze niektore odcinki zjazdu z tak obciazonymi rowerami sa mocne. Krzyskowi peka sprezynka w hamulcu tarczowym ale moze zjezdzac. W kazdym razie opinia jedna: dobrze ze nie musimy tu podjezdzac. W koncu osiagamy asfalt i meldujemy sie w Hanmer Springs. To wspaniala oaza zieleni, wspanialy klimat nie tylko w sensie meteorologicznym. Z jedzeniem bylismy na styk wiec teraz mozemy uzupelnic braki. Na noc zatrzymujemy sie na poludnie od tego miasteczka na konskiej farmie. Margarete i Ewa (mloda Czeszka, ktora u niej pracowala) podejmuja nas kolacja. Wazniejsze jest jednak to ze mozemy wziac cieply prysznic, wyprac skurzone ubrania i umyc dobrze nasze rowery.
Teraz spokojnie zmierzamy w strone Christchurch skad wkrotce mamy przelot na nastepny kontynent.
Zdjecia na blogu moze choc troche oddaja to co bylo w gorach:
http://hilustour.blogspot.de/p/blog-page_16.html
NOWA ZELANDIA: Wyspa Polodniowa - tereny krasowe
Do Picton na Poludniowej Wyspie docieramy juz po ciemku. Zegloga duzego promu ciasnymi kanalami miedzy gorzystymi I skalistymi wypsami jest ciekawa. Doprawdy zadziwiajace jest jak James Cook ponad 200 lat temu na zaglowym szkunerze mogl manewrowac miedzy tymi wyspami. Jeszcze bardziej zadziwiajace jest jak pierwotni mieszkancy tych wysp – Maorysi docierali tu na swoich lupinach. Nowa Zelandia to pd – zach wierzcholek trojkata Polinezji (Hawaje – pn, Wyspa Wielkanocna pd – wsch.). Tysiace wysp rozrzuconych na bezmiarze najwiekszego z oceanow moze jedynie kojarzyc sie z gwiazdami naszej galaktyki. Jednak Polinezyjczycy dotarli tu na dlugo przed europejskimi odkrywcami. Zaiste trudno to zrozumiec jak poradzili sobie z poteznymi pradami, huraganami, niepogoda. Jednak przetrwali.
Ludzi na promie bylo nie wiele. W malej grupce osob opuszczamy poklad udajac sie na terminal. Ludzie szybko sie gdzies rozpierzchli a my wkrotce jestesmy sami. Tym razem nikt nas nie kontroluje (po wyladowaniu w Aucland sprawdzali nam podeszwy butow, zdzierali pyl z opon a namiot wzieli do ekspertyzy biologicznej). Nieopodal tutejszej mariny natrafiamy na fajny park I bez wiekszych ceregieli rozpijamy namiot. Zreszta nieopodal nas spal zakumuflowany jakis pener. Bylo nam wiec razniej.
Gdy tylko robi sie jasno robimy sobie sniadanie I wskakujemy na rowery. Opuszczamy Picton od razu windujac sie w gore. W dole zatoka Charlotte poszarpana kilkoma malowinczymi polwyspami. Wystepuja tu zjawiska odplywow I przyplywow, wiec czasem zatoki sa bez wody. Wkrotce tez zaczyna sie prawdziwa gorska jazda. 100 km zajmuje nam niemal caly dzien. Poznym popoludniem przepieknym zjazdem osiagamy niemal poziom morza w okolicach Nelson. Bez trudu tafiamy do Neala Taylora. Neal to bardzo ciekawa postac. Spotkalismy sie przed 4 laty na granicy amerykansko-kanadyjskiej I przez ponad 2 dni razem przemierzalismy gory Montany na szlaku Great Divide. Kim jest a kim nie jest trudno dociekac. Na pewno jest czlowiekiem morza. Oplynal swoim jachtem swiat dookola, jest sruferem, pletwonurkiem, kajakarzem gorskim I morskim. Dodatkowo jezdzi na rowerze przewaznie gorskim. Posiada 6 roznych kajakow (od gorskiego do roznych morskich), 5 rowerow (roznych), 3 samochody (busy) do przewozu tych klamotow. Mieszka w domku pod wzgorzem w fajnej dolinie. Dziennie trenuje (30 km kajakiem po morzu). Startuje w roznych zawodach miedzy in. coast to coast (od wybrzeza do wybrzeza). Spedzamy tu 3 dni.
W pierwszy dzien poznajemy okolice Nelson. Drugi dzien przeznaczamy na jaskinie choc tak naprawde do zadnej nie wchodzimy. W miejscowym klubie akurat grotolazi mieli manewry ratownictwa I za bardzo nie mial kto z name pojsc. Tak wiec sami (z Nealem) udajemy sie do kilku ciekawych miejsc charatkerystycznych dla tutejszego karsu. Jest to m. in. Takaka w parku narodowym Kuhurangi. Ciekawym miejscem jest wywierzysko Rivaka. Jaskinia jest dostepna przez nurkowanie. Woda jest zimna (no moze o 2 sotpnie cieplejsza niz w Tatrach). Damian probuje sprawdzic podwodny otowr ale jest zbyt gleboko by pchac sie tam na bezdechu. Potem udajemy sie wysoko (najpierw asfalt potem droga szutrowa) do systemu Harwoods Hole – Starlight Cave. Ta pierwsza to 180 metrowa studnia. Caly system ma 353 m deniwelacji. Teren porasta ciekawy las a droga przeksztalca sie w wawoz wypadajacy mniej wiecej w 1/3 studni (od dolu). Bez szpeju jednak nie ma szans dostac sie na dno. Wprawdzie mielismy od Neala kilkanascie metrow zeglarskiej liny ale nie starczylo to nawet na zjescie na wybitna polke ponizej (Damian mial nadzieje ze uda sie jakos klasycznie zjesc na dol, porobowal nawet to zrobic). W kazdym razie jest to bardzo ciekawe miejsce. Caly teren jest poryty tysiacami zlobkow krasowych. Wychodzimy jeszcze na przelecz powyzej gdzie widac gleboko wcieta doline z strumieniem odwadniajacym system Harwoods – Starlight Cave. Sprawdzamy jeszcze kilka malych otworow po drodze ale sie koncza. Jest tez duza ilosc lejow krasowych.
Jazda z Nealem autem po tej gorskiej szutrowej drodze to cos z off-roadu i rajdow samochodowych. Czasem musimy sie trzymac. Widac ze Neal nie tylko sporty wodne lubi.
Jeden dzien restu, robienia porzadkow, wymiany opon I przygotowania do dalszej drogi.
(Sorry za brak polskich znakow w naszych tekstach ale korzystamy z angielskich klawiatur). Zdjecia dostepne na razie na blogu:
http://hilustour.blogspot.de/p/blog-page_16.html
NOWA ZELANDIA: Wyspa Polnocna
W sumie 3 stracone noce powoduja ze po poskladaniu rowerow kladziemy sie na lotnisku w Aucland na karimatach I w spiworach. Od razu zasypiamy nie baczac na krecacych sie tu I owdzie pasazerow. Jak tylko robi sie jasno wyruszamy na poludnie. Do pokonania dystans 650 km przez wieksza czesc wyspy do Wellington. Posiadalismy atlas rowerowy po Nowej Zelandii I staralismy sie jechac trasami dla rowerow. “Sciezki” te jednak prowadza glownie poboczami czesto ruchliwych drog. Jest to dosc uciazliwa sytuacja. Ponadto w Nowej Zelandii jest wymog posiadania kasku przez rowerzystow. Poniewaz nie widzielismy tu ani jednego policjanta sadzilismy, ze da sie to jakos ominac. Nie udalo sie. Wkrotce zatrzymuje nas patrol. Policjant byl bardzo mily. Rowery zamyka na komisariacie, zabiera nas do radiowozu I jedzie ok. 30 km do najblizszego sklepu rowerowego gdzie juz za swoje pieniadze musimy kupic te nieszczesne kaski. Wkrotce potem oddaja nam rowery I juz mozemy legalnie jechac dalej. Pierwszy nocleg w Narganawhaya planowalismy spedzic w parku lecz 2 starszych gosci odradza nam ten pomysl. Jedziemy za jednym z nich gdzie w jego ogrodzie rozbijamy namiot mogac jednoczesnie korzystac z kuchni I prysznicu. Noel (tak mial na imie nasz gospodarz) okazal sie bardzo ciekawym czlowiekiem. Pochodzil z Londynu. W mlodosci obejechal na rowerze Francje a pozniej samochodem przybyl trase z Dalekiego Wschodu do Londynu wracajac na NZ statkiem.
Nastepnego ranka Krzysiek gra w tenisa z jego synem Andrew, ktory juz byl kiedys w Krakowie. Dalsza nasza droga wiedzie na poludnie wyspy. Krajobraz wiejski. Na poczatku wiele farm. Potem jednak przwazaja pastwiska szczelnie ogrodzone drutem kolczastym od szosy. Jedziemy dlugimi dolinami. Boczne dolinki maja character krasowy. Gdzie niegdzie obserwujemy wychodnie wapiennych skal. Po przybyciue 111 km zatrzymujemy sie na jednej z farm I biwakujemy pod rozlozystym drzewem. Dalsza droga jest bardzo malownicza. Wije sie dolina wsrod wzgorz by nie powiedziec gor. Moze sa one niewielkie ale dosc strome. Lasow nie ma tu wiele za to kempy drzew sa bardzo piekne. Wiele starych drzew. Zaczynaja sie ostre podjazdy ale I podobne zjazdy. Znow 109 km za nami. Tym razem spimy na dziko w wymarzonym miejscu ze wszystkich stron oslonietym drzewami.
Dzien zaczynamy od sprawdzenia rowerow. Okazuje sie ze jedna z opon jest zniszczona na bocznym kordzie. Dodatkowo Damian ma peknieta szpryche. Wymieniamy wiec opone (na szczescie mielismy jeszcze zapas z Brazylii) i w trase. Dalsza droga prowadzi to w gore to w dol. Jest co robic. Tak wiec z trudem bo z trudem ale wyrabiamy sie w 100 km na dzien. Tak tez mija kolejny dzien, ktory konczymy fantastycznym zjazdem w strone wybrzeza pod miejscowosc Wanagui nad morzem Tasmana. Na noc zatrzymujemy sie w uroczym miejscu nad rzeka gdzie biwakujemy.
Ranek byl pochmurny ale podobno nie padalo juz 3 miesiace. Wkrotce potem wychodzi slonce. Szybko osiagamy Wanagui. Tu w sklepie rowerowym Damian wymienia szpryche I centruje kolo. Dalsza droga waskim pasem rownin miedzy morzem a gorami. Moze 60 km mamy bardzo korzystyny wiatr I nawet pod gory jakos szybko sie wznosimy. Potem jest nieco gorzej bo kierunek jazdy sie zmienia ale tez wiatr oslabl. Tego dnia osiagamy miasteczko Levin. Znow przekroczone 100 km. Biwakujemy w poblizu farmy z konmi.
Ostatni etap na Wyspie Polnocnej zakladal pokonanie ostatnich 100 km do promu w Wellington. Droga czesciowo wiedzie brzegiem morza Tasmana. Przed stolica ruch sie wzmaga. Znow jakos pakujemy sie na droge szybkiego ruchu by w chwile potem miec radiowoz na karku. Odprowadza nas na boczna droge a policjant udziela grzecznie rad jak dojechac droga alternatywna. Tutejsza policja chyba nie ma nic do roboty. Tuz przed Wellington dosc kuriozalnie lapiemy w tym samym momencie 2 gumy w przednich kolach. Na styk dojezdzamy do promu. Godzine pozniej tniemy niebieskie wody Ciesniny Cooka zostawiajac za rufa Polnocna Wyspe. Przed name juz ukazywaly sie poszarpane I gorzyste brzegi Polodniowej Wyspy.
AUSTRALIA: krotki epizod
Przeskoczylismy Pacyfik. 13 godzin spokojnego lotu z Santiago I jestesmy w Australii. Musimy niestety odebrac nasze rowery i ponownie je nadac nazajutrz. Zostawiamy je w przechowalni i jedziemy pociagiem z lotniska do centrum Sydney gdzie docieramy juz po zmroku. Mimo wszystko city bardzo ladnie sie prezentuje. Jest cieplo. Przechadzamy sie nadmorskim bulwarem w strone slynnego mostu a potem opery. Ceny jednak sa wszedzie wrecz porazajace. Jezeli w glebi Australii ceny sa nawet o plowe nizsze to Australia jest chyba najdrozszym krajem swiata. Niemal cala noc spacerujemy po ciekawych uliczkach choc w Australii “stare” oznaczac moze poczatek XX wieku. Rzeski wiatr od oceanu nie pozwala nam zasnac na jednej z lawek przy operze. Gdy wschodzace slonce oswietla miasto mozemy jeszcze raz z inne nieco perspektywy obejrzec budzace sie do zycia Sydney. Po powrocie na lotnisko ponownie nadajemy nasze troche pokiereszowane paczki z rowerami. Dalej juz tylko przelot nad morzem Tasmana I ladujemy w krainie kiwi.
CHILE: Andy - w Cordiliera Central
W zwiazku z zamknieta droga do Chile zostal nam jedynie przelot samolotem na druga strone Andow. Zabukowalismy najtanszy mozliwy bilet i nie bylo odwrotu. Prowincja Mendoza zmobilozwala wojsko i chyba caly sprzet by tej waznej drodze przywrocic droznosc. Nadchodzily wiec sprzeczne informacje. Przelot nad Andami (tuz obok Aconcagua) trwal zaledwie 30 minut. Ale i tak musielismy znow poskladac rowery, przejsc wszystki procedury itp. W kazdym razie w Santiago bylismy po poludniu.
Chile od razu robi na nas pozytywne wrazenie a Santiago w szczegolnosci. Na samym poczatku dobre ciacha (palce lizac) czego w calej Ameryce od Kanady po Argentyne jak dotad nie uswiadczylismy. Lepszy wybor jedzenia, zjadalny chleb, wieksza kultury jazdy kierowcow. Poniewaz zblizal sie wieczor szukamy noclegu juz w stolicy. Dosc przypadkowo ladujemy na daromowy nocleg przy Sanktuarium sw. Hurtado. Spimy w sali ze scena. Dajemy wiec wystepy artystyczne dla pustej widowni. Przeciez najwazniejsze ze aktorzy sa zadowoleni.
Nastepny dzien to zakupy zywnosci. Poruszamy sie glowna awenida Santiago. Miasto jest bardzo piekne. Szeroka ulica a w srodku skwer ze sciezka rowerowa, ktora wydostajemy sie az na wschodznie rubierze miasta. Tak wiec w zwiazdku ze nieoczekiwanym przebiegiem zdarzen ustalamy nowy plan dzialania. Pojedziemy w Andy, w Cordilera Central na wschod od Santiago. Wyprzedzajac tok wydarzen:
udalo nam sie wejsc na Cerro La Parva (4048), Falsa Parva (3888) oraz Cerro Manchon (3740). Jak na Andy wysokoci moze niezbyt imponujace ale adekwatne do posiadanego ekwipunku (rowerowego), zasobow oraz kondycji (miesnie przywykle do innego rodzaju wysilku). Cerro Plumo (5424) tzw. `latwy¨ pieciotysiecznik byl w tym przypadku poza naszym zasiegiem choc podjelismy probe wejscia.
Ale po kolei..
Santiago lezy na wysokoci 800 - 900 m. Jadac na wschod niemal ciagle sie wznosimy. Z poteznej doliny droga wznosic sie dziesiatkami zakretow (curvy) w gore. W ten dzien udalo nam sie dojechac do 15 curvy (zakrety sa oznaczone cyframi) i w pieknym miejscu na malej przeleczy z dala od szosy biwakujemy. Dalsza droga tylko w gore. Przy wejsciu do Parku Yerba Loca kupujemy mape okolicy. Pniemy sie w strone wysokich gor. Droga dociera do narciarskich osrodkow Valle Newado, El Colorado i La Parva. Dalej juz sa nie przebyte Andy ze snieznymi czapami i lodowcami. Po drodze spotykamy wielu bikerow ale jadacych na lekko. Rowery planujemy zostawic w La Parvie i dalej ruszyc pieszo w gory. Byla wlasnie niedziela i La Parva (2800) wydawala sie byc wymarla. Hotele i pensjonaty na glucho zamkniete. Po za tym niebo zasnute bylo chmurami co potegowalo to wrazenie. Juz wyobrazlismy sobie jak to bedziemy rowery na kilka dni maskowac pod kamieniami gdy w jednym z ostatnich budynkow La Parvy natrafiamy na otwrty dom i czlowieka. Okazal sie nim Jorge. Poznalismy tez jego zone. Pytamy o mozliwosc zostawienia rowerow i rozbicia namiotu w poblizu. Tak to sie zaczelo. Dostalismy swoj pokoj z lazienka (dom posiadal apartamenty do wynajecia zima, teraz Jorge troche go remnotowal). Ugoszczeni jak jak starzy znajomi przygotowujemy sie do wyjscia w gory. To bylo ciekawe przedsiewziecie. Jako ze posiadalismy tylko male plecaczki (gora 10 l) musielismy do nich przytroczyc torby rowerowe by w nich zmiecic kalimat, namiot, kuchenke, garki, jedzenie na 3 - 4 dni oraz caly ubior. Posiadalismy tylko polboty.
Nazajutrz wczesnie wyruszamy w nieznane nam gory ustalac z Jorge termin powrotu na srode, najpozniej czwartek. Wychodzimy ponad tereny narciarskie z cala ich infrastruktura. Od Lago Pequenes wiedzie nikla sciezka do doliny Rio Cepo. Gory staja sie potezne, mienia sie orgia barw. Doline zamyka wlasnie potezny z tej perspektywy Cerro Plumo (5424). Gora ta znana jest tez z tego ze na wysokoci 5100 m znaleziono w 1954 r zmumifikowane cialo inkaskiego chlopca z przed ponad 500 lat (tzw. Pirca del Inca). Piekna jak dotad pogoda zaczyna sie psuc. Gdzies w 4 godziny docieramy do tzw. Piedra Numerada. To skala w srodku doliny gdzie miejscowi pasterze licza bydlo spedzane na zime z gor. Tym razem nie ma nikogo. Jestesmy tu zupelnie sami. Robimy sobie tu cieply posilek. Wieje i pruszy snieg.
Dalej poruszmy sie w gore wydawac by sie moglo wymarlej doliny. Wchodzimy w strefe chmur. Zdobywamy jednakwysokosc starajac sie isc wolno, wolniej niz mozemy by lepiej sie aklimatyzowac. Po minieciu wielkiego wodospadu docieramy pod strome sciany Cerro Verde. Wydeptana przez ludzi i muly sciezka czasem zanika czasem jest wyrazna. Pod koniec dnia osiagamy maly drewniany schron Federacion (gora na 4 osoby) lezacego na wysokosci 4100 m. Jest pusty. W pobluzu jednak nie ma wody. Strumien byl wyschniety i jedynie wode mozna bylo uzyskac z platow sniegu lezacych opodal. Znajdujemy tu tez polamane raki samoroby. Brak wody dopinguje nas do podjecia dalszej wedrowki w gore. Zabieramy szczatki rakow ze soba i podchodzimy jeszcze stromo do gory do miejsca zwanego La Hoya (4300 m. n.p.m.). Jest to wyplaszenie zamkniete dwoma bocznymi morenami tuz pod jezorem lodowca Iver. Z lodowca wyplywa potok. Jest tu zrobionych kilka kamiennych murkow w celu ochorny przed wiatrem. Tu tez ne ma nikogo. Tymczasem wiatr sie wzmagal. Jego lodowate podmuchy utrudnialy nam rozbicie namiotu. Od razu tez wskakujemy w wszystkie posiadane ciuchy. Nastepnym wyzwaniem bylo zagotowanie wody na naszej benzynowej kuchence. Zajmuje nam to godzine. Ostry wiatr co chwile gasil palnik a my jak 2 sople lodu okrywamy go karimata ze wszystkich stron. Osiagamy sukces i mozemy wreszcie od srodka rozgrzac organizm. Wieczorem pruszy snieg zamienajac sie w twarda "krupe". Noc jest mrozna i wietrzna. W dodatku w dopada nas "puna". Tak sie tu zwie choroba wysokogorska (widocznie rezerwy czerwonych krwinek zostaly wyczerpane a organizm upominal sie o wiecej tlenu). Bola nas glowy, nie mozna spac. Jakos przetrzymujemy do rana.
Poranek jest przepiekny. Baial gora calym swym majestatem zapraszala do siebie. Promienie slonca muskaly juz lody u gory. Niebo bylo lazurowe. Wiatr zupelnie ustal. My jednak czujemy sie fatalnie. Zgodnie z prawidlami aklimatyzacji schodzimy nizej. Do Federacion na 4100. Tu jednak kielich goryczy zostaje przelany przez zwykla zapalniczke. Odmowila zupelnie posluszenstwa przy probie zapalenia palnika. Bez cieplej strawy i picia trudno mierzyc sie z tak zimna gora. Zbyt duzo improwizacji jak na tak odludny teren i dosc wysoka gore. Zjadamy wiec troche konfleks z lodowata woda. i schodzimy cala doline w dol do Piedra Numerada (3315). Po drodze dolaczyl do nas jakis "wierny" pies i nie odstepowal nas doslownie o krok. W doline spotykamy idacego do gory samotnego Hiszpana a przy Piedra Numerata pare Kanadyjczykow. To byl cudowny zbieg okolicznosci bo pozyczyli nam zapalniczki i moglismy cos cieplego zjejsc. Piedra Numerada to miejsce gdzie jest potok i skala stanowiaca ochrone przed wiatrem. Po za tym Kanadyjczyc zostawali tu do dnia nastepnego a to rownalo sie z dostepem do ognia. Tak wiec biwakujemy tu raczac sie kolenymi kubkami cieplej herbaty. Noc jest mrozna ale bezwietrzna. Ze spaniem tez problemu.
Pogoda nadal wspaniala. Zegnamy sie z sympatycznymi Kanadyjczykami i ruszamy na 2 szczyty - Falsa (3888) i La Parva (4048) w tej samej bocznej grani doliny. Na przeleczy przy Lago Piuqenes spotykamy 2 Chilijczykow (ojca z symen) idacych na ten sam szczyt. Poczestowali nas jajkami. Zostawiamy ich jednak szybko w tyle. Droga jest latwa i miare szybko jestesmy na wierzcholku La Parvy. Gora jest wspanialym punktem widokowym na Centralne Andy. Wszystkie kolory teczy a pod lazurowym niebem dominowala biel lodowych olbrzymow. Andy sa przerazajaco puste, potezne, niedostepne, rozlegle, trudne. Chocby nie wiadomo ilu przymiotnikow uzyc to sa po prostu piekne.
Schodzac z gory spotykamy ponownie naszych chilijskich znajomych. Zegnamy sie jak starzy przyjaciele. Znana juz nam droga poznym popoludniem docieramy do "naszego hotelu" w La Parvie. Reszta dnia uplywa nam na bardzo milej imprezie. Krzysiek i Jorge doskonale sie rozumieja, nie tyle znajomoscia hiszpanskiego co poczuciem humoru. Smiechu jest co niemiara. Laczymy eruopejski i polodniowoamerykanski folklor. Poznajemy rowniez Felicjane, corke gospodarzy, ktora okazala sie przesympatyczna dziewczyna. Nic nam nie brakuje. Cieply prysznic, jedzenie, napoje i przytulny pokoj. Wspanialy relaks po gorskiej lodowce.
Gorace pozegnanie z Jorge oraz jego zona i La Parva zostaje wprawdzie za nami ale w naszych sercach na zawsze. Zjazd w dol sprowadza sie glownie do naciskania na klamki hamulcowe. I tak kilka razy zatzymujemy sie by ochlodzic gorace felgi. Tak przybywamy do Parku Narodowego Yerba Loca. Noc spedzamy przed brama parku (jest tu woda).
Nazajutrz rano wjezdzamy do parku (wstep 2500 peso - ok 17 zl). 5 km dalej jest urocze miejsce biwakowe - Villa Paulina. Po rozbiciu namiotu ruszamy na ostatni andyjski cel - Cerro Manchon (3740). Do pokonania 2000 m deniwelacji. Dolina Yerba Loca na polnocy zamknieta jest ogrmnymi, zalodzonymi a siegajacymi ponad 5000 m szczytami Cerro Paloma i Altar. Nasza droga na Manchon jest na poczatku troche zawila. Musimy wykonac ryzykowny skok przez rwacy strumien. Troche sie wahamy. Ladowanie mialo byc na duzym kamieniu po drugiej stronie. Kamien byl jednka skosny i mokry. Nie wiedzielismy czy utrzymamy sie na nim po skoku a pod nim klebil sie bardzo niebezpieczny odwoj wody. Sadzilismy, ze ciezko bylo by sie z niego wydostac. Troche adrenaliny i ladujemy bezpiecznie po drugiej stronie. Dalsza droga jest troche zagmatwana ale z pomoca mapy wchodzimy w wlasciwa boczna gran stromo pnacao sie do gory. Dalsza droga jestr meczaca i zarazem troche nuzaca. Po osiagnieciu glownej grani ciagle wchodzimy na kolejne "falszywe" szczyty w grani. Masyw szczytowy sklada sie 2 wierzholkow. Wchodzimy na ten "ostrzejszy" odpuszczajac sobie baluche. Kolejne oczarowanie andyjskim krajobrazem i pedzimy w dol. Po drodze jeszcze natrafiamy na szkielet prawdopodnie lamy. Mozemy rowniez fascynowac sie szybujacymi kondorami. Doprawdy jest to niezpomniany widok. Imponujaca rozpietosc skrzydel a w trakcie szybowania wydaja szelest mknacego szybowca. Lataja blisko nas a czasem nawet ponizej grani. W bodaj 3 godziny osiagamy nasze obozowisko troche zmeczeni. Potem tylko kapiel w lodowcowej rzece, kolacja i spac tuz obok szumiacego potoku.
Dzien nastepny to uporzadkowanie rzeczy, wymiana lancuchow w rowerach i zjazd do bramy parku. Nocleg na tej samej przelczy przy curvie 15.
Pogoda dalej sloneczna. Zjezdzajac rankiem do Santiago przy znacznej predkosci nie zle marzniemy. W koncu jednak pojawiaja sie palmy. I takie jest Chile. Od sniegow do palm.
Obecnie siedzimy w kafejce internetowej i piszemy te slowa. Jutro mamy opuscic Ameryke udajac sie do Australii i Nowej Zelandii. Z cala stanowczoscia mozemy stwierdzic jedno (choc jeszce nie opuscilismy tego kraju):
KOCHAMY CHILE
Cudowne krajobrazy, wspaniali a czasem wrecz szlachetni ludzie, dobre jedzenie, piekne kobiety. Jak na razie numer jeden w calej Ameryce.
ARGENTYNA: Na Paso Paramillo
Po zalatwieniu wszystkich spraw zwiazanych z przedostaniem sie do Chile mamy 3 dni czasu. Jeszcze raz podjezdzamy te czterdziesci kilka km do gory do Villavicencio na nasze urocze miejsce biwakowe. Tym razem bardziej czujemy w kosciach ten podjazd. Dosc przypadkowo robimy sobie impreze sledziowa. Szczegoly moze kiedys. Nazajutrz nasze bagaze zostawiamy u rangersow. Na lekko jedziemy zdobywac przelecz Paramillo (3100). Droga do gory nie jest asfaltowa. Pnie sie setkami zakretow w strone wysokich szczytow. Po kilku km jest oficjalny znak informujacy o zamknieciu drogi i niebezpieczenstwie. Jedziemy jednak dalej. Miejscami sa male obrywy skal. Czasem mijaja nas jaki samochod. Wyzej to kraina wiatru. Mamy szczecie widziec szybujace majestatycznie kondory. Dalej natrafiamy na stadka lam guanako. Gory porosniete sa ostrymi krzewami i kempami traw. 25 km podjazdu z Villvicencio (1800) na Paso Paramillo (3100) zajumuje nam moze z 4 godziny. Ostatnie 4 km podjazdu to fatalna miekka nawierzchnia. Na przeleczy nagle ukazuja sie najewyzsze szczyty Ameryki. Na przeciw Aconcagua (6925), Mercedario (ponad 6800), Tupungato (ponad 6200). Jest tu kilka osob. Robimy sobie zdjecia. W dol zjezdzamy ta sama droga. Ten zjazd nalezal w naszy przypadku do najpiekniejszych w Ameryce. Smagani wiatrem, lawirujac miedzy wiekszymi lub mniejszymi kamykami, pedzimy w dol do glebokiej z tej perspektywy doliny. Villavicencio osiagamy szybko. Jeszcze jeden biwak w poblizu rangersow. Robimy sobie tu pranie w warunkach polowych. Zadowoleni z pelni wykorzystanego dnia mozemy spokojnie spac.
Tu foto i opisy - http://www.hilustour.blogspot.com.ar/p/blog-page_6.html
ARGENTYNA: Z Corrientes do Mendozy
"Stracone" godziny na naprawe gum, zwiedzanie, spotkania z ludzmi i wiele innych czynnosci przkladaja sie na dni a te na stracone kilometry. Ich wielkosc narasta bardziej niz odsetki bankowe. Nie mamy szans dotrzec na czas do Chile przy takim deficycie czasu. Mimo ze nasza wyprawa z zalozenia odbywa sie na rowerach musimy pogodzic sie z rzeczywistoscia mimo moralnych rozsterek. Podejmujemy wiec decyzje o przemieszeniu sie autobusem sporego odcinka z Corrientes do Mendozy aby nadrobic stracone dni i zrobic sobie rezerwe na przeprawe przez Andy. Pozniejsze wydarzenia jednak uzmylowily nam ze byla to decyzja nie tylko trafna ale wrecz zbawienna. Srodkowa Argentyna to monotonne, plaskie jak przyslowiowy stol tereny wykorzystane jako pastwiska, tereny rolne lub po prostu nieuzytki przechodzace miejscami wrecz w pustynie. Miejscowoci porozrzucane sa na rozleglym terenie. Na ogol to kilka glinianych lepianek, miasteczka male, nie grzeszace pieknem. Droga bez poboczy. Jadac jeszcze rowerami bylismy czasami brutalnie spychani z drogi przez rozpedzone ciezarowki. Oprocz obaw o rower po takiiej naglej zmianie nawierzchni, istnialo zagrozenie upadku z calym sprzetem. Ogladajac droge z perspektywy wygodnego autobusu wiele sie nie zmienia. Dostac sie do tego autobusu nie bylo sprawa wcale prosta. Otoz nie zabiera sie rowerow. O ile autobusy sa super wygodne (chyba najlepsze na swiecie) to kosztem wygody maja niezbyt obszerne luki bagazowe a wlasciwie tylko jeden z tylu autobusu. Pytajac o mozliwosc przewozu roweru wszedzie slysze "no". Koniec koncow postanawiamy tak spakowac rowery aby nie przypominaly rowerow. Kupujemy worki na smieci oraz tasme klejaca. 4 kola to jeden pakiet, 2 ramy drugi. Wszystko dopelnione pozostalym sprzetem. Dzieki geniuszowi Krzyska w pakowaniu po kilku godzinach pracy na terminalu autobusowym w Corrientes nasze pakunki ciekawia ludzi ale w zaden sposob nie mozna by przypuszc ze zawieraja rowery. W dodatku autobus zaczyna tu kurs wiec jest jescze pusty. Po nocy spedzonej w poczekalni w towarzystwie spiacych na sasiednich krzeslach 2 penerow i jednego psa (psy to sa wszedzie) ranek to emocje zwiazane z akcja "autobus". Spoznia sie o godzine. Kierowca podnosi nasz sprzet krecac glowa i cos szybko mowiac. Zrozumialem najbardziej "cinquenta" (50). Doplaceamy te pesos i jestesmy szczesliwi gdy brudne ulice Corrientes zostaja juz tylko wspomnieniem. Pozniej zatrzymujemy sie jeszcze wiele razy po przybywa ludzi i kofrow do zaladunku. Po calonocnej jezdzie spoznieni (w pewnym przypadku czekalismy na policje aby wyprsila jakas pare z autobusu) docieramy do Mendozy. Tu szybko skladamy rowery i opuszczamy Mendoze. Przy ostatnich zabudowaniach Las Heras w pobluzu domu (zbytnio to domu w naszym wyobrazeniu nie przypominalo) gdzie facet mial skladnice wrakow samochodwych rozbijamy namiot. Sam facet ktory udzilil nam placu wygladal jak z kryminalu, niezle wydziargany ale jak sie okazalo pozory myla a on sam okazal sie super uprzejmy. Nastepny dzien to podjazd do Villavicencio. To stara droga do Uspallaty a dalej do granicy z Chile. Wiedzie wysoko przez gory (3100), na dlugim odcinku gruntowa. Mozlnie zdobywamy wysokosc. Andy sa na wyciagniecie reki. Po drodze spotykamy rodzinke Amerykanow z Kaliforni podrozujacych po Ameryce Pd. Samo Villavicencio to miejsce z zrodlami termalnymi. Jest tu rezerwat przyrody. Zatrzymujemy sie malym muzeum lub tez informacji turystycznej. Tam tez dowiadujemy kolejnej prawdy. Mianowicie miejscowa ¨"rangerka" - informuje nas ze ¨"no pasaran". Okazuje sie ze kilka dni wczesniej przez Andy przeszla ogromna nawalnica. Glowna droga laczaca Argentyne z Chile przez Andy zostala w 18 miejscach przerwana. Zerwane zostaly 2 mosty. Po stronie chilijskiej bylo podobnie. Przejscie graniczne z Chile zostalo na czas nieokreslony zamkniete. Virginia (bo tak nazywala sie ta dzieczyna) udzielila nam sporo informacji. Mimo wszystko chcemy jechac do granicy sadzac ze rowerami damy rade. Kazdy jednakkto byl w Andach wie co to jest przprawa przez gorska rzeke walaca calym korytem rudym nurtem. Taka rzeka budzi nie gorszy respekt nie poludniowe zerwy Aconcagua. Ponadto musimy do Chile wjechac legalnie tzn miec pieczatki w paszporcie. Nie mozemy sobie wiec pozwolic na marnowanie czasu. Musimy miec perspektywe dotarcia na czas na samolot do Santiago. Decydujemy sie wiec wrocic do Mendozy i rozeznac sytuacje. Noc spedzamy w przeuroczym miejscu w gorach w pobluzu rangersow. Tu tez spotykamy 2 bikerow z Buenos Aires (wogole pierwszych takich rowrowych turystow jak my), ktorzy tak jak my chcieli zrobic ta sama trase do Chile i tez dowiedzieli sie o wszystkim tutaj. Nastepny dzien to zjazd w dol do Mendozy. Mozolnie zyskana wyskosc tracona w zawrotnym tempie. W Menodzie wchodzimy do Internetu i idziemy do departamentu informacji turystycznej. Najblizsze ladowe przejscie to przelecz Maule o Pehueche (2550) oddalone o 500 km na poludnie od Mendozy. Co do przejazdu przez ta przelecz informacje sa sprzeczne. Nawet tam jadac musielibysmy nadrobic w sumie 1000 km. W gorach to ciezkie do zrobienia. W oficjalnym komunikacie ta przelecz nie jest wymieniana jako dostepna. Pozostale przelecze to juz tysiace km od nas. Zostaje tylko samolot lub czekanie na naprawienie drogi. Jedziemy na pobliskie lotnisko. Ceny sa wysokie bo pewno linie lotnicze chca zarobic na tej sytuacji. Krzysiek internetowo nawiazuje kontakt z sowim symen Tomkiem i zona Erika. W ogole w jakis kryzysowych sytuacjach to Erika i Thomas stanonwili punkt dowodzenia. Oni bukowali bilety na autobus lub samolot.Tak jest i tym razem. Bukuja nam w miare tani bilet na 15 luty. Troche spokojniejsi jedziemy spac do naszego "kryminalisty", ktory wita nas z radoscia. Tak wiec Andy moga byc nieprzwidywalne. 18 lat temu gdy Damian byl tu po raz pierwszy sniezyce zniweczyly probe wyjscia na Aconcagua ( http://nocek.pl/arch/argent.htm ) oraz zablokowaly ta sama droge na kilka dni. Teraz styacja sie powtarza tyle tylko ze Andy pokazuja sie z innej strony. Spekulujemy co moze sie jeszcze zdarzyc. Mario (grotolaz z Ponta Grossa) w mailu ostrzegal przed jakims trzesieniem ziemi w Chile. Jest tu sporo wulkanow a ich wybuchy nie naleza do rzadkosci. Zarty zartami a my nadal jestesmy uwiezieni w Mendozie. Czas do samolotu chcemy wykorzystac na ponowna wycieczke do Villavicencio ale chcemy podechac do najwyzszego punktu na tej trasie. To na razie tyle.
ARGENTYNA: Przez prowincje Missiones
Zycie wolno sie saczy nad Parana. Tak wolno jak wolno tutejsi mieszkancy sacza yerbe mate. Upal spowalnia tu zycie. Wszystko co zywe chowie sie w cieniu. Tylko my byc moze jako ekscentrycy stanowimy jeden z wyjatkow co widac na twarzach obserwujacych nas czasem ludzi. Wyraz politowania na twarzy wystarczy zamiast slow. W cieniu jest 38 stopni wiec na rozgrzanej szosie przekracza dobrze 40 stopni. To dobry trening dla komandosow ale niekoniecznie dla nas. Co jednak zrobic.Trzeba jechac obserwujac m. in asfalt z bliska jak podjazd dluzy sie w nieskonczonosc. Rozgrzany asfalt rosimy czasem naszym potem, kazdy zimny napoj staje sie marzeniem chwili. Po opuszczeniu goscinnej Wandy (jeszcze raz pozdrawiamy tamtejszych Polakow) ruszamy w dalsza droge na poludnie prowincji Missiones. Za Eldorado spimy na fajnym campie. Rano humor psuja nam dwie gumy stwierdzone zarowono w rowerze Krzyska jak i Damiana. Znow strata czasu ale co zrobic. Dalej jedziemy w miare szybko w miare wolno jak pozwalal teren (w koncu to Sierra Missiones) i warunki w strone San Ignacio. Czasem widzimy Indian Guarani, ktorzy przy drodze staraja sie sprzedawac swoje kosze. W okolicach Jardin America spimy u goscia ktory przygotwal nam yerba mate. Trzeciego dnia od opuszczenia Wandy docieramy do San Ignacio Mini. Tu zwiedzamy ruiny jezuickich misji (reduciones). Znow 70 peso, mysle jednak ze warto. W murach zakleta jest przeciez nietuzinkowa historia kolonizacji Ameryki. Miejsce jest dosc niezwykle. 200 lat temu tetnilo tu zycie. Tysiace Indian Guarani poznawalo nowa religie, kulture, pismo, pracujac rowniez na rzecz jezuitow. Tu tez dopadaja nas pierwsze od wielu dni deszcze. To zbawienie. Powietrze staje sie bardziej rzeskie i od razu przeklada sie to na tempo jazdy. Kolejny nocleg wypada w Candelarii. Dzien pozniej mijamy stolice prowincji Missiones - Posadas by kilkanascie km dalej wjechc do prowincji Corrientes. Tu tez zmienia sie znacznie teren. Staje sie plaski jak stol. Przewazaja nasadzane lasy a potem ogromne bagna. Wiele rozjechanych wezy, jaczurek i innych dziwnych zwierzat dosc sporych rozmiarow. Tak docieramy do Ituzaingo. Miasteczko zbudowane wsrod ogromnych bagien nad Parana nieopodal zapory. Tu spimy na platnym campie bo za bardzo nie bylo innego wyjscia. Robimy za to jajecznice z 10 jaj wetujac sobie straty z Wandy (w Wandzie przygotowalismy jajka na jajecznice z 6 jaj i wszystko sie wylalo na ziemie). Obecnie zmierzamy w strone miasta Corrientes.
PARAGWAJ: W poszukiwaniu wodospadu Nacunday
Majac wspaniala baze w postaci szkoly w miejscowosci Wanda na lekko wybieramy sie na calodzienny rajd do Paragwaju w poszukiwaniu wodospadu Nacunday. Najpierw przeprawiamy sie lodzia na druga strone Parany do Paragwaju przechodzac rutynowe kontrole graniczne (trwalo to bardzo dlugo gdyz miejscowi funkcjonariusze mieli trudnosci z rozszyfrowaniem naszych paszportow, lokalni tylko pokazuja dowody osobiste). W Paragwaju jest nieco taniej wiec niektorze ludzie wybieraja sie tam na zakupy. My zabieramy same rowery. Z przystani ruszamy polnymi drogami wg wskazowek miejscowych w strone wodospadu Nacunday. To wodospad o wys gdzies 40 m malowniczo polozony w dzungli na rzece o tej samej nazwie, ktora wpada do Parany. Droga jest polna, o czerwonej nawierzchni bo gleba wokol jest czerwona. Jadac generalnie na poludnie (nie ma tam zadnych oznakwan)przez miejscowe zadupia docieramy po 30 km do celu (wg miejscowych mialo byc 15 km). Ostatni odcinek wiedzie nikla drozka lasem z wieloma tropikalnymi gatunkami roslin. Huk spadajacej wody doprowadza nas bezblednie do celu. Miejsce jest przeurocze. Nie ma tu zadnych ludzi. Woda calym swym szerokim korytem spada ok 40 m na skaly w dole. Krotki odpoczynek i ruszamy z powrotem. Upal jest jednak powalajacy. Baczac na droge by nie zbladzic w ostatnie chwili docieramy do brzegu Parany bo ostatnia lodz na strone argentynska wlasnie miala odplywac. Zmeczeni ale szczesliwi docieramy do naszej przytulnej bazy w Wandzie. U pana Firki myjemy rowery, ktore pokryte byly gruba powloka czerwonego kurzu, zreszta my sami tez . Pan Firka to wielki patriota, bylismy u niego dzien wczesniej przez kilka godzin. Ma w domu flagi Polski, ktore caluje, mimo ze tu mieszka od dziecinstwa to wciaz mysli o Polsce a jego opowiadania byly bardzo ciekawe.
ARGENTYNA: Wodospady Iguazu
Znow formalnosci i wkrotce jestesmy oficjalnie w tym kraju. Ceny nas troche szokuja (na minus). 21 km jazdy w potwornym upale i jestesmy w parku narodowym Iguazu. Cena 130 peso (ok. 90 zl) ale co zrobic. Wodospady sa imponujace. Pomijajac cala komercje tego miejsca, mnostwo ludzi to warto zaznaczyc ze spadajaca z impetem rzeka robi wrazenie. Jest tu porobionych mnostwo kladek, mostow, punktow widokowych bez ktorych nie bylo by mozliwe dojscie w bezposrednie sasiedztwo wodospadow. Zmeczeni chodzeniem i upalem po obejsciu glownych traktow opuszczamy park narodowy kierujac sie na poludnie do miejscowosci Wanda. Tu mielismy nadzieje spotkac sie z polnia. Zmrok jedna nadchodzil nieublagalnie i za rada jednego z miejscowych trafilismy na fajny darmowy camping nad jeziorem. Obecnie jestesmy juz w Wandzie. Gosciny udzielila nam pani Marta Sawa w polskiej szkole. Mamy caly lokal dla siebie. Spedzimy tu dzien, popierzemy nasze ubrania i ruszamy jutro dalej na poludnie.
W wyprawie mozna poczytac rowniez na blogu - http://www.hilustour.blogspot.com.ar/p/blog-page_6.html sa tam tez zdjecia
PARAGWAJ: Maniana znaczy jutro
Wkrotce tez przeprawiamy sie przez brazylijski punkt celny, nastepnie po moscie nad szeroka tu juz Parana przejezdzamy do paragwajskiego punktu granicznego gdzie otrzymujemy kolejne pieczatki w paszportach. Ciudad del Este bo tak nazywa sie to miasto za rzeka to juz inny swiat. Tu juz obowiazuje jezyk hiszpanski, ktorym Damian moze sie juz dogadac. Sporo Indian Guarani. Ich jezyk (guarani) jest drugim oficjalnym jezykiem kraju. Ruch duzo mniejszy niz w Brazylii, dominuja stare samochody a autobusy to w wiekszosci zabytki chyba sprzed 40 lat. Paragwaj mial byc dla nas krotkim epizodem bo 21 km na poludnie promem rzecznym chcemy przedostac sie do Puerto Iguazu, ktore lezy juz po stronie argentenskiej. To tzw. Zona Tres Fronteras (w miejscu gdzie wpada rzeka Iguazu do Parany stykaja sie granice Brazylii, Paragwaju i Argentyny. Szybko w skwarne poludnie dojezdzamy do zapyzialej osady Puerto Presidente Franco. Stromy zjazd do brzegu Parany gdzie rzekomo mial kursowac prom na strone argentyska. Tu czeka nas niespodzianka. Prom kursuje tylko od poniedzialku do piatku. Byla niedziela. Coz nam pozostalo. Musimy czekac do jutra. Maniana zadziala w tym przypadku. Wracamy pod gore do pierwszych zabudowan gdzie byl maly bar. Za reszte reali kupujemy zimna cola i od razu zalatawiamy sobie fajne miejsce na namiot w obejsciu gospodarzy knajpki. Czas wypelniamy czyszczeniem rowerow, wymiana lancuchow i przegladem bagazu. Fajnie uplywa czas do wieczora. Pierwsza czesc nocy to paragwajska impreza nieopodal. Muzyka na full, paragwajskie i hiszpanskie szlagry dlugo bedziemy pamietac. Potem wszystko cichnie a my spokojnie spimy. Nazajutrz, wskakujemy na rowery i zjezdzamy do promu. Pogranicznicy daja nam goracej wody wiec sniadanie wypada znakomicie. Tak na marginesie tu wszyscy racza sie yerba mate. Kazdy chodzi z termosem i ciagle dolewa wody do mate. Jeden gosc nas czestuje z czego skwapliwie korzystamy. Znow formalnosci graniczne, ktore w naszym wypadku odbywaja sie z wielkim namaszczeniem. Dwie pieczatki i podpis przedstawiciela wladzy. Atmosfera tu panujaca jest adekwatana do upalu. Kilku zolnierzy rozsiadlo sie w cienu saczac yerbe, kilka psow spi opodal. Wkrotce prom podplywa i kilka samochodow i pieszych leniwie rusza na dek. Parana ma dosc silny nurt. Moze po 15 minutach jestesmy w Argentynie.
BRAZYLIA: Rowerami przez stan Parana
Szybko minęły 2 piękne dni spędzone na wycieczkach do jaskiń i w wybornym towarzystwie naszych już brazylijskich przyjaciół z miejscowego klubu. Po serdecznym pożegnaniu ruszamy w drogę na zachód Brazyli do oddalonego o 600 km Foz do Iguaçu. Teren jest nadal górzysto - wyżynny a na domiar złego poprzecinany glębokimi dolinami rzek. Skutkuje to sporymi podjazdami a zjazdy zawsze wydają się za krótkie. Słonce też nieźle kąsa nasze ciała. Wieczorami do działa niszenia przystępują komary i jakieś inne robactwo, którego tu wszędzie pełno. Pierwsza noc po wyjeździe z Ponta Grossa spędzamy na posiadłości pewnego Ukranica (nawet trochę gadamy po rusku). Następny etap wiódł mocno pofałdowanym terenem do Virmond, gdzie liczyliśmy na biwak u polskiego księdza. Nie dość, że przejechalismy 150 km i po drodze Christoph złapał gumę, to na miejscu okazało się, że księdza nie ma. Zapadał już zmrok a z biwakiem było krucho. Miejscowe parafianki wskazały nam publiczne miejsce w pobliżu koscioła. Rozbiliśmy już nawet namiot, gdy niespodziewanie w pobliżu przyjechał trak z podejrzanymi typami. Wyglądało to jak lustracja. Było już ciemno. Zwijamy spowrotem namiot i wyszukujemy przy lokalnych zabudowaniach cichego i ciemnego kąta. Śpimy na dworze w sandałach i w każdej chwili gotowi do szybkiej ewakuacji na wypadek nie przewidywalnych zdarzen. Noc jednak minęla spokojnie. Ranek natomiast naszykował nowe niespodzianki. Obydwa rowery posiadały kapcie. Przy okazji naprawy Christoph zmienia opony przód - tył a Damian wymienia dętke.Przyczyną tych uszkodzeń są rozwalone opony a właściwie druty po nich. W południe ruszamy dalej. Upał i monotonna droga. Huśtawka góra - dól nadal trwa. Wybija to strasznie z rytmu. W okolicach Nova Laranjeiras wjeżdżamy na teren rezerwatu Indian Caingangi. Ksieża ostrzegali nas przed tymi Indianami. Przy drodze mają coś w rodzaju stoisk z swymi wyrobami (łuki, strzały, kosze, hamaki). Widzimy czasem pośród drzew ich sklecone ledwo chatynki lub nawet szałasy. Dużo sympatycznych dzieci. Mieszkają bardzo prymitywnie. W końcu rezerwat się kończy a my na biwak zatrzymujemy się nieopodal stacji benzynowej w Boa Vista. Na stacji korzystamy z prysznicu, co wspaniale poprawia nasz nastrój. Na super miekkiej trawie w poblużu prywatnej posesji rozbijamy namiot i spędzamy wygodnie noc. Dalsza droga bardziej się kładzie. Mijamy ruchliwe Cascavel i docieramy do Santa Tereza, gdzie znów przy pobliskiej stacji benzynowej na prywatnej posesji (chyba własciciela stacji) spędzamy noc. Dalej dosc monotonna droga. Ostatnia noc w Brazylii spedzamy na uroczej fazendzie u jeszcze bardziej uroczej pani, ktora przyniosla nam owocow i innych smakolykow. Po spokojnej nocy ruszylismy do pobliskiej juz granicy z Paragwajem. Po drodze jeszcze spotykamy 2 brazylijskich bikerow, ktorzy nas ostrzegaja przed kradziezami po drugiej stronie Parany.
Brazylia - podsumowanie
BRAZYLIA TO KRAJ NIE DLA ROWERZYSTOW. Choc w duzych miastach sa dobre sciezki rowerowe, z ktorych skwapliwie korzystalismy to jednak nie zmienia to ogolnej opini. Wiele razy mielismy niebezpieczne sytuacje na drodze. Kilka razy gdybysmy nie zjechali z drogi w chaszcze to chyba nie bylo by tych slow. Na szczescie glowne drogi maja szerokie pasy awaryjne i po nich mozna spokojnie jechac. Samochody ciezarowe sa z reguly przeladowane co skutkuje ciaglym rozrywaniem opon. Kilka razy jestesmy swiadkami takich zdarzen a raz to nie wiedzielsmy jak uniknac lecacych wszedzie szczatek opony. Klimat - w poblizu Rio fatalny. Goraco i wilgotno. Kilka razy bylismy na granicy udaru slonecznego. Potem dziennie deszcze. Na poludniu lepiej. Cieplo nadal ale powietrze suche.
Ludzie - W wiekszosci przypadkow sympatyczni, zyczliwi. Zawsze nas pozdrawiali. Gorzej na peryferiach wielkich miast. Favele to dzielnice nedzy. Dla nich tacy jak my to glowny lup. Trzeba patrzec na wszystkie strony i unikac niebezpiecznych sytuacji. W stanie Parana jest bardziej europejsko. Wiele polskich nazw. Spotkalismy nawet Polakow ale nie mowili z wyjatkiem kilku slow po polsku. Fajne wspomnienia mamy z Ponta Grossa gdzie z miejscowym grotolazami chodzilismy do jaskin. W Curytybie bylismy wspaniale goszczenie przez ks. Kazimerza.
Przyroda - z reguly droga wyznacza granice miedzy cywilizacja a dzungla ze swoim zyciem. Weze, jaszczurki, robactwo, duze mrowki. Czasem polozylismy chleb a juz setki mrowek bylo na nim. Na poludniu lasy tylko miejscami. Duzo uprawnych pol.
Teren - Wiekszosc naszej trasy przez Brazylie to tereny gorzyste lub wyzynne. Dalo nam sie to w znaki. Najspokojniejszy a zarazem najiekniejszy odcinek wedrowki wiodl z Jaqui do Apiau. Na poludniu teren monotonny.
BRAZYLIA: w jaskiniach Ponta Grossa
Po wylewnym pozegnaniu z ksiedzmi z polskiej placowki misyjnej w Curtytybie (pozdrawiamy) ruszylismy na zachod do Ponta Grossy gdzie bylismy umowieni z grotolazami Grupo Universitário de Pesquisas Espeleológicas – GUPE . Droga byla ruchliwa ale latwa. Mkniemy przeto jak szaleni, kilometry szybko uciekaly a my szybko zblizamy sie do naszego celu. W trakcie jednego z odpoczynkow w pobluzu stacji benzynowej mamy ciekawe spotakanie z miejscowa fauna. Pijac kawe zauwazamy duze jaszczrki (takie wielkosci duzego psa). Sa jednak plochliwe i przy probie zrobienia zdjecia ucziekaja. Noc poprzedzajaca przyjazd do Ponta Grossa spedzamy w namiocie rozstawionym w lesie na skraju parku narodowego Villa Velha. Noc minela spokojnie. Nazajutrz spotykamy sie w umowionym wczesniej (dzieki ksiedzowi Kazimierzowi) miejscu z grotolazami z Ponta Grossa. Byli to Mario, Henrique i Lais. Mario zabiera nasze bagaze i nas. 2 noce spimy w mieszkaniu u Mario. W pierwszy dzien udajemy sie do tzw. dolines (skalne studnie wymyte w piaskowcach). Pod wzgledem geologicznym to bardzo ciekawy przypadek dzialania wody na skalne podloze. Studnie maja od 50 do 80 m glebokosci i srednice od 30 do 50 m srednicy. Byly to Poco dos Andorinahas, (dwie blizniacze studnie obok siebie, do jednej schodzimy na dno), Gemes i najciekawsza Buraco do Padre. W tej ostaniej w jednej ze scian jest duzy otwor skad z duza moca wylywa woda tworzac fantastyczny wodospad. Sciany sa w wielu miejscach przewieszone potegujac przez to piekno tego zakatka. Gra swiatel dopelnia reszty. Jestesmy zauroczeni tym spektaklem. Brodzimy w wodzie na dnie studni. Drugi dzien spedzamy na zwiedzaniu jaskini Olhos D'Agua typowo krasowej mytej w wapieniu. Przechodzimy glowny ciag jaskini ktorym plynie rzeka meandrujaca w uroczym korytarzu ozodbionym bogata szata naciekowa. Jaskinia posiada 5 otowrow w postaci pionowych studni. Ostatni, obszerny otwor wyprowadza nas na powierzchnie. Nizej znajduje sie wywierzysko jaskiniowej rzeki. Wracamy do aut a potem jedziemy do bodegi (degustacja win) na kawe i ciasto. Dzien konczymy udajac sie do bardzo ciekawego kompleksu skal. Znajduje sie tu mnostwo drog wspinaczkowych. Pod obszernym okapem zachowaly sie rysunki wykonane przez Indian okolo 5000 lat temu. Oprocz aspektu jakiniowego musimy podkreslic niezwykla gosicnnosc gospodarzy. Byli przesympateczni. Pomogli nam zaltawic niezbedne zakupy np. ladowarka do aparatu Canon. Mario udzielil nam schornienia w swoim mieszkaniu a jego zona zadbala o nasze podniebienie w krolewski sposob. Henrique i Lais udzielili nam wyczerpujacych informacji na temat tego regionu, jego geologii i spraw dotyczacych tutejszego ruchu speleologicznego.
BRAZYLIA - Przeprawa do Curytyby
Tu mozna poczytac wiecej i obejrzec foty - http://hilustour.blogspot.com.br/p/blog-page_6.html
Zjazd do Ribeiry byl cudny lecz przed nami byly nowe pasma gorskie przekraczajace wysokoscia znacznie ponad 1200 m. Jedyna asfaltowa droga wiodla teraz z glebogiej doliny Rio Tunas na wierzchowiny gor. 25 km podjazdu kosztowalo nas sporo wysilku. Potem wprawdzie sa zjazdy ale krotsze. 62 km to wszystko co mozemy zrobic jednego dnia. Kilka slow o totejszych gorach. Sa po prostu bezkresne. Nie ma sciezek, drog nie mowiac o jakiejkolwiek infrastrukturze turystycznej. Zmeczeni gorskim etapem osiagamy miejscowosc Tunas de Parana. Tu przesympatycznie mechanicy udzielaja nam pomocy (namiot, woda, telefon). Drugi dzien to jazda do Curytyby. Troche mniejsze przewyzszenia lecz nada gory. Na horyzoncie pojawiaja sie wysokie szczyty ale je omijamy. Poznym popoludniem docieramy do polskiej placowki misyjnej w Curytybie. Mamy tu serdeczne przyjecie przez ks. Kazimierza i innych ksiezy. Warunki wysmienite. Odpoczniemy tu jeden dzien i wylizemy rany.
BRAZYLIA - rowerowa konkwista
Rio de Janerio - ucieczka z piekla (pisze z portugalskiej klawiatury, moze ktos poprawi bledy)
Po odespaniu na polskiej parafii trutow podrozy ruszamy w droge. Zaczyna sie rowerowa konkwista. Jazda rowerem po Rio to wyczyna sam w sobie. To przebiegamy przez ulece na druga strona, to jestesmy spychani na pobocza. Czasem musimy sie zatrzymac by przpuscic autobus badz ciezaroweke. Tunele to prawdziwy horror. Wzdoz Copacabany a potem Ipanemy (nie wiem co ludzie tu widza pieknego) jedziemy najpierw rowerowa sciezka na zachod. Potem sciezka sie konczy i pakujemy sie w jednokierunkowa droge pod prad. To co tu przezywamy to temat na osobna opowiesc. Przez nadmorskie kurorty ale takze fawele kierujemy sie w strone Igautai. Bardzo ruchliwymi drogam, czasem traktami rowerowymi. Czesto bladzimy. Kilka razy wjezadzamy w ochydne fawele pelne podejrzanych typow. Jest straszny upal. Powietrze lepkie. Pijemy potezne ilosci plynow. W Rio i ksiadz i Polacy tam mieszkajacy ostrzegali na przed spaniem w namioce. Kazdy z nich byl juz tu napadniety lub pobity. Opowiesci mrozace krew w zylach. Gdy spragnienie i zmeczeni na granicy udaru slonecznego docieramy do knajpy z ktora bylo niby camping (taki w wydaniu brazylijskim). To juz takie brazylijskie klimaty. Nie mam czasu sie rozpisywac ale jakos przespalismy pierwsza noc znosnie. Dalsze 2 dni to zmaganie z upalem i pragnieniem. Czym dalej na zachod tym lepiej. Droga ma pas awaryjny a aglomeracja Rio z calym swoim chaosem na szczescie za nami. Jezel byl by ktos tak glup by kopiowac ten wyczyn to radzimy tego NIE ROBIC.
Wybrzeze Atlantyku.
Wciaz w tropikalnych upalach podazamy wzdoz gorzystego wybrzeza Brazylii. Podjazdy, zjazdy, czasem bardzo stromo. Otacza na roslinnosc tropikalna. Nie mozna sobie tu tak wejsc to lasu jak u nas. Wszystko jest splatane, ostre, nieprzystepne. Jest tu rowniez sporo wezy. Widzymy kilka rozjechanych na drodze. Budzi to respekt. Tu coraz czescie a wlasciwie dziennie pada deszcz. Czasem to prawdziwe ulewy. Spimy w obejsciach ludzi. 2 razy spimy na dziko zamaskowani jak komandosi. Generalnie ludzie bardzo zyczliw, pomocni. Pozdrawiaja nas. Robia sobie z nami zdjecia. Nikt tu nie widzial takich wariatow (dos locos). W koncu docieramy do Santos.
Santos
To tez duze miasto. 2 przeprawami promowymi (takie jak w Swinousciu) przedostajemy sie na glowna arterie Santos. Santos to takze wielki port. Wplywaja tu potezne statki. Jedziemy fajna sciezka rowrowa wzdoz plazy. Leje deszcz. Krzyskowi nagle strzelila opona (markowa Maraton plus). Na szczesie przy patrolu policyjnym. Krzysiek zdejmuje resztki opony a Damian jezdzi po miescie i zdobywa nowa opone i detke. Jedna zaraz kupujemy na zapas. Szybko wszystko zakladamy i pragniemy przed noca uciec z Santos. Ale to tez ogromne aglomeracja. Bladzimy czasem. Dobrze ze jest tu dluga trasa rowerowa ktora wyprowadza nas bezpiecznie z centrum. Ale przy zapdajacym zmroku wjezdzamy w dzielnice biedoty. Widzac ze nie mamy szans wydostac sie z slumsow wracamy kilka km do motelu uprzednio upatrzonego (byl to w zasadzie miejscowy burdel). Jest jednak poogradzany murami i drutami kolczastymi a bram jak w forcie. Wszystko strzezone jak przed napadem Apaczow. Nazajutrz szybko sie pakujemy i jedziemy dalej. W Mongagua szukajac drogi znow znalezlismy sie w fawelach. Tu byla niebezpieczna sytuacja jak kilkku mlodych czarnych nas nagle otoczylo gdy pytalismy o droge. Nie czakajac na odpowiecz uciekamy na kladke i nia na druga strona autostrady. Dalej pasem awaryjnyn autostrady do Peruibe. Stad juz na szczescie oddalamy sie od morza. Niemal ciagle leje.
Interior
Przez nie wyskokie gory dojezdzamy do Jacugi (autostrada Sao Paulo - Curytyba. Tu zjezdzamy z ruchliwej drogi i czujemy sie jak w raju. Ruchu wlasciwe nie ma. Na noc zatrzymujemy sie w uroczej gorskiej kotlince na malej fazendzie (brazylijskie ranczo). Dalsza droga to pusta szosa do Sete Barras. Gory porosniete tropikalna puszcza. Odglosy stad dochodzace sa niesmowite. W dolinie plynie duza rzeka. Z Sete Barras gruntowa droga jedziemy przez bananowe plantacje do Eldorado. Na noc zatrzymujemy sie przy malej chatynce gdzie z miejscowymi chlopakami garmy w pilke mecz Polska - Brazylia. Obie druzyny odspiewuja hymny. Gramy 2 na 2 na jedna brame. W bramce byl miejscowy chlopak. Po 100 km pedalowanie udej sie nam drugi raz w historii ograc Brazylie 7 - 2. Deszcze przerwal mecz. Dalej jedziemy w deszczach. Po drodze mijamy sporo bagnisk. Iporanga to male miasteczko gdzie zycie saczy sie swoistym miejscowym rytmem. Caballero na mulach, ludzie wysiaduja pod scianami domow. Robimy tylko zakupy i dalej do Parku narodowego PETAR - to gory Serra Paranacacaiba. Tu wystepuja zjawiska krasowe. Droga znow grontowa. Leje. Nie zwiedzamy tu zadnych jaskin bo dostep do nich jest obwarowany dziwnymi przepisami. Znajduje sie tu jedna otowr jaskinie o wysokosci 215 m. (podobno najwyzszy na swiecie). Docieramy w koncu do Apiau (tu zdjecie do lokalnej gazety) i pieknym dlugim zjazdem do Ribeiry (po drodze widzimy chlopca jak na kiju taszczyl sporego weza) na granicy stanu Sao Paulo i Parana. Stad pisze te relacje
Na razie wszystko OK. Czujemy sie dobrze. Jestesmy zgrani. Staramy sie dobrze odzywiac choc ceny brazylijskie sa nawet na warunki niemieckie nie mowioac o polskich duze. Nawet wode trzeba kupowac. Jestesmy tez pokaszenie przez komary i inne owady. Brudni i prawie caly czas mokrzy. Nic nie chce schnac. Jak tylko bedzie okazja zrobimy pranie. O czystosc dbamy. Staramy sie myc w kazdym mozliwym miejcu z czysta woda.
Teraz zmierzamy do Curytyby. 120 km.
Pozdrawiamy serdecznie
